Historia kotów - na tropie dzikich zwierząt
Związek budowany między kotem a ludźmi rozpoczął się u zarania dziejów, najprawdopodobniej w połowie 7000 p.n.e. Od tego czasu żadne inne zwierzę nie przeżyło tak wielu transformacji więzi z ludzkością. Historia kotów jest niezwykle ciekawa.
Wyróżniamy oczywiście wiele interpretacji postaci kota w historii. Ujęcie ich wszystkich wymagałoby monografii, nie krótkiego artykułu. Dlatego w tej publikacji historia kotów została przedstawiona w pigułce. Przedstawiamy najważniejsze momenty na drodze ewolucji i postrzegania kotów.
Historia kotów – starożytny Egipt
Najczęściej, w przypadku Egiptu historia kotów odnosi się do bogini Bastet, zwanej też “gwiazdą Syriusza”. Wizerunek tej boskiej istoty utożsamia się z kotami. Przedstawiona bywała jako czarny kot, bądź kobieta z kocią głową.
Kult bogini Bastet był szczególnie popularny w starożytnym mieście Bubastis, gdzie znaleziono liczne przypadki zmumifikowanych kotów. Podejrzewa się, że koty były inkarnacją tej bogini. Z tego też powodu, po śmierci koty godne były rytuału mumifikacji, do którego oprócz nich przystępowali tyko faraonowie i szlachta.
W starożytnym Egipcie kocia bogini była opiekunką domów i kobiet w ciąży. Wykazywała też moc odpędzania złych duchów. Ze względu na swojego opiekuńczego ducha – Bastet cechowała się kochającą i spokojną naturą. Jednakże często pokazywała też zaciekłą, zawziętą i upartą stronę charakteru. Brzmi znajomo?
Udomowienie kotów
Należy przyznać, że historia kotów została znacznie wzbogacona przez dorobek Egipcjan. Oprócz ogromnej wiedzy, cywilizacja egipska wyróżniała się miłością i szacunkiem do zwierząt.
Nawet inne cywilizacje, np. hellenistyczni Grecy – z pewnym zdumieniem wspominają zwyczaje swoich egipskich przodków, aby dzielić ze zwierzętami swoje domy i uznawać ich za część rodziny.
To właśnie koty stanowią udaną próbę udomowienia zwierząt w Egipcie. Najwyraźniej wzajemne poszanowanie wolności i autonomii u ludzi, spotkało się ze zrozumieniem i stanowiły kluczową przyczynę przyjaźni z kotami.
Arka Noego i historia kotów
Powódź biblijna jest jedną z najbardziej znanych historii znajdujących się w Księdze Rodzaju. Nazywana Potopem interpretowana i przedstawiana jest w wielu artystycznych formach.
Wiąże się z życiem Noego i jego rodziny. Otrzymali oni misję od samego Boga, aby zbudować ogromną arkę i ocalić gatunki żyjące na Ziemi.
Niewielu wie jednak, że historia stworzenia Arki i wielkiego Potopu to też jedno z najstarszych świadectw o kotach. W oryginalnym podaniu znajdziemy, iż Noe nie zaprosił na Arkę żadnego kota. Mogło to oznaczać, iż nie było ich jeszcze na świecie.
Znana jest jednak przypowieść, iż Noe zaskoczony szybkim rozmnażaniem się szczurów poprosił Boga o pomoc w rozwiązaniu tego problemu. Zaczęło bowiem brakować jedzenia.
Wszechmocny powiedział mu, aby trzy razy z rzędu pogłaskać głowę lwa. Noe pokładając wiarę w Bogu właśnie tak postąpił. Lew połaskotany, ku zdziwieniu wszystkich intensywnie kichnął i wyrzucił przez nozdrza parę kotów.
Kocięta zaś szybko zrozumiały swój cel wśród uratowanych zwierząt na Arce i podjęły odpowiedzialne wyzwanie kontroli przeludnienia i gospodarki demograficznej gryzoni, dzięki swojemu naturalnemu talentowi do polowań.
Kot w średniowieczu
Średniowiecze było bez wątpienia najbardziej okrutnym okresem doświadczanym przez kocięta, od czasu nawiązania wspólnych relacji z ludźmi. Przez ponad 10 stuleci koty – zwłaszcza te czarne – prześladowano i palono na stosie, oskarżane były o niebezpieczne korelacje z czarną magią.
Podczas najbardziej ekstremalnych w tym aspekcie okresów – koty określano “satanistycznymi stworzeniami” pochodzącymi prosto od szatana. Ich zachowania, nocne nawyki i mit 7 żyć wiązały się z ruchami heretyckimi.
Oczywiście, pośród wielu fałszywych przekonań w średniowiecznym świecie – były też miłe akcenty. Uważano, iż oczy kota oświetlają najciemniejsze noce. Ale nie zdziwi nikogo fakt, że wiązało się to z umożliwieniem wykonywania szatańskich rytuałów przez czarownice i ich środowiska.
Powszechną legendą, która krążyła w tamtych czasach było, iż sam diabeł przybrał formę czarnego kota, aby “przeniknąć” między ludźmi.
Niestety wciąż są tacy wśród nas, którzy boją się czarnych kotów z powodu zabobonów i nieprawdziwych przekonań, pochodzących właśnie ze średniowiecza. Warto więc pamiętać, następnym razem kiedy piękny czarny kot przejdzie nam drogę, że to przesądność sama w sobie przynosi nam pecha .
Teraz kiedy historia kotów jest Ci już znana, możesz poznawać dalej jego osobowość, zachowania i nawyki i odnosić je do zamierzchłych czasów.