Dlaczego niektóre psy obsesyjnie liżą inne psy?
Napisane i zweryfikowane przez biologa Ana Díaz Maqueda
Wielu właścicieli psów zastanawia się, dlaczego ich psy liżą inne psy, a nawet dlaczego robią to tak kompulsywnie, czy jest to normalne i czy powinienem pozwalać mojemu pupilowi lizać inne psy?
W tym artykule w My Animals przyjrzymy się bliżej temu powszechnemu zachowaniu psów, jakim jest lizanie. Dowiemy się, czy jest to normalne zachowanie, czy też nie, a jeśli tak, to w którym momencie przestaje być normalne, ustępując miejsca obsesyjnym zachowaniom.
Komunikacja między psami
Psy są zwierzętami czującymi, o dużej zdolności rozumowania. Są to również istoty społeczne, które żyją w grupach. Z tego powodu psy mają szeroki wachlarz zachowań, które służą do wyrażania różnych emocji, jakie mogą pojawić się w ciągu dnia lub w trakcie życia.
Dla ludzi pewne zachowania psów mogą być negatywne. Na przykład, jeśli pies warczy na innego psa, gdy ten się do niego zbliża, staramy się go skorygować lub odseparować z sytuacji. Warczenie komunikuje jednak drugiemu psu, że nie chce, aby mu przeszkadzano. Jeśli drugi pies wie, jak się komunikować, odpowie spokojnym sygnałem, np. jednym z poniższych:
- Lizanie pyska.
- Lizanie warczącego psa.
- Odwraca wzrok.
- Odwraca się i odchodzi.
- Ziewanie.
- Pokazywanie brzucha.
Aby pies nauczył się komunikować, nie musi spotkać setek psów różnych ras, w różnym wieku czy płci. Wystarczy po prostu spędzić trochę czasu z jednym lub dwoma psami, które dobrze się komunikują. Bardzo ważne jest, aby w ciągu pierwszych 12 tygodni życia pies miał kontakt z innymi przedstawicielami swojego gatunku, ponieważ właśnie wtedy następuje okres socjalizacji.
Rozumiemy przez to, że jakość jest lepsza niż ilość. Istnieją na przykład psy, które nie były szkolone przez ludzi i doskonale komunikują się z przedstawicielami swojego gatunku.
Niektóre psy mają problemy z porozumiewaniem się z innymi psami z różnych powodów, takich jak strach, reaktywność, brak samokontroli, stres itp. Każdy z tych problemów jest rozwiązywany w inny sposób, ale wszystkie łączy to, że wymagają czasu i dużo pracy.
W ramach terapii niezbędna jest praca węchowa, spacery w spokojnych miejscach, gdzie zwierzę może poznawać otoczenie za pomocą nosa, a także nawiązanie dobrej więzi i zaufania z opiekunem, aby zapewnić zwierzęciu zdrowie psychiczne. Rozwiązywanie problemów behawioralnych u psa może być trudne i prawie zawsze wymaga pomocy szkoleniowca.
Psy, które liżą inne psy – czy to normalne zachowanie?
Lizanie u psów jest całkowicie normalnym zachowaniem. Pies może się lizać w ramach zabiegów pielęgnacyjnych i dbania o siebie. Ponadto może lizać inne psy, aby je oczyścić i wzmocnić więź. Widzimy to wyraźnie, gdy pies myje swoje szczenięta lub gdy dwa psy się kochają.
Z drugiej strony, psy mogą się wzajemnie lizać. W ten sposób komunikują się lub uzyskują informacje od siebie nawzajem. Na przykład, zarówno w genitaliach, jak i w uszach znajdują się gruczoły wydzielające feromony. Feromony to związki chemiczne, które służą m.in. do przekazywania istotnych informacji innym osobnikom tego samego gatunku. Struktura, która wykrywa te substancje, to narząd lemieszowo-nosowy, znajdujący się w jamie ustnej.
Podobnie pies, który liże pysk innego psa, zdobywa informacje. Dzięki lizaniu pies będzie wiedział, co zjadł drugi pies i mniej więcej kiedy to zjadł.
Ponadto psy liżą się nawzajem, próbując w ten sposób uspokoić lub wyciszyć drugiego psa. Po bójce lub w bardzo napiętej sytuacji. Jeden pies może polizać drugiego. W ten sposób mówi mu, że wszystko jest w porządku.
Matki liżą swoje szczenięta, aby wzmocnić więzi, a także chronić miot przed zarażeniem przez drobnoustroje. Choć może się to wydawać zaskakujące, ślina psów ma pewne właściwości bakteriobójcze.
Czy muszę interweniować, gdy niektóre psy nadmiernie liżą inne psy?
