Kajman żakare - cechy charakterystyczne
Kajman żakare należy do rzędu Crocodilia i jest związany z krokodylami i gawialami. Kajman żakare to gatunek aligatora pochodzący z Ameryki Południowej, który pochodzi z rodziny Alligatoridae i rzędu Crocodilia. Jest spokrewniony z krokodylami i gawialami.
Kajman żakare – cechy charakterystyczne
Ten czarny kajman jest znany jako kajman żakare. Gatunek ten ma długą i wąską głowę, a pysk jest węższy u podstawy.
Skóra pokrywająca ciało tego kajmana jest praktycznie nieprzepuszczalna. Kolejną cechą charakterystyczną jest muskularny ogon, który posiadają te zwierzęta.
Pod względem zabarwienia jest ono różne u młodych i dorosłych okazów. Młode okazy mają oliwkowy odcień skóry z czarnymi plamami. Z drugiej strony dorosłe okazy mają czarnawy odcień na grzbiecie.
Rozmiar, który mogą osiągać dorosłe samce to 2,60 metra, chociaż istnieją zapisy dotyczące niektórych okazów, które osiągnęły trzy metry.Podczas okresu rozrodczego samce wykonują taniec robiąc piruety w wodzie. Mają bardzo specyficzny rytuał, który ma miejsce w miesiącach letnich. Samce, które zrobiły wrażenie na samicach mogą zbliżyć się do nich po zakończeniu tańca.
Sezon lęgowy trwa zwykle od grudnia do kwietnia. Samica składa od 20 do 40 jaj. Umieszcza je w zbudowanym przez siebie gnieździe, do którego budowy wykorzystuje odpady organiczne i znalezione przez siebie materiały. Gniazdo ma średnicę około 130 centymetrów.
Naturalne środowisko i populacja
Obecnie gatunek ten występuje w różnych krajach Ameryki Południowej. W szczególności można go spotkać w Argentynie, Boliwii, Brazylii lub Paragwaju.
Kajmany, podobnie jak krokodyle i gawiale, od zawsze były związane z wodą. Dlatego w różnych lokalizacjach, w których można znaleźć te okazy wolą one czyste wody w rzekach, ujściach rzek i lagunach.
Żakare opalają się również na brzegach ujść lub na brzegach rzek. W Brazylii współżyją w spokoju z kapibarami.
Kajman żakare – status ochronny
Kajman żakare określony jest jako gatunek niezagrożony. Obecnie nie jest znana liczba osobników tego gatunku.
Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest jego prześladowanie przez skórę. W latach 70. populacja żakare została zdziesiątkowana, głównie z powodu kłusownictwa i nielegalnego handlu.
Dawniej młode okazy były cennym przedmiotem polowań w XIX wieku i pierwszej połowie XX wieku. Ich skóra była bardzo cenna. Dlatego zostały uznane za gatunek chroniony.
Próby zachowania gatunku
Rządy opracowały różne strategie ochrony w celu wsparcia odnowy gatunku. Jedną z proponowanych opcji, uwzględniając naturalne ekosystemy, jest wykorzystywanie dzikich gatunków.
W tym celu proponuje się strategie biznesowe, które mogą przynosić korzyści społeczeństwu, a tym samym stymulować ją do ochrony gatunku.
Hodowla
W krajach, takich jak Argentyna opracowano strategie ochrony gatunków, takie jak „projekt żakare”. Celem była hodowla jaj, by ułatwiać zrównoważone użytkowanie mokradeł w kraju. W ten sposób wspierany jest również lokalny handel, na przykład hodowcy skorupiaków lub zwierząt hodowlanych.
Hodowla jaj polega na zebraniu ich po tym, jak żakare pozostawią je na łonie natury. Najlepszym wyjściem, w zależności od używanego systemu, jest zdobycie ich bardzo wcześnie lub bardzo późno. Następnie są one sztucznie inkubowane, a pisklęta są hodowane w kontrolowanym środowisku.
W ten sposób unika się jednego z ważnych problemów, ponieważ gatunki Crocodilia mają problemy z wysoką śmiertelnością zarodkową. A jeśli małe żakare przeżyją w pierwszym roku życia mogą paść ofiarą wielu drapieżników.
Mogą również rozwinąć choroby stresowe w odpowiedzi na zimno podczas pierwszej zimy życia lub z powodu zalania gniazd. Kiedy małe żakare są stosunkowo duże wracają na łono natury. W tym celu w regionach, w których populacja jest mniejsza wprowadzana jest większa liczba młodych.
Negatywne konsekwencje
Ponadto należy szczególnie chronić obszary, na których znajdują się gniazda. Zaobserwowano, że samice opuszczają je z powodu różnych problemów spowodowanych obecnością człowieka.
Istnieją też inne problemy spowodowane przez ludzi. Na przykład utrata siedlisk spowodowana kierowaniem ujść rzek, co powoduje ich wysuszenie.
Kajman żakare należy do grupy gatunków, które były zagrożone wyginięciem lata temu, ale udało się je uratować dzięki zastosowanym metodom.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Crocodile Specialist Group 1996. Caiman yacare. The IUCN Red List of Threatened Species 1996: e.T46586A11062609. http://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.1996.RLTS.T46586A11062609.en. Downloaded on 22 July 2019.
-
National Geographic. Caimán yacaré [Internet]. www.nationalgeographic.com.es. 2013 [citado 23 de julio de 2019]. Disponible en: https://www.nationalgeographic.com.es/naturaleza/grandes-reportajes/el-retorno-del-caiman-2_7387/6
-
W. Prado et al. Estado de conservación de los caimanes de Argentina. Cuad herpetol 26 (Supl 1): 403-410 (2012) [Internet]. Disponible en: http://ppct.caicyt.gov.ar/index.php/cuadherpetol/article/view/2020/1733
-
Larriera, Alejandro y Imhof, Alba. Proyecto Yacaré. Cosecha de huevos para la cría en granjas del género Caiman en la Argentina. (Manejo de Fauna Silvestre en la Argentina. Programas de uso sustentable.):51-62. [Internet]. Disponible en: https://s3.amazonaws.com/academia.edu.documents/53333727/Libro_Uso_Sust_Fauna2006completo.pdf?response-content-disposition=inline%3B%20filename%3DManejo_de_Fauna_Silvestre_en_la_Argentin.pdf&X-Amz-Algorithm=AWS4-HMAC-SHA256&X-Amz-Credential=AKIAIWOWYYGZ2Y53UL3A%2F20190722%2Fus-east-1%2Fs3%2Faws4_request&X-Amz-Date=20190722T194636Z&X-Amz-Expires=3600&X-Amz-SignedHeaders=host&X-Amz-Signature=c0b8df44faf666c9041fef4d5e276868d75f13df1a61fbebafd195df9127869f#page=48
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.