Rola psów w czasach prehistorycznych

Rola psów w życiu człowieka zawsze była szczególna, od czasów prehistorycznych po współczesność. Jako obrońcy, ostrzegający, wypasający inne zwierzęta, pracownicy i zwierzęta towarzyszące, psy pomagały ludziom od samego początku.

Czy wiesz, kiedy zaczęła się ta starożytna symbioza? Czy zastanawiałeś się kiedyś, jakie są oznaki współistnienia ludzi i psów w przeszłości? Poniżej udzielimy odpowiedzi na te i wiele innych pytań.

Rola psów w czasach prehistorycznych: pomocnicy przy polowaniach

Malowidła naskalne i szczątki skamieniałości dają archeologom wskazówki na temat tego, jak wyglądało życie naszych przodków. Pierwsze dowody na życie razem z psami pochodzą sprzed około 11 500 lat na kontynencie azjatyckim.

Mimo to eksperci uważają, że współistnienie i udomowienie psów zaczęło się znacznie wcześniej. Wprowadzenie psów jako pomocników przy łowach może tłumaczyć duży wzrost liczby zajęcy i innych drobnych zdobyczy w pozostałościach archeologicznych z okresu neolitu.

Konkretnym przypadkiem jest stanowisko archeologiczne Shubayqa 6 w północno-wschodniej Jordanii. Znalezione tam kości nosiły oznaki przejścia przez przewód pokarmowy zwierzęcia.

Te kości były zbyt duże, aby ludzie mogli je połknąć. Dlatego eksperci uważają, że mogły je strawić psy, które żyły i pożywiały się przy ludziach.

Psy te nie żyły z dala od prehistorycznych osad, a raczej uczestniczyły we wszystkich aspektach życia codziennego. To mogłoby wyjaśniać kilka rzeczy.

Na przykład obecność ich szczątków i wzrost małej zdobyczy, na którą pomagały polować. Jednocześnie wyjaśniałoby to pokarm, który trawiły, a nawet skamieniałe odchody w prehistorycznych osadach ludzkich.

Psy na malowidłach jaskiniowych

Na Półwyspie Arabskim możemy również znaleźć ślady polowań z psami w czasach prehistorycznych.

Na tych liczących 8000 lat malowidłach jaskiniowych psy pojawiają się przy kilku okazjach podczas polowania na gazele, koziorożce i koniowate lub w kontekście pilnowania inwentarza żywego.

Najciekawsze jest to, że te psy pojawiają się nawet z obrożami na szyi. Co więcej, wyglądają podobnie do psa kananejskiego. Innymi słowy, wszystkie mają sterczące uszy, krótkie kufy, bardzo kanciaste klatki piersiowe i zawinięte ogony.

Rola psów w czasach prehistorycznych: czworonożny przyjaciel

Psy były nie tylko zwierzętami pracującymi. Wiemy o tym, ponieważ pozostałości archeologiczne sugerują, że istniały uczuciowe więzi między psami a ludźmi już w czasach prehistorycznych.

Na przykład, możemy wziąć pod uwagę grób Bonn-Oberkassel, który pochodzi sprzed około 14 000 lat. Ten grobowiec zawierał szkielety starszego mężczyzny, młodszej kobiety i niekompletne szczątki dwóch psów.

Fakt dzielenia się grobowcem nie jest jedyną rzeczą, która przyciąga uwagę. Oprócz tego zęby jednego z młodszych psów wskazują, że cierpiał on na nosówkę.

Prawdopodobnie to ona była przyczyną śmierci zwierzęcia. Wydaje się jednak, że choroba długo się rozwijała, a zwierzę przeżyło dłużej niż się tego spodziewano.

Fakt ten prowadzi badaczy do przypuszczenia, że ​​zwierzę nie zostało porzucone, gdy stało się niezdolne do pracy. Wręcz przeciwnie, udało mu się przetrwać dłużej dzięki uwadze i trosce, jaką otrzymało.

Dlatego związek między psami a ludźmi nie wydawał się być tylko utylitarny. Raczej rozwinęły się między nimi więzi emocjonalne i uczuciowe.

Chociaż psy pochodzą od wilków, to udomowienie i sztuczna selekcja sprawiają, że wilki bardzo się różnią od psów prehistorycznych. W rzeczywistości różne rasy psów są ze sobą bliżej spokrewnione niż z wilkami.

Istnieje wiele czynników, które sprawiły, że związek między psami a naszym gatunkiem jest silny. Obejmują one zachowanie młodzieńczych cech, uległość i umiejętności społeczne nabyte po tysiącach lat spędzonych z ludźmi.

Dzieje się tak pomimo faktu, że początkowa rola psów ograniczała się do pracy.

Symbioza przodków

Zatem właściciel każdego psa ma we własnym domu ewolucyjnego partnera. Psy nauczyły się integrować ze społeczeństwami ludzkimi w celach daleko wykraczających poza utylitaryzm. Wiedzą, jak interpretować nasz język, a w wielu przypadkach uratowały ludziom życie.

Jedno jest jednak dla nas jasne za każdym razem, gdy spojrzymy psu w oczy… Społeczeństwo, jakie znamy dzisiaj, nie byłoby takie samo, gdyby ten gatunek nie istniał.