Na to pytanie nie ma odpowiedzi twierdzącej ani przeczącej. Wszystko zależy od zwierzęcia, jego stanu psychicznego, tego, czy ma inne problemy, czy jest psem stabilnym, czy umie się komunikować, w jakim jest wieku itp.
Szczenięta mają tendencję do częstszego lizania się niż dorosłe psy, ponieważ nie potrafią jeszcze doskonale nawiązywać relacji między sobą. Z drugiej strony psy, które są zestresowane lub bardzo podekscytowane, mają tendencję do częstszego lizania. Niestety, takie zachowanie czasami wskazuje również na obecność patologii u psa (m.in. stereotypii lub zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych).
Jak powstrzymać psa przed obsesyjnym lizaniem innych psów?
Jeśli akt jest naturalny i nie przeszkadza żadnej ze stron, nie ma się czym przejmować. Z drugiej strony, jeśli jeden z psów jest agresywny lub wrogo nastawiony do psa, który nadmiernie go liże, być może trzeba będzie podjąć jakieś działania.
Pierwszy krok jest prosty: odsuń zwierzę od ciała drugiego psa i pozwól mu się uspokoić. Jeśli to nie wystarczy, można zastosować bardziej zaawansowane techniki. Zostały one przedstawione poniżej:
- Ignoruj psa, który dużo liże, dopóki sam nie przestanie: Często zdarza się, że opiekunowie wzmacniają negatywne zachowania, nie zdając sobie z tego sprawy. Jeśli za każdym razem, gdy pies nadmiernie liże innego psa, oddziela się go od niego, rozmawia z nim lub bawi się z nim, skojarzy tę czynność z zwróceniem na siebie uwagi opiekuna. Dlatego też, o ile nie jest to stan bardzo przewlekły, najlepiej jest ignorować zwierzę.
- Zwróć jego uwagę na coś, co może ugryźć: Jeśli pies nie przestanie sam lizać innego psa, możesz spróbować zwrócić jego uwagę na gryzak dla psa lub kość przeznaczoną dla danego gatunku. W ten sposób nakierujesz lizanie na coś obojętnego, a on będzie czerpał z tego przyjemność.
- Zapewnij swojemu psu dużo ruchu: psy czasami przejawiają zachowania obsesyjne, kiedy brakuje im fizycznej i emocjonalnej stymulacji w środowisku domowym. Jeśli zmęczysz psa i będziesz go ćwiczyć, przestanie on obsesyjnie lizać inne psy.
Znajdź przyczynę
Jeśli uważasz, że Twój pies nadmiernie liże innych, musisz najpierw znaleźć przyczynę tego zjawiska. Czasami warto umówić się na spotkanie z psim trenerem, który pomoże Ci uporać się z problemem. W zależności od tego, co jest przyczyną obsesyjnego zachowania psa, sposób leczenia będzie inny.
W każdym razie, jeśli chcesz interweniować, nigdy nie besztaj psa ani nie stosuj bodźców awersyjnych. Lepiej jest odciągnąć go spokojnie z dala od obecności innego psa, bawić go zabawkami stymulującymi jego zmysł węchu lub na początku spacerować z nim w miejscach, gdzie nie ma psów. Takie zachowanie może być nieco irytujące, ale pamiętaj, że jest ono wpisane w genom psa i nie zasługuje na karę.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Anzola B. (2016). Trastorno obsesivo compulsivo en un perro. Gaceta de Ciencias Veterinarias, 21(2), 33-37. Recuperado de: https://revistas.uclave.org/index.php/gcv/article/view/827
- Bentosela M., & Mustaca A. E. (2007). Comunicación entre perros domésticos (Canis familiaris) y hombres. Revista Latinoamericana de Psicología, 39(2), 375-387. http://pepsic.bvsalud.org/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0120-05342007000200012
- Mariti, C., Falaschi, C., Zilocchi, M., Fatjó, J., Sighieri, C., Ogi, A., & Gazzano A. (2017). Analysis of the intraspecific visual communication in the domestic dog (Canis familiaris): A pilot study on the case of calming signals. Journal of Veterinary Behavior, 18, 49-55. Recuperado de: https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S1558787816302465
- Rugaas T. (2006). On talking terms with dogs: Calming signals. Dogwise publishing. Recuperado de: https://books.google.com.mx/books
- Rugaas, T., & Ramos, B. P. (2005). El lenguaje de los perros: las señales de calma. Kns ediciones.
- Santos N. R., Beck A., & Fontbonne A. (2020). A review of maternal behaviour in dogs and potential areas for further research. Journal of Small Animal Practice, 61(2), 85-92. Recuperado de: https://onlinelibrary.wiley.com/doi/full/10.1111/jsap.13085
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.