Niesamowity instynkt macierzyński u zwierząt
Jeśli zdawało Ci się, że tylko ludzie wykazują instynkt macierzyński lub rodzicielski, to dowiedz się, że tak nie jest. Obserwacja różnych gatunków zwierząt dowodzi, że ich instynkty rodzicielskie są takie same, a nawet silniejsze niż ludzkie. A jednak niektórzy nadal twierdzą, że zwierzęta nie mają żadnych uczuć…
Instynkt macierzyński zwierząt – co się za tym kryje?
Mówi się, że natura jest mądra. Jest to coraz lepiej widoczne, w miarę jak my, ludzie, bardziej dogłębnie poznajemy świat zwierząt. Podobnie do człowieka, zwierzęta mają wrodzony instynkt macierzyński. To coś w rodzaju programu w naszych mózgach, który skłania nas do ochrony i opieki nad najbardziej bezbronnymi.
Jenny Holland, współpracownik National Geographic i specjalista w dziedzinie biologii i ochrony zwierząt, potwierdza taki sposób działania mózgów zwierząt. Wydaje się, że są one zaprogramowane do opieki nad innymi, nie tylko jako akt dobrego uczynku, ale także w celu ochrony gatunku.
Interesujące jest to, że ten instynkt macierzyński występuje nawet między gatunkami. Wiele zwierząt jest skłonnych adoptować inne bezbronne zwierzęta, nawet jeśli nie łączy ich wspólne naturalne zachowanie i nie mają większych podobieństw. Czy pamiętasz Księgę dżungli? Cóż, to nie była historia zupełnie fantastyczna czy fikcyjna. Natura tak właśnie działa.
Na przykład odkryto, że wieloryby są stworzeniami, które potrafią opiekować się innymi potrzebującymi zwierzętami. W grupach wielorybów zauważono delfiny, a także inne zwierzęta, które zostały uratowane z sieci rybackich, ranne lub oddzielone od swoich rodziców.
Te adopcje w królestwie zwierząt zazwyczaj zachodzą tym etapie laktacji matki, kiedy poziom oksytocyny u zwierzęcia wzrasta i nawiązywanie takich nowych związków matka-młode wydaje się łatwiejsze.
Dzieje się tak również wśród szympansów, lwów, słoni i wielu innych zwierząt. Obserwując takie przykłady życzliwości i troski, zdajemy sobie sprawę, że zwierzęta wciąż mają nam tak wiele do zaoferowania. Dają nam lekcje, które mogą nas nauczyć, jak być lepszymi ludźmi. Nie sądzisz?
Instynkt macierzyński – wyjątkowe przypadki u zwierząt
Niezwykły instynkt macierzyński cechuje słonie. Matki i młode zwykle podróżują w stadzie trzymając się blisko siebie. Chodzą razem, zataczając kręgi wewnątrz stada, gdzie jest najbezpieczniej. W ten sposób się nimi opiekują i chronią je.
Oczywiście, każde słoniątko ma swoją matkę. Jeśli jednak jedno ze nich zostanie sierotą, reszta stada je adoptuje. Nie zostawią młodego zwierzęcia samego na pastwę losu, dopóki maluch nie osiągnie dorosłości.
Chociaż słonie są z natury posłuszne i szlachetne, to jeśli ktoś zagrozi ich młodym, stają się przerażającymi bestiami. To samo dotyczy leniwców. Chociaż wiele osób tego nie wie, to warto zaznaczyć, że nazwa leniwca ma związek tylko z jego powolnymi ruchami, a nie z jego osobowością.
Zwierzęta te właściwie nie są leniwe, mają jednak niewielkie ilości energii. Dlatego muszą uważać na to, jak ją zużywają. Postępując w sposób jak najbardziej oszczędny, wykonują tylko te czynności, które są absolutnie niezbędne.
Mogą jej bowiem nagle potrzebować, aby chronić swoje młode. W chwilach zagrożenia są w stanie wykorzystać całą zgromadzoną energię, jeśli miałoby to chronić życie najmłodszych. W ciągu zaledwie kilku sekund długie pazury leniwca są w stanie zadać kilka naprawdę dotkliwych obrażeń.
Inne przykłady
Kangury mają również wspaniały instynkt macierzyński. Nie tylko chronią swoje dzieci, niosąc je przez wiele miesięcy w torbach. Jednym kopnięciem mogą też zabić każdego, kto spróbuje je skrzywdzić.
Dodatkowo, podobnie jak w przypadku wielorybów i słoni, jeśli znajdą bezradne młode, włożą je do swojej torby. Będą się nimi opiekować, dopóki nie będą w stanie samodzielnie funkcjonować.
Niedźwiedzie polarne, lwy, tygrysy i inne gatunki mają podobny instynkt macierzyński. Powiedzenie, że „matki stają się drapieżnikami w obronie swoich dzieci” nabiera teraz całkiem innego znaczenia. Okazuje się, że nie jest to jedynie fraza, a całkiem realna rzeczywistość.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
BERNARDO, J. (1996). Maternal Effects in Animal Ecology. American Zoologist. https://doi.org/10.1093/icb/36.2.83
Uller, T. (2010). Maternal Effects in Mammals. Animal Behaviour. https://doi.org/10.1016/j.anbehav.2010.03.020
Bolwig, N. (1959). A Study of the Behaviour of the Chacma Baboon , Papio ursinus. Behaviour.
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.