Manul stepowy: koci himalajski samotnik

Napisane i zweryfikowane przez biochemiczkę Luz Eduviges Thomas-Romero

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Manul stepowy (Felis manul lub Otocolobus manul), znany również jako po prostu manul, to mały dziki kot z Azji Środkowej. Warto wiedzieć, że jego angielska nazwa pochodzi od nazwiska osoby, która go opisała, niemieckiego zoologa Petera Simona Pallasa.

Ten kot jest wielkości kota domowego i ma piękne, bardzo pożądane futro. Co więcej, okrągłe źrenice, podobnie jak u dużych kotów, są jedną z jego charakterystycznych cech.

Dodatkowo gatunek ten ma krótkie nogi, płaską twarz i szerokie uszy, dzięki czemu ma jeden z najzabawniejszych wyrazów twarzy w królestwie kotów.

Gdzie żyje manul stepowy?

Chociaż manul stepowy występuje w całej Azji Środkowej, jego siedlisko jest bardzo specyficzne. Ten kot jest przystosowany do zimnych i suchych środowisk i zamieszkuje stepy, alpejskie pustynie i obszary skaliste.

Tak więc gatunek ten zamieszkuje równiny krajów, takich jak Mongolia, Rosja, Pakistan, zachodnie Chiny, Syberia i Tybet. Można go również znaleźć w północnym Iranie i Indiach.

Sierść manula stepowego: ochrona, piękno i przekleństwo

Piękno tego kota wynika głównie z jego bardzo grubego futra. Dzięki niemu może uchronić się przed zimnymi mrozami swojego siedliska.

Jego włosy wykazują znaczne różnice w kolorze, zmieniają się w zależności od miejsca i pory roku, co pomaga mu pozostać niezauważonym w swoim środowisku.

W związku z tym odcień jego futra zmienia się w zależności od pory roku, ponieważ jest on znacznie bardziej białawy zimą i bardziej szary, gdy na skałach nie ma śniegu. Dlatego jego sierść zmienia się od popielatoszarej do ochry w różnych regionach.

Te zmiany przekonały niektórych naukowców do zaproponowania podziału na dwa podgatunki. Definicja tego podziału wymaga nowego badania. Tymi podgatunkami byłyby:

• Otocolobus manul manul, reprezentowany przez najczęściej występującą pigmentację. Występuje u większości okazów tego gatunku, ale głównie w Mongolii i Chinach.
• Otocolobus manul nigripectus, który ma charakterystyczne czarne łaty. Występuje w Tybecie, Kaszmirze, Nepalu i Bhutanie.

Manul stepowy: wzór sierści

Na policzkach ma białawe futro. Kontrastuje to z czarnymi plamami na czole i dwiema cienkimi ciemnymi liniami zaczynającymi się od kącików oczu i przecinającymi twarz.

Ma również ciemne pierścienie wokół oczu i czarne plamki na czubku głowy oraz czole. Okolice ust, podbródek i szyja są białe z lekko czerwonawym odcieniem w pobliżu górnej wargi.

Nogi i tułów mają od pięciu do siedmiu wąskich czarnych pasków, które przecinają dolną część pleców w poprzek. Te ciemne paski nie zawsze są widoczne na pierwszy rzut oka ze względu na dużą gęstość futra.

Co więcej, jego długi, włochaty ogon ma czarną końcówkę i piękne czarne pierścienie na całej długości. Futro na brzuchu jest prawie dwa razy dłuższe niż na grzbiecie i służy jako ochrona przed zimnem podczas leżenia.

Inne cechy fizyczne

Manule stepowe są mocne, pulchne i mają krótkie nogi. Osiągają od 50 do 62 centymetrów (20-24 cali) długości, plus ogon 21-31 centymetrów (9-13 cali) i ważą średnio 4,5 kilograma (11 funtów).

Być może najbardziej typową cechą zwierzęcia jest jego duża spłaszczona głowa. Jego uszy są małe i wyjątkowo nisko osadzone. Jego pysk jest krótszy niż u kotów domowych, do tego stopnia, że ma mniej zębów niż inne koty.

Styl życia

Ten dziki kot jest nocnym samotnikiem, ale może być również aktywny o zmroku i wczesnym rankiem. Zdaniem ekspertów w ciągu dnia zwykle śpi w szczelinach skalnych i małych jaskiniach. Często szuka schronienia w norach innych małych zwierząt, takich jak świstaki, lisy i borsuki.

Naukowcy zauważyli ich niezwykłą zdolność do ukrywania się we własnym środowisku. Paski i pigmentacja sprawiają, że kot łatwo wtapia się w otoczenie. Ta umiejętność kamuflażu jest przydatna podczas polowań, ponieważ manule stepowe są kiepskimi biegaczami.

W chwilach zagrożenia, ten kot zwykle nie prycha ani nie gwiżdże, zamiast tego przestraszony skomle i warczy. Ten dźwięk opisano bardziej jako wycie małego psa niż miauczenie domowego kota. Zdaniem ekspertów ten kot może mruczeć podobnie jak kot domowy.

Niewiele z tych zwierząt było trzymanych w niewoli, ale te, które zostały złapane, są agresywne i odważne w stosunku do ludzi.

Jakie są ulubione zdobycze manula stepowego?

W całym swoim siedlisku kot ten żywi się głównie małymi ssakami znanymi jako szczekuszkowate i innymi małymi gryzoniami. Jako gatunek drapieżny, jego rola jest korzystna dla ludzi, ponieważ szczekuszkowate są uważane za szkodniki rolnicze.

Ten kot jest ekspertem w tropieniu i rzucaniu się na te zwierzęta na skalistych stepach, na których żyje. Wiadomo również, że czasami zjada małe owadożerne ptaki.

Manul stepowy a nielegalny handel

Istnieją historyczne zapisy wskazujące, że handel futrem tego kota rozpoczął się w 1965 r., i jego ofiarą padło średnio ponad 50 000 zwierząt rocznie do 1985 r.

Należy zauważyć, że futro manula stepowego nie jest obecnie uważane za futro wysokiej jakości, i dlatego ma niskie ceny w porównaniu do irbisa śnieżnego, rysia i innych gatunków żbików.

Stan ochrony

Należy zauważyć, że stan ochrony manula stepowego jest mało znany ze względu na brak informacji dotyczących jego liczebności. Do lat 80 często padał ofiarą polowań.

Nawet, jeśli polowanie nie wydaje się już stanowić problemu dla tego kota, małe gryzonie i szczekuszkowate, którymi się żywi, są w niektórych częściach Rosji i Chin zatrute, ponieważ uważa się je za nosicieli chorób.

Obecnie nie jest jasne, jakie jest największe zagrożenie dla tego gatunku: narażenie na truciznę czy zmniejszenie ilości pożywienia. Dodatkowo, pomimo przepisów, które go chronią, ze względu na jego piękne szare futro wciąż pada ofiarą kłusownictwa.

Wreszcie, próby hodowli w niewoli są dość rozczarowujące i bezowocne, ponieważ śmiertelność potomstwa urodzonego w niewoli wynosi prawie 50% (umiera jedno młode na dwa).