Parwowirus kotów: objawy i leczenie

Napisane i zweryfikowane przez biologa Samuel Sanchez

Ostatnia aktualizacja: 22 grudnia, 2022

Parwowirus to czynnik wirusowy, który powoduje stan znany jako panleukopenię kotów. Ten mikroorganizm powoduje choroby u kilku gatunków drapieżników i wykazuje wyjątkowo wysoką śmiertelność, wynoszącą od 20 do 100%. Ważne jest, aby wykryć parwowirusa kotów, gdy tylko pojawi się w środowisku kotów, ponieważ jest to jedyny sposób na uratowanie życia niezakażonych zwierząt.

Zwalczanie infekcji parwowirusem jest przydatne nie tylko do ratowania zwierząt domowych, ponieważ wiadomo, że czynnik sprawczy może wpływać na wszystkich członków rodziny Felidae. Należą do nich rysie, lwy, serwale, tygrysy i długa lista dzikich zwierząt. Zapobieganie rozprzestrzenianiu się tego wirusa ma zasadnicze znaczenie dla zachowania ekosystemów i zamieszkujących go ssaków.

Co to jest parwowirus kotów?

Przede wszystkim konieczne jest poznanie czynnika sprawczego. Wirus, o którym mówimy, to protoparwowirus drapieżników 1 (CPPV-1), patogenny gatunek, który infekuje zarówno koty, jak i psy. Choroba dzieli się na 2 główne genogrupy: CPV-1, która zawiera wirusa panleukopenii lub parwowirusa kotów (FPLV) oraz CPV-2, która odnosi się do parwowirusa psów.

Aby nie komplikować sprawy, przez cały czas będziemy odnosić się do FPLV jako synonimu parwowirusa kotów. Jednak jest również znany jako wirus zakaźnego zapalenia jelit kotów lub suche parwowirusowe zapalenie jelit. Tak czy inaczej, obraz kliniczny wywodzący się z infekcji u kotów to panleukopenia kotów.

Jak wskazują profesjonalne źródła, parwowirus kotów wnika i niszczy aktywnie dzielące się komórki. Obejmuje to ciała komórkowe szpiku kostnego, tkankę limfatyczną, nabłonek jelitowy, a u młodych zwierząt móżdżek i siatkówkę. U ciężarnych kotek czynnik może przenikać przez łożysko i powodować wady rozwojowe, mumifikację i poronienia.

Wirus atakuje różne biologicznie aktywne tkanki zwierzęcia. Jest bardzo zabójczy.

Przyczyny infekcji

Przyczyną infekcji, jak możesz sobie wyobrazić, jest kontakt z wirusem. Ten patogenny czynnik jest obecny w kale zarażonych kotów, a zdrowe osobniki rozprzestrzeniają się przez wąchanie lub kontakt ustno- nosowy (usta lub nos). Inne wydzieliny ciała i odpady organiczne mogą zawierać wciąż aktywny czynnik wirusowy.

Parwowirusy to niezwykle oporne mikroorganizmy. W niektórych środowiskach mogą przetrwać 1 rok lub dłużej i zachować zdolność zakaźną. Ponadto usuwa się je tylko bardzo specyficznymi środkami dezynfekującymi, takimi jak 2% wybielacz. Ze względu na jego występowanie i zdolność do przetrwania w środowisku szacuje się, że prawie wszystkie bezpańskie koty są narażone na wirusa przed ukończeniem pierwszego roku życia.

Objawy wywołane przez parwowirusa

Jak powiedzieliśmy w poprzednich sekcjach, obraz kliniczny uzyskany z parwowirusa kotów to panleukopenia kotów. Zakażone koty zaczynają wykazywać objawy w odstępie od 3 do 5 dni, maksymalnie 7. Wirus namnaża się głównie w tkance trawiennej i szpiku kostnym, co przekłada się na określone objawy.

