Dzikie koty - nieznane i piękne gatunki

Dzikie koty kojarzą nam się bezsprzecznie z lwami, tygrysami bengalskimi czy lampartami. Ale czy wiesz, że 38 gatunków dzikich kotów, aż 31 uważanych jest za koty małe, niektóre zupełnie podobne pod względem wielkości do kotów domowych?

Koty są niezwykłymi stworzeniami. Niestety należą do gatunków zagrożonych. Niemal wszystkie osobniki dzikich kotów stoją w obliczu pewnego stopnia zagrożenia w środowisku naturalnym. Ich populacje znajdują się w tendencji malejącej. Wszystko to spowodowane jest kłusownictwem i niszczeniem ekosystemów, a więc – jest to dzieło człowieka.

Warto więc pielęgnować wiedzę o istniejących dzikich gatunkach kotów, zanim odejdą w naszej Planety. Oto tylko kilka mniej znanych kotów na świecie:

Dzikie koty – kot rdzawy, tzw. kotek rudy

Jest to spokrewniony z kotem bengalskim, najmniejszy dziki kot na Ziemi. Mierzy od 35 do 48 centymetrów i waży od 900 do 1500 gramów.

Rdzawe futro kota masz okazję zobaczyć na głównym zdjęciu przy artykule. Koty te są niewielkich rozmiarów, mają krótką , szarawą sierść z rdzawymi pigmentami na grzbiecie i na bocznych częściach ciała.

Inną cechą charakterystyczną jest biały brzuch z dużymi ciemnymi plamami. Sony zazwyczaj są ciemniejsze, o długości około połowy ciała kotów. Mają sześć ciemnych pasów po każdej stronie głowy, które rozciągają się na policzkach i czole zwierząt.

Te niewielkie dzikie koty zasiedlają tropikalne lasy krzewiaste Sri Lanki i południowych Indii. Ich stan zachowania jest zagrożony ze względu na utratę ich siedlisk, które są stopniowo zastępowane przez grunty rolne.

Kot pustynny

Ten dziki kot pustynny, nazywany też Felis Margaritą osiąga 50 centymetrów długości między głową a tułowiem oraz 30 centymetrów w ogonie. Największe samce ważą mniej niż 3,5 kilograma.

Sierść tych osobników ma piaszczystą barwę z kilkoma ciemniejszymi paskami, które są bardziej rozwinięte u podgatunków afrykańskich. Dobrze widoczne są tylko na górnej części przednich kończyn. Kot pustynny także wykazuje ciemniejszy koniec ogona.

Najtrafniej i najswobodniej odnajduje się na piaszczystych pustyniach. Ma niestandardową, niezwykle szeroką głowę i uszy, co znacznie poprawia jego słuch i pozwala na kontrolę temperatury ciała. 

Koty te urzędują na pustyniach Sahary, Egiptu, Arabii, Pakistanu, Afganistanu, Iranu, Jordanii, Syrii, Iraku i niektórych regionów Azji. Występują nawet na pustynii Kara-kum, gdzie temperatura może osiągać 80°C, a spadać do -25°C.

Kot ten znajduje się na liście zagrożonych gatunków. Polowanie na te zwierzęta jest zabronione w wielu krajach.

Dzikie koty i manul stepowy

Ten nadzwyczajny, niewielki gatunek kota pojawił się niemal przed 2 milionami lat. Fascynujące prawda?

• Ważny od 2,5 do 4,5 kilograma, jego długość sięga 46 do 65 centymetrów, z kolei średnia długość ogona wynosi: od 21 do 31 centymetrów. Jak pewnie zauważysz, ich wymiary są bardzo podobne do wymiarów kota domowego.
• Kolor sierści tych kotów zmienia się w zależności od sezonowości roku. Zimą paski znikają, a płaszcz jest na ogół bardziej szary. Sierść jest bardzo obfita, tak że chroni koty przed wiatrem i niskimi temperaturami w zimie. Latem sierść ma dodatkową ochrę na tułowiu, a przednie nogi zyskują ciemne pionowe paski.

Ogon i czoło niosą ze sobą ciemne plamy, a policzki pokazują nam białe płaty z czarnymi paskami. Schronieniem tego kota są jaskinie, szczeliny między skałami i opuszczone nory świstaków. Manul stepowy wychodzi tylko pod koniec dnia, wyruszając na polowanie na małe ssaki.

Zamieszkuje stepy Mongolii, Syberii i Tybetu, nawet na wysokości do 5.000 metrów. Gatunek ten jest zagrożony niszczeniem ich siedlisk, zubożeniem ofiar i polowaniami kłusowników.

