Zaraźliwe guzy: czy psy mogą zachorować?
W świecie psów istnieją pewne zaraźliwe guzy, które w rzeczywistości są wyjątkową odmianą raka. Zakaźny nowotwór weneryczny (TVT) to nowotworowa narośl, która rozwija się tylko u psów i w przeciwieństwie do innych rodzajów nowotworów – jest zaraźliwa.
Czym są zaraźliwe guzy weneryczne?
Guzy weneryczne są najstarszą znaną formą raka i występują tylko u psów. Istnieją jednak inne gatunki zwierząt, takie jak chomiki syryjskie i małże, które również mogą rozwijać zaraźliwe formy raka.
Znana jako psi nowotwór weneryczny, choroba ta może być przenoszona przez kontakt z zakażonym psem poprzez węszenie, lizanie lub podczas stosunku.
Zakażenie może bardzo silnie objawiać się wewnątrz ciała zwierzęcia. W takich przypadkach choroba rozwija się do tego stopnia, by móc przetrwać poza ciałem, które pierwotnie zainfekowała.
Skąd biorą się złośliwe guzy u psów?
Guzy weneryczne są zwykleprzenoszone podczas stosunku płciowego lub gdy jeden pies wącha lub liże zakażoną śluzówkę. Dlatego też ten typ guza ma tendencję do rozwoju wokół obszaru narządów płciowych psa, chociaż może dotykać także inne miejsca, takie jak nos.
Co ciekawe w przypadku tych zaraźliwych guzów, ich zachowanie jest zupełnie inne i wyjątkowe, w porównaniu z większością nowotworów, które mogą pojawić się u innych zwierząt. Te typy nowotworów ewoluowały, aby rozprzestrzeniać się na nowe tkanki, co pozwala im na dalszy rozwój.
Psy łapią tę chorobę, gdy wchodzą w kontakt z komórkami rakowymi innego psa. Nie jest potrzebny w tym przypadku wirus ani inny rodzaj zakażenia. Po kontakcie ze skórą komórki rakowe rozprzestrzeniają się ze zwierzęcia na zwierzę i mogą żyć znacznie dłużej.
Pacjent zero
Kilka różnych badań wykazało, że tego typu nowotwory mają DNA różniące się od nosiciela. Większość guzów powstaje, gdy komórki niekontrolowanie mutują. Z tego powodu guzy mają zwykle takie samo DNA, co ich nosiciel. Jednak w przypadku guzów wenerycznych – tak się nie dzieje.
Naukowcy szacują, że ten typ nowotworu rozwinął się około 11 000 lat temu. Wciąż ewoluuje i dostosowuje się, dlatego jest tak wytrwały.
Ta forma guza rzeczywiście bardzo dobrze reaguje na leczenie, więc jest mało prawdopodobne, aby nastąpiły przerzuty. Zawsze jednak istnieje taka możliwość. Jeśli porównasz go z innymi typami nowotworów, TVT jest jednym z najmniej agresywnych.
Czy można zapobiec złapaniu nowotworu TVT?
Właściciele psów mogą podejmować środki zapobiegawcze, aby zapobiec narażeniu ich zwierząt na zakażenie. Jedną z najlepszych rzeczy, jakie możesz zrobić, jest wykastrowanie psa. Idealny wiek to 12 miesięcy lub 8 miesięcy u dużych ras psów.
Wykastrowanie zwierzęcia jest bardzo ważne, ponieważ choroba ta może się łatwo rozprzestrzeniać podczas stosunków seksualnych. Kastracja usuwa narządy rozrodcze i zmniejsza prawdopodobieństwo zakażenia psa.
Jednocześnie dobrym pomysłem jest trzymanie psa w kontrolowanym środowisku. Powinnaś regularnie zabierać swojego psa do weterynarza, zwłaszcza jeśli zauważysz jakieś znaczące zmiany. Nie zawsze łatwo jest zlokalizować objawy nowotworu wewnętrznego.
Jeśli jednak chodzi o TVT, u psów może pojawić się czerwona, krwawiąca plama. Praktykowanie dobrej higieny jest ważne zarówno dla Ciebie, jak i Twojego psa – jest to kluczowy czynnik w zachowaniu dobrego stanu zdrowia.
Wniosek
Zaraźliwe guzy naprawdę istnieją. Jest to rodzaj nowotworu wenerycznego, który zazwyczaj jest przenoszony podczas stosunku.
W mniejszym stopniu transmisja może również nastąpić poprzez wąchanie lub lizanie zakażonego obszaru. Dlatego też powinnaś wykastrować/wysterylizować swojego psa i trzymać go w bezpiecznym środowisku, aby zapobiec rozwojowi tego typu nowotworom.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Park, M. S., Kim, Y., Kang, M. S., Oh, S. Y., Cho, D. Y., Shin, N. S., & Kim, D. Y. (2006). Disseminated transmissible venereal tumor in a dog. Journal of Veterinary Diagnostic Investigation. https://doi.org/10.1177/104063870601800123
- Murchison, E. P. (2008). Clonally transmissible cancers in dogs and Tasmanian devils. Oncogene. https://doi.org/10.1038/onc.2009.350
- Belov, K. (2012). Contagious cancer: Lessons from the devil and the dog. BioEssays. https://doi.org/10.1002/bies.201100161
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.