Nużyca to choroba pasożytnicza nazywana też demodekozą. Spowodowana jest przez rozprzestrzeniające się roztocza rodzaju Demodex canis. Właściwie wszystkie psy narażone są na to schorzenie, nawet te najbardziej zadbane. Czy jest coś co sprawi, że zmniejszymy ryzyko zachorowań?
Kiedy myślimy o pasożytach, natychmiast zaostrza się nasza czujność. Uporczywym stworzeniom towarzyszą równie dokuczliwe dolegliwości. Nużyca u psa nie zagraża ludziom, jednak stanowi spory problem dla naszych zwierząt. Demodekoza u psów jest stosunkowo często występującym schorzeniem.
Pamiętaj jednak, że można ją leczyć a priori. Zdecydowaliśmy się przedstawić w tym artykule przyczyny, objawy i dostępne metody leczenia.
Nużyca u psa – przyczyny
Za winowajcę uznajemy roztocza rodzaju Demodex canis, czyli nużeniec psi. Najczęściej dotyka bardzo młodych psów (do pierwszego roku życia) bądź schorowanych, starszych przedstawicieli gatunku. Owe mikroskopijne istoty żyją w mieszkach włosowych i różnych obszarach skóry wielu ssaków.
Jak wiemy pasożyty często towarzyszą psom, a ich układ odpornościowy jest w stanie znieść określoną liczbę takich niezapowiedzianych gości. Czasami prowadzą jednak do poważniejszych schorzeń.
Różne czynniki mogą zwiększyć ryzyko występowania pasożytów: przy osłabionym układzie odpornościowym populacja roztoczy zwiększa się w sposób niekontrolowany. Dochodzi w tedy do zarażenia, co wywołuje szereg uszkodzeń skóry, prowadzących do nużycy.
Nużeniec bytuje w mieszkach włosowych, gruczołach łojowych oraz w warstwie rogowej naskórka. Żywi się łojem i komórkami skóry.
Nużyca u psa – najczęstsze objawy
Choroba może dotknąć każdą rasę psów, bez względu na wiek. Choć jak wspomnieliśmy istnieją grupy bardziej i mniej narażone na ten problem.
Tym samym możemy wyróżnić demodekozę miejscową, która dotyczy szczeniąt i psów poniżej dwóch lat. Najczęstszymi wtedy objawami są: wypadanie włosów i stany zapalne skóry na głowie czy też łapach.
Nasz czworonożny przyjaciel może cierpieć też na świąd, który objawia się nieustannym drapaniem. Świerzb jest lżejszą odmianą nużycy, mniej agresywną w swoim charakterze i szybciej ustępującą.
Z kolei inną odmianą choroby jest – uogólniona nużyca (psów dorosłych, bądź młodzieńcza). Stanowi większe wyzwanie, bowiem infekcja rozprzestrzenia się na kilka obszarów ciała, docierając nawet do poduszek psich stóp.
W tym przypadku zmiany skórne są agresywniejsze i towarzyszą im głębokie i ropne rany. Objawom towarzyszy gorączka, złe samopoczucie. Psy bardzo często nieustannie liżą dotknięte chorobą obszary.
Na szczęście diagnoza nużycy psów jest stosunkowo prosta. Drapanie się zwierząt pozwala nam wysunąć pewne przypuszczenia, co w konsekwencji pozwala nam skontrolować obecność roztocza i innych pasożytów u naszego pupila.
Zazwyczaj weterynarz przeprowadza kontrolę najbardziej dotkniętych obszarów, aby potwierdzić diagnozę. Z pogranicza skóry zdrowej i zmienionej chorobowo zeskrobuje się tkankę, by zobaczyć czy bytują w niej nużeńce.
Co ważne, tak zwana zeskrobina musi być odpowiednio głęboka. Bowiem nużeńce bytują w mieszkach włosowych i gruczołach łojowych, leżących głęboko w skórze.
W tym miejscu należy podkreślić, że jeśli zauważymy którykolwiek z opisanych powyżej objawów u naszego zwierzęcia, powinniśmy szybko udać się do lekarza weterynarii, aby jak najszybciej rozpocząć leczenie.
Nużyca u psów i jej leczenie
Ponieważ choroba objawia się na różne sposoby, przybierając niejednolite formy – także jej leczenie ma swoje odmienne charakterystyki. W zależności od odmiany schorzenia: miejscowej czy uogólnionej lekarz weterynarii podejmie odpowiednie metody leczenia.
W przypadku nużycy miejscowej, choć zazwyczaj samoczynnie ustępuje w krótkim czasie – weterynarz może przepisać specjalistyczny szampon, łączony z akarycydami.
Jeśli choroba przyjęła formę uogólnioną i wysoce się rozprzestrzeniła – możemy zastosować kąpiele w roztworze amitrazu. Owy lek odrobaczający pomoże zredukować objawy, jednak powinniśmy liczyć się z niepożądanymi skutkami ubocznymi.
Najczęściej produkty stosowane do leczenia uogólnionej odmiany demodekozy mają na celu złagodzenie objawów. Niestety w niektórych przypadkach choroba przyjmie formę chroniczną. Zjawisko to zazwyczaj związane jest z osłabionym układem odpornościowym.
Podsumowanie
Niezwykle istotne jest, aby nie przerywać leczenia i okresowo monitorować stan zwierzęcia, także pod kątem obecności roztocza. Zapobieganie tej chorobie jest zadaniem trudnym ale bardzo potrzebnym.
Powinniśmy poszukać najodpowiedniejszej strategii, która uchroni nasze zwierzęta od męczących pasożytów. Pamiętajmy o zdrowej, zbilansowanej diecie, codziennych ćwiczeniach, zabawie i trosce.
Przede wszystkim w przypadku jakichkolwiek wątpliwości – zgłoś się do specjalisty, który pomoże Ci zadbać o zdrowie i samopoczucie Twojego pupila.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
Sivajothi, S., Reddy, B. S., & Rayulu, V. C. (2015). Demodicosis caused by Demodex canis and Demodex cornei in dogs. Journal of parasitic diseases, 39(4), 673-676.
Saló, E. (2011). Formas clínicas de la demodicosis canina. No todo son alopecias. Clínica veterinaria de pequeños animales: revista oficial de AVEPA, Asociación Veterinaria Española de Especialistas en Pequeños Animales, 31(1).
Fondati, A., De Lucia, M., Furiani, N., Monaco, M., Ordeix, L., & Scarampella, F. (2010). Prevalence of Demodex canis‐positive healthy dogs at trichoscopic examination. Veterinary dermatology, 21(2), 146-151.
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.