Ocelot indyjski – piękny, niewielki i drapieżny

Znany nam jest też pod nazwą kota rysia, jednak jego fachowe nazwisko to ocelot indyjski, zagrożony gatunek na kontynencie amerykańskim.

Są to koty małe, solidnie zbudowane, o szarawej bądź brązowej szacie. Ich sierść obfituje w pionowe paski na górnej części grzbietu, z plamkami po bokach i opaskami wokół ogona i łap.

Mierzą od 60 do 80 centymetrów długości, z ogonem o długości około 35 centymetrów. Oceloty ważą od czterech do siedmiu kilogramów. Koty te pochodzą z Ameryki Południowej. Ich populacje są zagrożone, wstępują aż do regionów Andów, Peru i północnej Boliwii, Chile i Argentyny.

Zamieszkują tereny o niezbyt wysokiej lub gęstej roślinności, a także stepy i tereny skaliste. Znajdziemy te koty nawet na wysokości od 3 000 do 5 000 metrów nad poziomem morza, powyżej linii drzew.

Chociaż żyją tylko na terenach wysokogórskich, doliny zamieszkałe przez ludzi działają jak bariery, które znacznie pustoszeją ich populację. Często poluje się na nich w Chile i Boliwii, wykorzystując koty do pobożnych, religijnych rytuałów.

Dzikie koty – większe osobniki

Pantera mglista

Pantera mglista to średniej wielkości, solidnie zbudowany kot (miewa długość 60-110 centymetrów, wagę 11-65 kilogramów). Są to koty o krótkich nogach i dość długim ogonie.

Ogon służy do utrzymania równowagi, a nogi pantery gwarantują dobre warunki do wspinaczki na drzewa. Co ciekawe, tylne nogi są dłuższe niż przednie. Przez większą część życia przebywa na drzewach.

Populacja tych kotów również jest zagrożona. Spowodowane jest to wylesianiem terenów naturalnych i niegodnym kłusownictwem. Podejrzewa się, że ich populacja może być mniejsza niż 10 000 dojrzałych osobników.

• Sierść tych panter ma duże nieregularne, czarne plamy z brązowym wypełnieniem, co pomaga wtopić się w roślinność. Nazwa tych kotów pochodzi właśnie od tych ciemnych, eliptycznych plam, które odrobinę przypominają chmury. 
• Zamieszkują tereny na wschód od Indii, południowych Chin i Indochin. Można je znaleźć w zróżnicowanych ekosystemach, zarówno na obszarach górskich powyżej 2 000 metrów.

Występują też w przybrzeżnych bagnach i namorzynach. Początkowo uważano, że pantery mgliste znajdziemy także na Sumatrze i Borneo.

Irbis śnieżny, czyli śnieżna pantera

Ten gatunek spotkać możemy najczęściej w górzystych rejonach Syberii, Rosji, Pakistanu, Mongolii, Tybetu, Indii, Nepalu i Uzbekistanu. Irbisy żyją tam, w odległych górach na wysokości do 6 000 metrów nad poziomem morza.

Choć są mniejsze od innych dużych drapieżników, mogą osiągnąć nawet 75 kg. Mają solidny, krótki korpus, z długim ogonem wyróżniającym się w stosunku do innych gatunków kotów.

Śnieżna pantera jest doskonale przystosowana do życia w zimnie. Jej ciało pokrywa zwarta, gruba warstwa sierści. Ma również małe, owłosione uszy i szerokie łapy, które działają jak narty śnieżne, podobne do tych u niedźwiedzia polarnego.

• Futro jest grube i o różnym stopniu szarości, z czarnymi plamami na rozetce i białej szyi. Cieszą oko także żółtawymi lub brązowawymi pigmentami na niektórych częściach ciała.
• Ostatnie irbisy śnieżne są zagrożone wyginięciem z powodu kłusownictwa i zmian klimatycznych. Obecnie szacuje się, że pozostało tylko 4 000 do 9 000 osobników. 

Dzikie koty i ich ogromna różnorodność

Opisaliśmy tylko niewielką część nieznanych wszystkim gatunków kotów. Są to ssaki, które wyróżniają się różnorodnością morfologiczną. Niektóre z nich są wielkie niczym bernardyny, inne zaś małe jak domowe kocięta. 

Również kolorystyka ich futra jest niezwykle zróżnicowana, od ciemnych do bardzo jasnych przypadków. Ta różnorodność jest wynikiem dostosowania się tych niezwykłych zwierząt do różnych ekosystemów świata.

Wszystkie zwierzęta zasługują na szczególną uwagę, ponieważ wiele z nich jest zagrożonych wyginięciem z powodu zniszczenia ich siedlisk i kłusownictwa. Jako ludzie niestety wciąż nie potrafimy uszanować środowisk innych istot żywych.