Ocelot andyjski: gatunek zagrożony wyginięciem

Ocelot andyjski to małe dzikie zwierzę, które zamieszkuje wysoko położone obszary And. Niestety jest bardzo zagrożone wyginięciem.

Ocelot andyjski (Leopardus jacobita) to mały dziki kot zamieszkujący Amerykę Południową. To jeden z najbardziej zagrożonych gatunków na kontynencie amerykańskim. Najwięcej osobników bytuje w górskich obszarach And, Peru, północnej Boliwii, Chile oraz Argentyny.

Ten gatunek, uznawany przez wiele plemion andyjskich za święte zwierzę, odgrywa ważną rolę historyczną dla wielu miejscowych społeczności.

Różne kultury andyjskie przez wieki wykonywały podobiznę ocelota andyjskiego w petroglifach i uznawały go za ducha chroniącego góry. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej na temat tego pięknego i zagrożonego wyginięciem zwierzęcia.

Jaki jest ocelot andyjski?

Te małe zwierzęta mają od 73 do 89 centymetrów długości oraz posiadają długi zakręcony ogon, którego długość osiąga 38 centymetrów. Ich wysokość nie przekracza zazwyczaj 38 centymetrów i ważą od 3,6 do 7,25 kilogramów. Innymi słowy, są rozmiarów kota domowego.

Oprócz tego ich futro jest długie, gęste i szarawe z czerwonawo-żółtawymi plamkami rozłożonymi równo po każdej stronie ciała. Ich brzuchy są białe, a uszy duże i okrągłe. Nosy tych kotów są kompletnie czarne, a łapy krótkie i solidne.

Środowisko naturalne ocelota andyjskiego

Ten dziki kot żyje w suchych, skalistych i skąpo porośniętych miejscach w pobliżu źródeł wody. Możesz spotkać go na dużych wysokościach, od 3000 do 5000 metrów nad poziomem morza, w ekstremalnych temperaturach i z nieustannymi silnymi podmuchami wiatru.

Te skaliste krajobrazy nie są ciągłe. Środowisko naturalne ocelota andyjskiego i jego ofiary zostały w naturalny sposób podzielone. Działalność człowieka jeszcze bardziej utrudniła jego życie.

Nic dziwnego, że gęstość populacji tych kotów jest dość niska. Szacuje się, że na wolności żyje około 1400 osobników, ale ich liczba spada.

Poza tym niektóre osoby uważają, że ocelot andyjski i Leopardus colocolo zamieszkują te same obszary. Kot, o którym mówmy obecnie, to bardziej wyspecjalizowany gatunek o węższej gamie zasobów niż Leopardus colocolo. Wszystko dlatego, że przegrałby w przypadku rywalizacji międzygatunkowej.

Nieuchwytność i trudny teren, jaki zamieszkuje, sprawia, że kota tego spotyka się niezwykle rzadko. Liczbę gatunków żyjących na wolności udało się określić jedynie dzięki wykorzystaniu zaawansowanych technik, takich jak automatyczne aparaty fotograficzne i obroże z radionadajnikami.

Nieuchwytne i nieznane zwierzę

Ocelot andyjski to samotnik, co sprawia, że trudno jest się na niego natknąć. Właśnie dlatego nie wiemy zbyt wiele o jego nawykach. Niektórzy uważają, że jest bardziej aktywny w nocy i podczas pierwszej połowy dnia, kiedy zapewne jest mu łatwiej złapać swój posiłek.

Niektórym osobom udało się natknąć nie osobniki w parach w lipcu i grudniu oraz na osobniki z młodymi między październikiem a kwietniem. Matka może chronić swój miot chowając go w norach wykonanych przez inne ssaki lub w przestrzeniach między skałami.

Główną ofiarę ocelota andyjskiego stanowią rdzenne gryzonie, takie jak liściouch żółtozady (Phyllotis xanthopygus), wiskacza górska (Lagidium viscacha), szynszyloszczur szary (Abracoma cinerea) lub koszatnik pilchowaty (Octodontomys gliroides).

Badacze udokumentowali również, że kot ten jest w stanie również łapać ptaki, insekty oraz inne małe ssaki.

Zagrożenia dla świętego kota andyjskiego

Główne zagrożenia dla ocelota andyjskiego to kłusownictwo, brak zwierzyny łownej oraz utrata naturalnego miejsca zamieszkania. Niestety to zwierzę jest “święte” dla niektórych grup etnicznych, które składają je w ofierze podczas różnych festiwali.

Dlatego też są to dwa z głównych zagrożeń dla tego gatunku, łącznie z kłusownictwem w celu pozyskania futra.

Ludzkie  aktywności, takie jak przesuwanie się granicy rolniczej, niewłaściwego zarządzania zwierzyną hodowlaną oraz pozyskiwaniem wody w celu zwiększenia aktywności górniczej i wydobycia ropy naftowej na obszarach górskich Ameryki Południowej, również zmieniają środowisko naturalne tego kota.

I w końcu sytuację tego dzikiego kota starają się poprawić takie działania jak monitorowanie osobników żyjących na wolności, partnerstwa między różnymi krajami, w których mieszkają osobniki tego gatunki oraz oraz współpraca takich organizacji pożytku publicznego jak Andean Cat Alliance.

Zyskiwanie większych informacji na temat tego gatunku, zwiększanie świadomości oraz zmiana jego statusu zagrożenia są trudne, ale wykonalne.