Sierść kota - dlaczego zmienia kolor?
Napisane i zweryfikowane przez biochemiczkę Luz Eduviges Thomas-Romero
Sierść kota warunkuje genetyka. Dzieje się tak, ponieważ geny zwierzęcia są odpowiedzialne za kolor, wzór, długość oraz strukturę sierści.
Może się zdarzyć, że zauważysz zmianę koloru sierści i zastanowi cię fakt, jak do niej doszło. W dalszej części artykułu wyjaśnimy więcej na ten temat.
Podobnie, jak u ludzi, starzenie się wpływa na futro kotów
Siwe włosy są częstą zmianą, która zachodzi, gdy się starzejemy. Ten kamień milowy w rozwoju może być przypomnieniem, aby nigdy nie brać za pewnik bezwarunkowej miłości, którą otrzymujemy od naszych zwierząt.
Temperatura skóry może zmienić kolor sierści
Tak jest w przypadku ras azjatyckich, takich jak kot himalajski i syjamski. Kocięta tej pierwszej rasy rodzą się z prawie kremową sierścią, a te drugie rodzą się białe. W miarę wzrostu, ciemne obszary zaczynają pojawiać się na ich sierści w zależności od temperatury ich skóry w różnych częściach anatomii.
Dzięki temu w cieplejszych miejscach, takich jak szyja i korpus, ich futro pozostaje jaśniejsze. Natomiast sierść staje się ciemniejsza w innych miejscach, w których skóra jest zimniejsza, takich jak ogon, nogi, pyszczek i uszy.
Ponadto temperatura otoczenia może również odgrywać rolę w kolorze sierści kota. Dlatego plamy na ciele mogą ciemnieć lub stać się jaśniejsze, w zależności od pory roku. Zmiana koloru sierści u tych ras może również wskazywać na chorobę, a ich temperatura będzie wyższa niż zazwyczaj.
Czarne futro może stać się czerwonawo-brązowe, jeśli kot nie je mięsa
Aby utrzymać ciemno-czarną sierść, kot będzie potrzebował dużej ilości tyrozyny, czyli aminokwasu. Powodem tego jest fakt, iż to właśnie tyrozyna jest niezbędna do powstania eumelaniny, pigmentu odpowiedzialnego za czarny kolor sierści kota.
Tak więc, gdy występuje niedobór tyrozyny, futro straci część swojego koloru i zmieni kolor z czarnego na czerwonawy lub utleniony pomarańczowy.Należy pamiętać, że niedobór tyrozyny jest spowodowany niedoborem białka zwierzęcego (takiego, które występuje w większości rodzajów mięsa).Sierść kota a niedobór miedzi
Chociaż nie jest to powszechne, niedobór miedzi może prowadzić do depigmentacji kolorowych warstw, co powoduje brązowienie sierści u czarnego kota.
Ten minerał jest niezbędny do przekształcenia tyrozyny w melaninę, czyli pigment. Ponadto miedź spełnia wiele innych funkcji. Na przykład, jest składnikiem kilku enzymów, a także uczestniczy we wchłanianiu i transporcie żelaza.
Żywieniowe źródła miedzi obejmują wątrobę i niektóre zboża, ale karmy dla zwierząt domowych zwykle zawierają miedź, aby zapewnić zwierzętom jej odpowiedni poziom.
Sierść kota może zmieniać kolor z powodu schorzeń
U czarnych kotów musisz wykluczyć obecność zaburzeń metabolicznych lub niewłaściwe wchłanianie tyrozyny. Zwłaszcza u tych, których sierść zmieniła kolor, mimo że zwierzę przestrzega zbilansowanej diety.
Należy również pamiętać, że pewne schorzenia mogą zakłócać wchłanianie tyrozyny. W takich przypadkach czarne futro może brązowieć.
Przykładem tego jest choroba wątroby. Dzieje się tak, ponieważ jest to organ, w którym fenyloalanina jest przekształcana w tyrozynę. Dodatkowo, możliwe przyczyny zmiany koloru sierści to problemy z tarczycą i nerkami.
Skonsultuj się z weterynarzem, jeśli zauważysz jakiekolwiek zmiany w sierści kota. Pamiętaj, że nie możesz zatrzymać procesu starzenia. Jednak na pewno możesz dowiedzieć się, co powoduje zmianę w kolorze futra.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Watson, A., Servet, E., Hervera, M., & Biourge, V. C. (2015). Tyrosine supplementation and hair coat pigmentation in puppies with black coats–a pilot study. Journal of Applied Animal Nutrition, 3.
- Yu, S., Rogers, Q. R., & Morris, J. G. (2001). Effect of low levels of dietary tyrosine on the hair colour of cats. Journal of Small Animal Practice, 42(4), 176-180.
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.