Prehistoryczny koń z wiecznej zmarzliny na Syberii
Wymarłe zwierzęta zawsze przyciągały naszą uwagę. Prawda jest jednak taka, że nasza wiedza o nich opiera się głównie na badaniu ich skamieniałości i studiowaniu starożytnych malowideł. Z wyjątkiem niektórych przypadków – jak ten zamrożony, prehistoryczny koń.
Zamrożony, prehistoryczny koń odkryty na Syberii
Grupie naukowców udało się odnaleźć na Syberii nienaruszone szczątki prehistorycznego konia. Szczątki te należą do gatunku konia leńskiego (Equus lenensis). Był to dziki koń podobny do konia Przewalskiego, który żył w okresie paleolitu. Znaleziony osobnik zmarł około 30 000–40 000 lat temu.
W chwili śmierci ten prehistoryczny koń miał około dwóch lat. Niektóre części futra, kopyta i prawdopodobnie niektóre narządy wewnętrzne są w stanie nienaruszonym. Wszystko dzięki temu, że zwierzę zostało zachowane w wiecznej zmarzlinie.
Czy wiesz, że nie były to pierwsze szczątki znalezione w wiecznej zmarzlinie? Młode lwy jaskiniowe i mamuty to przedstawiciele dwóch innych zwierząt, które doskonale zachowały się pod ziemią na Syberii i innych zimnych regionach.
Prehistoryczny koń – czy można go sklonować?
Badacze uczestniczący w wyprawie podejrzewają, że znaleziony przez nich prehistoryczny koń mógł utonąć. Zwierzę nie ma bowiem żadnych ran na ciele. Idealny stan zachowania okazu jest doskonałą okazją do badań i klonowania. Możliwy jest również rozwój zarodka w ciele obecnie żyjących klaczy.
Jest to obecnie jeden z najbardziej kontrowersyjnych tematów w nauce. Wyginięcie prehistorycznych gatunków prawdopodobnie zostało naturalnie zrównoważone przez ekosystemy. Oznacza to, że Europa naszych czasów nie byłaby idealnym środowiskiem dla wymarłych gatunków. Ich obecność mogłaby również doprowadzić do zaburzeń w ekosystemie.
Inne gatunki, które jeszcze nie wyginęły, takie jak żubr europejski, są wprowadzane do ekosystemów innych krajów za pośrednictwem różnych projektów. Należy jednak pamiętać, że naturalnie żubry nie zamieszkiwały Półwyspu Iberyjskiego. W rzeczywistości były przodkiem tych z malowideł w Altamirze.
Prehistoryczny koń leński
Koń leński zamieszkiwał tereny Beringii w późnym plejstocenie. Obecnie, po odłączeniu kontynentów, obejmuje to północny region Kanady, Alaski i Syberii. Naukowcy uważają, że dorosłe zwierzęta pokryte były grubą sierścią, która chroniła je przed ostrym, zimnym klimatem tego regionu.
Koń leński należy do rodzaju Equus, którego przedstawiciele występują również obecnie. Sam koń leński żył w epoce plejstocenu. Naukowcy uważają też, że konie te są potomkami małego roślinożernego ssaka, który miał jeszcze zachowane palce, znanego jako Eohippus.
Później rozmiar przodków koni zwiększał się, a palce u stóp stały się kopytami. 5 milionów lat temu pojawił się rodzaj Equus (koń), do którego należą zarówno konie leńskie, jak i wszystkie współczesne gatunki koni.
Koń leński wraz z innymi bliskimi krewnymi prawdopodobnie rozprzestrzenił się po całym świecie około 15 000 lat temu, przekraczając pomost lądowy Beringii. 10 000 lat później prehistoryczne konie Ameryki Północnej, w tym koń leński, wyginęły.
Koń leński to przykład wymarłego dzikiego konia. W okresie paleolitu konie były celem polowań człowieka. Potwierdzają to liczne skamieniałości i malowidła znalezione w jaskiniach.
Być może to właśnie polowanie przyczyniło się do wyginięcia gatunku konia leńskiego. Inne gatunki koni przeszły proces udomowienia. Dokonano niewiarygodnych odkryć, które sugerują obecność pierwszych weterynarzy koni.
Jedynymi końmi, które uważa się dziś za “półdzikie” są koń Przewalskiego i mustang. Oba są zasadniczo udomowionymi gatunkami, które zostały ponownie wprowadzone do naturalnych środowisk i odzyskały część swojej dzikiej natury.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
Boeskorov, G. G. (2004). The North of Eastern Siberia: Refuge of Mammoth Fauna in the. Gondwana Research, 7(2), 451-455.