Zespół chwiejności: przyczyny, objawy i leczenie
Zespół chwiejności, występujący również pod nazwą “syndromu wobblera” (z ang. wobble – chwiać się, chybotać) to spondylomielopatia szyjna, czyli schorzenie neurologiczne kręgosłupa.
Dotyczy ono głównie psów ras dużych i olbrzymich. Wczesna diagnoza jest kluczowym czynnikiem zapobiegania zwyrodnieniom, kalectwu i ubytkowym objawom neurologicznym.
W poniższym artykule opiszemy przyczyny, objawy i metody leczenia zespołu chwiejności.
Zespół chwiejności – charakterystyka i objawy
Syndrom wobblera to zespół chorób zwyrodnieniowych, powodujących ubytki neurologiczne, zaburzających funkcje motoryczne i uniemożliwiających normalne poruszanie. Zasadniczo powstaje on w wyniku zbyt dużego ucisku na rdzeń kręgowy i nerwy szyjne (mielopatia).
Objawy zaczynają być widoczne, kiedy u psa zaczyna występować stały ból szyjny. Niestety, jest to dosyć niewyraźny objaw, który jest trudny do zauważenia we wczesnej fazie choroby.
Dlatego też większość ze zdiagnozowanych przypadków dotyczy psów, u których wystąpiły bardziej zdecydowane objawy neurologiczne. Dotyczy to między innymi chwiejności i częstej utraty równowagi. Oto główne objawy zespołu chwiejności:
- Niestabilny, chwiejny chód. Pies chodzi zazwyczaj małymi kroczkami.
- Ból lub sztywność szyi.
- Utrata masy mięśniowej w barkach i przednich łapach.
- Znużenie i osłabienie.
- Częściowy lub całkowity paraliż.
- Opuchlizna przednich i tylnych łap.
- Problemy z wstawaniem i poruszaniem się.
Zespół chwiejności – przyczyny i predyspozycje genetyczne
Mielopatia rozwija się w wyniku nieprawidłowego ułożenia kręgów szyjnych wokół rdzenia kręgowego. Dzieje się tak na skutek deformacji kości lub przemieszczonego dysku międzykręgowego.
Dokładna przyczyna zespołu chwiejności nie jest jednak znana. Można natomiast z całą pewnością stwierdzić, że – a zarazem potwierdza to obecny stan wiedzy oparty na analizie przypadków klinicznych – kluczowym czynnikiem zachorowania są predyspozycje genetyczne.
Prawie 50% zdiagnozowanych przypadków dotyczy psów następujących ras: doberman, mastif i dog niemiecki. Do ras, u których ryzyko zachorowania jest również duże należą: wilczarz irlandzki, basset i rottweiler.
Innym kluczowym czynnikiem zachorowania jest rozmiar psa.
Naukowcy uważają, że szybki wzrost dużych i olbrzymich psów czyni je bardziej podatnymi na choroby ubytkowe i zwyrodnieniowe. Niemal 70% przypadków zdiagnozowano właśnie u psów dużych i olbrzymich.
Choroba ta jednak może wystąpić również u psów małych i miniaturowych ras. Zanotowano przypadki zespołu chwiejności u Yorkshire terrierów, pinczerów i psów rasy chihuahua.
Diagnozowanie zespołu chwiejności u psów
Weterynarze diagnozują zespół chwiejności u psów metodą porównawczą, zestawiając obrazy kręgosłupa i kręgów psa. Stosowane jest obrazowanie za pomocą rentgena, rezonansu magnetycznego (MR) i radiografii rdzenia (mielografia).
Zazwyczaj zlecone zostaną również badania krwi i moczu, mające na celu eliminacje innych, częściej występujących schorzeń. Weterynarz przyjrzy się także historii choroby Twojego psa, jak również przeanalizuje jego profil genetyczny.
Leczenie zespołu chwiejności u psów
Leczenie zespołu chwiejności polega na operacji, której celem jest zmniejszenie ucisku wywieranego na rdzeń kręgowy. Skuteczność takiej interwencji chirurgicznej zależy w głównej mierze od ogólnej kondycji fizycznej psa oraz od lokalizacji ucisku.
Weterynarz może odradzać operację w przypadku starych lub bardzo słabych psów. Niebezpieczeństwo śmierci lub wystąpienia nieodwracalnych uszkodzeń neurologicznych jest wówczas zbyt duże i nie warto wówczas podejmować ryzyka.
U takich psów stosuje się zazwyczaj fizjoterapię, polegającą na terapii chodu. Ma to na celu zmniejszenie bólu i polepszenie jakości życia chorego psa.
Powrót do zdrowia po operacji
Pełne wyzdrowienie następuje powoli i kolejne 2-3 miesiące po operacji powinny być okresem wypoczynku dla psa. Musisz więc upewnić się, żeby pies nie biegał ani nie skakał.
Taka aktywność mogłaby bowiem zakłócić prawidłowe zrastanie się kości. Zadbaj o to, aby posłanie psa było miękkie i wygodne. Najlepiej stale mieć psa na oku, unikając tym samym sytuacji, w których mógłby nabawić się ran lub urazów.
Fizjoterapia jest świetnym sposobem na przyspieszenie rekonwalescencji i wzmocnienie ciała psa. Pozwoli to uniknąć utraty masy mięśniowej lub atrofii, która mogłaby wystąpić na skutek braku ruchu i ćwiczeń.
Zespół chwiejności – czy można go uniknąć?
Nie ma niestety konkretnego sposobu zapobiegania syndromowi wobblera, ponieważ ma on głównie podłoże genetyczne. Możesz jednak skupić się na dobrej kondycji fizycznej psa, wzmacniając jednocześnie jego układ odpornościowy. W ten sposób Twój pupil będzie znacznie zdrowszy.
Dlatego też zwróć szczególną uwagę na to, aby dieta Twojego psa była zbilansowana. Nie zapominaj także o regularnych ćwiczeniach. Musisz postępować zgodnie z zaleceniami weterynarza, który z pewnością zaleci pewne środki zapobiegawcze.