Żaba rycząca - niemile widziany i szkodliwy gość

Żaba rycząca to gatunek inwazyjny, który zamieszkuje większość części świata. Jej współczynnik urodzeń jest nie tylko wysoki, ale także agresywny. Dlatego jest w stanie wypierać i niszczyć inne słabsze gatunki.

Żaba rycząca jest zwierzęciem wodno-lądowym z rzędu Anura, należącym do rodziny Ranidae i rodzaju Lithobates. Jej nazwa naukowa to Lithobates catesbeianus.

Chociaż trudno w to uwierzyć, ten gatunek inwazyjny pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej. Czy to celowo czy przypadkowo, atakuje teraz części Ameryki i Eurazji. Jego potoczna nazwa pochodzi od charakterystycznego rechotu. Głęboko i głośno, brzmi jak ryk byka.

Eksperci uważają, że żaba rycząca jest wyjątkowo skutecznym najeźdźcą. W związku z tym, że trudno jest ją wyplenić, negatywnie wpływa na inne gatunki. W związku z tym Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) umieściła tę żabę na liście 100 najbardziej inwazyjnych gatunków świata.

Charakterystyka żaby ryczącej

Przybliżony rozmiar żaby ryczącej wynosi od dziesięciu do piętnastu centymetrów. Jak każdy inny płaz, rośnie szybko w ciągu pierwszych ośmiu miesięcy życia. W tym procesie dojrzewania jej waga wzrasta z 90 gram do około 225 gram. W skrajnych przypadkach żaba rycząca może ważyć do prawie pół kilo.

Kolor tych żab nie jest jednolity, ponieważ może mieć kolor od brązowego po różne odcienie zieleni. Często ma ciemne plamy na piersi.

Samiec żaby ryczącej jest znacznie mniejszy niż samica. Podobnie, błony bębenkowe różnią się w zależności od płci zwierzęcia. Samiec ma błony bębenkowe większe niż u samicy, która ma oczy i błony bębenkowe tej samej wielkości.

Żaba rycząca ma zdolność hibernacji i może przetrwać nawet dekadę. Co więcej, ta żaba jest głównym nosicielem pasożytów i chorób, które mogą negatywnie wpływać na rodzime płazy. Jest to kolejna cecha, która sprawia, że jest to niebezpieczny inwazyjny gatunek w ekosystemie, który nie należy do nich.

Rodzimy zasięg tego gatunku rozciąga się od południa Kanady do wschodu i południa Stanów Zjednoczonych oraz na północ Meksyku. Gatunek ten został wprowadzony do wielu krajów na świecie, głównie przez rolnictwo komercyjne.

Gdzie żyje żaba rycząca?

W Ameryce Południowej zauważono dzikie populacje żab ryczących w Brazylii, Wenezueli, Ekwadorze, Kolumbii, Peru, Urugwaju i Argentynie. Na Karaibach mieszkają na Kubie, Jamajce, Portoryko i Dominikanie.

Jeśli chodzi o Europę, to zamieszkują Hiszpanię, Włochy, Niemcy, Belgię, Grecję, Francję, Wielką Brytanię i Holandię. W Azji występują w Chinach, Indonezji, Japonii, Malezji, Singapurze, Tajlandii, na Tajwanie, Hawajach i Filipinach.

Żaba rycząca posiada świetną umiejętność przystosowywania się do środowiska, dzięki czemu z łatwością może żyć w różnych ekosystemach, w których nie jest gatunkiem rodzimym. Jej naturalnym środowiskiem są wilgotne i spokojne obszary, takie jak jeziora i bagna. Niemniej jednak jest w stanie przetrwać w całkowicie zanieczyszczonych obszarach i innych niesprzyjających warunkach.

Zachowanie i rozmnażanie

Zauważono, że samiec żaby ryczącej ma trzy rodzaje zawołań. Istnieją zawołania terytorialne, które stanowią pogróżkę i ostrzeżenie dla innych samców. Pozostałe dwie mają za zadanie przyciągnąć samice lub zainicjować walkę.

Płaz ten zjada ogromną liczbę kręgowców i bezkręgowców. Wśród jego ofiar znajdują się myszy, wszystkie rodzaje ryb, węże, kijanki, ptaki, nietoperze, kraby słodkowodne, ślimaki, chrząszcze, a nawet inne żaby ryczące. Ale jego standardowa dieta składa się głównie z owadów.

Okres godowy trwa zwykle dwa lub trzy miesiące. Samce zwykle znajdują się w oczywistym dla innych żab miejscu. Jest to brzeg rzeki, z którego mogą nawoływać samice. Aby uniknąć konfliktów, ustawiają w rozsądnej odległości wynoszącej od 270 do 550 centymetrów od siebie.

Po tym, jak samica wybierze samca, składa jej jaja na jego terytorium. Samiec zapłodni jaja na zewnątrz, gdy znajdą się na jego terytorium. Samica może złożyć do 20 000 jaj w grupie.

Kijanki żyją na płytkich wodach. Powodem może być to, że w miejscach tych jest mniej drapieżników. Na tym wczesnym etapie kijanki jedzą jednokomórkowe glony, pyłki i inne małe cząsteczki

Gdy dorosną, zaczynają jeść większe przedmioty w swoim otoczeniu, używając zębów do drapania po powierzchni. Czas potrzebny na metamorfozę zależy od obszaru, w którym rosną. W ciepłym klimacie mogą dojrzeć w ciągu kilku miesięcy.

Z drugiej strony, w chłodniejszych miejscach może to potrwać nawet trzy lata, ponieważ zimniejsza woda spowalnia proces metamorfozy. Średnia długość życia żaby wynosi od ośmiu do dziesięciu lat. Znalazła się jednak żaba rycząca, która przeżyła niemal szesnaście lat w niewoli.

Żaba rycząca jako gatunek inwazyjny

Gatunki inwazyjne to te, które pochodzą z obszaru, do którego należą, a następnie wchodzą w ekosystem, który nie jest ich. Ci najeźdźcy powodują szkody, gdy zaczynają zakładać populacje i mają potomstwo, które z kolei się rozmnaża. Co więcej, nie mają drapieżników kontrolujących ich nadmierną reprodukcję.

Inwazyjna żaba rycząca doprowadza do zaburzenia równowagi w ekosystemie, ponieważ konkuruje o przestrzeń i żywność z rodzimymi gatunkami. W rezultacie oryginalne gatunki ekosystemu ostatecznie ograniczają swoje tempo rozmnażania.

Ponadto mogą eliminować rodzime płazy bezpośrednio poprzez żerowanie na nich lub ingerowanie w poszukiwanie pożywienia. Jednocześnie mogą powodować brak równowagi w środowisku, wprowadzając do niego choroby i pasożyty.

Żaba ta jest nosicielem patogenu grzybowego o nazwie Batrachochytrium dendrobatidis, który wywołuje u płazów chorobę zwaną chytridiomikozą. Jest to jeden z czarnych charakterów odpowiedzialnych za globalne wyginięcie płazów.

Ogromna różnorodność diety czyni tę żabę potężnym drapieżnikiem. Gdziekolwiek się pojawi, wymierają miejscowe okazy. Tak właśnie stało się w krajach, do których dotarła żaba rycząca.