Zachowanie wielorybów

Te morskie olbrzymy są tematem opowieści i legend od czasu, gdy ludzie po raz pierwszy zapuścili się w głąb oceanów. Nic dziwnego, że są one częścią zbiorowej wyobraźni społeczeństwa, ponieważ zachowanie wielorybów jest tak obce, a jednocześnie tak intuicyjne, że daje niemal poczucie mistycyzmu członkom naszego gatunku.

Dlatego naukowcy spędzili wiele lat próbując rozszyfrować umysły waleni. Tutaj znajdziesz najważniejsze ustalenia dotyczące ich zachowania. Zapewniamy, że po ich przeczytaniu będziesz chciał wiedzieć więcej.

Charakterystyka wielorybów

Wieloryby to ssaki morskie należące do rzędu waleni. W tej kolejności znajdują się 2 rodziny: zębowce— walenie z zębami, takie jak orki i delfiny — oraz fiszbinowce, grupa, w której zęby są zastępowane przez brody filtrujące, utworzone z kolei przez włókna keratynowe.

Fiszbinowce to te znane jako “wieloryby”, właściwie w powszechnym rozumieniu tego słowa.

Tak czy inaczej, ssaki te zamieszkują wzdłuż i wszerz wszystkie oceany świata. Zwykle migrują w poszukiwaniu ciepłych wód, ale niektóre gatunki można znaleźć w chłodniejszych środowiskach, takie jak wal grenlandzki (Balaena mysticetus).

Chociaż są ssakami należącymi do grupy łożyskowców, wieloryby przystosowały się podczas ewolucji, aby nie opuszczać wody na całe życie. Dowolne oddychanie, jednopółkulowy sen lub przetchlinki to jedne z najciekawszych strategii ewolucyjnych opracowanych przez te zwierzęta dla całkowicie wodnego życia.

Istnieją 4 podrodziny fiszbinowców, sklasyfikowane według ich cech. Są to:

• Balaenidae: członkowie tej grupy nie mają płetwy grzbietowej, a ich szczęka jest bardziej wysklepiona w porównaniu z innymi gatunkami.
• Balaenopteridae lub płetwale: ich płetwa grzbietowa jest umieszczona bardziej grzbietowo niż w innych grupach. Te wieloryby mają bruzdy w skórze, które biegną przez ich brzuszną część do płetw piersiowych.
• Eschrichtiidae: jego jedynym przedstawicielem jest pływacz szary (Eschrichtius robustus), który nie ma płetwy grzbietowej i ma 2 rowki pod pyskiem. Te rowki sięgają płetw grzbietowych.
• Neobalaenidae: Ten takson posiada również jeden gatunek, walenik mały (Caperea marginata). Jest podobny do członków podrodziny Balaenidae, ale jest znacznie mniejszy.

Komunikacja wielorybów

Język waleni jest bardzo złożony i różni się między gatunkami, osobnikami, a nawet grupami. Wokalizacje obejmują ultradźwięki — używane również do echolokacji — i dźwięki słyszalne, takie jak pieśni. Jednak zwierzęta te nie mają strun głosowych i wydają dźwięk przez krtań.

Wszystko to przekłada się na niewiarygodne fakty, takie jak to, że potrafią zmieniać częstotliwość swoich komunikatów, aby nie kolidowały z komunikatami innych wielorybów, ustne przekazywanie wiedzy między grupami wielorybów, nazywanie siebie, a nawet stosowanie składni w ich wiadomości. Nawet różne dialekty są obserwowane między różnymi grupami tego samego gatunku.

Język muzyczny

Pieśni wielorybów są szczególnie uderzające. Nie tylko ze względu na ich powtarzalny i melodyjny charakter, ale także dlatego, że można je usłyszeć z daleka. Normalnie te wokalizacje można usłyszeć w czasach godów i migracji, w których osobniki wzywają się nawzajem, aby znaleźć partnera lub zlokalizować zagubione po drodze osobniki.

Dźwięki, które wieloryby emitują w swoich pieśniach, mają częstotliwość od 15 do 20 herców. Mogą je modulować w zależności od dystansu, jaki chcą pokonać: używają niższych częstotliwości dla głębokich wód i wyższych dźwięków, gdy są bliżej powierzchni.

Pieśni składają się z różnych fraz, które powtarzają się w sposób ciągły, chociaż zaobserwowano, że wieloryby potrafią improwizować lub przekształcać stare melodie w bardziej złożone.

Zachowanie wielorybów

Wieloryby są zwierzętami społecznymi, które tworzą grupy rodzinne składające się z maksymalnie 12 osobników, ale niektóre gatunki żyją samotnie i tylko rozmnażają się lub zdobywają pożywienie. Grupy są zorganizowane hierarchicznie w oparciu o kompetencje seksualne samców.

Wieloryby są na ogół łagodnymi zwierzętami, które w wieku dorosłym nie mają drapieżników, ponieważ ich ogromne rozmiary sprawiają, że są nieosiągalne dla myśliwych.

Ich inteligencja, zachowania społeczne i komunikacja to elementy, które wzajemnie na siebie oddziałują. W przypadku wielorybów brak drapieżników i ich wysoki iloraz encefalizacji – czyli mają bardzo duży mózg w stosunku do ciała – umożliwił im rozwój kulturowy i społeczny.

Zachowanie wielorybów w grupie społecznej

Matki tworzą silne więzi z młodymi i są bardzo opiekuńcze, mogą nawet adoptować sieroty. Ciotki i babcie pomagają w opiece nad maluchami, przekazując swoje nauki młodym matkom poprzez komunikację ustną i naśladownictwo.

Chociaż samce i samice zwykle nie nawiązują związków poza reprodukcją, koordynują działania, aby chronić i prowadzić grupę do bezpiecznych wód i pożywienia. W ramach każdej grupy sojusze są nawiązywane w oparciu o więzi emocjonalne, ale także w celu awansu na szczeblach władzy.

Zachowanie wielorybów podczas migracji

Zmiany temperatury wody i prądów oceanicznych sprawiają, że wieloryby przemierzają tysiące kilometrów w poszukiwaniu źródeł pożywienia i par lęgowych. Podczas tych migracji grupy komunikują się ze sobą w celu wskazania drogi lub wskazania miejsc, w których nie ma niebezpieczeństw.

Cykl reprodukcyjny wpływa również na przewidywalność migracji wielorybów. Samice wolą rodzić w ciepłych wodach, ponieważ niskie temperatury mogą być szkodliwe dla młodych, które nie wykształciły jeszcze ochronnej warstwy tłuszczu.

Najdłuższą migrację ma pływacz szary (Eschichtius robustus), który pokonuje 20 000 kilometrów wzdłuż wybrzeży Ameryki Północnej.

Zachowanie w niewoli

Trzymanie zwierząt w zamknięciu ma drastyczny wpływ na zachowanie wielorybów. Są to zwierzęta świadome siebie, które wiedzą, że są w niewoli, dlatego często dochodzi u nich do zaburzeń psychicznych – lęków, stresu i stereotypii – apatii i wyraźnego zatarcia hierarchii społecznej w tym stanie.

Zmieniają się również zachowania rozrodcze, częściowo z powodu powyższych czynników i braku możliwości migracji. Uważa się, że wieloryby mają biologiczną potrzebę odbywania takich podróży. Ponadto tracą popęd rozrodczy, gdy nie są w stanie tego zrobić.