Oto niektóre z najczęstszych objawów klinicznych panleukopenii kotów:

• Wymioty i biegunka, czasem krwawe. Kał zawiera krew w 3-15% przypadków.
• Gorączka (powyżej 39,5°C).
• Depresja i apatia.
• Proste włosy i łysiny na ciele.
• Odwodnienie spowodowane wymiotami i biegunką.
• Niedokrwistość.
• Utrata elastyczności skóry.
• W najcięższych przypadkach hipotermia, wstrząs septyczny i wykrzepianie wewnątrznaczyniowe.

Podczas choroby układ odpornościowy dotkniętych chorobą kotów jest znacznie osłabiony. Z tego powodu często rozwijają się również wtórne współistniejące infekcje. Powoduje to rozprzestrzenianie się objawów na inne obszary i występowanie większej liczby objawów.

Kocięta z zaatakowanym móżdżkiem wykazują ataksję (brak koordynacji ruchów) i drżenie.

Diagnoza parwowirusa kotów

Lekarz weterynarii zacznie podejrzewać zakażenie parwowirusem, gdy opiekun pokaże mu objawy kliniczne, na jakie cierpi jego zwierzak. Jak wskazuje nazwa stanu pochodnego (panleukopenia), stan ten potwierdza się wykryciem leukopenii (spadek liczby białych krwinek) podczas wykonywania badania krwi.

Z kolei, analiza kału na poziomie laboratoryjnym pozwoli na wykrycie obecności wirusa w kale. Diagnostyka różnicowa powinna być odpowiedzialna za wykluczenie innych patologii o podobnych objawach, takich jak salmonelloza, białaczka kotów (FeLV) czy przewlekła depresja.

Im niższa liczba białych krwinek, tym gorsze są ogólne rokowania zwierzęcia.

Leczenie

Aby powstrzymać wirusa, wszystkie zarażone koty muszą pozostać w klinice i w ścisłej izolacji. Nie ma konkretnego sposobu na zabicie parwowirusa, a układ odpornościowy zwierzęcia będzie za to odpowiedzialny. Wymagane jest jednak agresywne podejście, które wykorzystuje następujące elementy:

1. Środki przeciwwymiotne zapobiegające wymiotom i odwodnieniu.
2. Antybiotyki dożylne (IV). Chociaż leki te nie działają przeciwko wirusom, zapobiegają występowaniu wtórnych infekcji z powodu immunosupresji.
3. Płyny dożylne z elektrolitami. Ponownie, podejście to ma na celu uniknięcie odwodnienia i braku równowagi homeostatycznej wynikającej z ciągłych wymiotów i defekacji.
4. Zastrzyki z witaminą B wspierające układ odpornościowy.
5. W najgorszych przypadkach pełne transfuzje krwi i osocza.

Wszystkie te podejścia są niezbędne do ratowania życia kota. Jeżeli objawy kliniczne zostaną wykryte wcześnie i kot zostanie przyjęty, rokowanie jest względnie pozytywne. Ponadto należy zauważyć, że istnieje szczepionka (potrójna kocia), która zapobiega tej infekcji, jeśli jest podawana młodym próbkom. Felocell® 3 to jeden z najpopularniejszych preparatów handlowych.

Prognoza i uwagi końcowe

Śmiertelność powodowana przez parwowirus kotów waha się od 25% do 90% u kotów domowych. Jednak przy odpowiedniej terapii podtrzymującej w ciągu 24 godzin od wystąpienia objawów przeżycie wzrasta do 50% (lub więcej). Niezwykle ważne jest, aby działać na czas i liczy się każda sekunda, aby uniknąć śmierci kota.

Na szczęście szczepionka na panleukopenię i inne schorzenia u kotów jest dostępna praktycznie w każdym regionie świata. Zaleca się stosowanie go u kota między 8 a 16 tygodniem życia, chociaż minimalna dawka przypominająca jest wymagana rok później. Jeśli chronisz swoje zwierzę, przestrzegając tabeli szczepień, parwowirus kotów nigdy nie będzie problemem.