Seter irlandzki - piękna i przyjacielska rasa

Psy tej rasy są towarzyskie i czułe, przez co są świetnymi zwierzakami dla rodzin z dziećmi. Ze względu na swoją inteligencję i uległość można je także z łatwością wyszkolić.

Seter irlandzki był pierwotnie psem myśliwskim, ale jego niezwykłe piękno i osobowość sprawiły, że psy te zostały przeniesione z lasów do domów i gospodarstw. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej, o tej niesamowitej rasie.

Seter irlandzki – historia

Seter irlandzki pochodzi od białych i czerwonych odmian tej rasy, które są nieco mniej popularne niż inne. Według zapisków pochodzących z XVIII wieku, obecna forma tych psów jest bardzo podobna, do tego, jak wyglądały one w przeszłości.

Seter irlandzki to świetny pies myśliwski. Podczas polowań ze swoimi właścicielami, psy wskazują, w którym kierunku należy kierować się do ofiary. Inną rasą, która zachowuje się tak samo podczas polowań, jest pointer.

W XIX wieku setery zaczęły pojawiać się na konkursach piękności dla psów, gdzie szybko zdobyły ogromną popularność. Od tego czasu psy te są hodowane raczej na konkursy, niż na polowania, dlatego obecnie niewiele jest seterów myśliwskich.

Jak jednak dowiesz się z naszego artykułu, instynkt łowiecki wciąż w nich pozostał. Jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny seterów, to mimo zmieniających się standardów w konkursach, psy te niewiele się zmieniły na przestrzeni lat.

Cechy wyglądu

Rasa ta wyróżnia się smukłością, elegancją i zwinnością. Może mieć do 65 cm wysokości i ważyć nie więcej niż 30 kilogramów, ze względu na swoje drobne ciało i długie nogi.

Ich głowa jest długa, wąska i smukła. Nos może być jasny lub ciemny. Ich uszy znajdują się w dolnej części głowy, są trójkątne i zaokrąglone, opadają na boki.

Jak wskazuje ich angielska nazwa (Red Irish Setter – czerwony seter irlandzki), psy tej razy są czerwono-brązowego koloru. Mogą mieć białe plamki na pysku, łapach i klatce piersiowej. Istnieją także inne odmiany seterów, które występują w różnych kolorach (są na przykład czarne lub w łaty).

Zachowanie

Geny myśliwskie wciąż nie zanikły u tych psów, mimo że od kilku pokoleń są one uznawane jako zwierzęta typowo domowe. To niesamowite, jak energiczna, inteligentna, pracowita i przyjazna jest ta rasa.

Ogólnie rzecz biorąc, setery irlandzkie są „dobrze wychowane”, ale potrzebują dużej ilości ćwiczeń, aby nie okazywać negatywnych zachowań. Potrzebują trzech porządnych spacerów dziennie, a także ćwiczeń umysłowych, takich jak podążanie za szlakiem, rozwiązywanie problemów, czy kontakt z interaktywnymi zabawkami.

Ich przyjacielskie i serdeczne nastawienie sprawia, że są to wspaniali towarzysze dla dzieci. Seter irlandzki nie jest nieufny wobec obcych, przez co nie sprawdza się jako pies stróżujący. Oznacza to jednak, że gdziekolwiek się nie pojawi, spotka on wielu nowych przyjaciół.

Ze względu na inteligencję i posłuszeństwo tej rasy, szkolenie tych psów nie jest trudnym zadaniem, szczególnie, jeśli wybierzesz formę nauki w postaci gier opartych na pozytywnych sygnałach. Praca nad zachowaniem setera irlandzkiego i trenowanie go jest stosunkowo proste. Nawiązanie z nim dominującej relacji może jednak przynieść efekt przeciwny do zamierzonego.

Zajmowanie się seterem irlandzkim

Seter irlandzki to rasa o na ogół dobrym zdrowiu. Jednak ze względu na ich rozmiar, psy te są podatne na dysplazję stawów biodrowych i mogą cierpieć na problemy żołądkowe. Najczęściej spotykane schorzenia u seterów to hemofilia, padaczka i problemy związane z oczami.

Tak jak w przypadku każdej innej rasy, jedynie lekarz weterynarz może diagnozować i leczyć chore psy. Pamiętaj, aby być na bieżąco z harmonogramem szczepień i odrobaczeń, aby utrzymywać swojego psiaka w jak najlepszej kondycji zdrowotnej.

Ich delikatne, jedwabiste włosy wymagają porządnego szczotkowania co kilka dni. Czasami mogą tworzyć się w nich kołtuny, które oprócz tego, że nieatrakcyjnie wyglądają, mogą także powodować problemy ze skórą.

Ponieważ setery irlandzkie to psy, które kochają tereny dzikie i lekko górzyste, należy pamiętać o odrobaczaniu ich i kontrolować ich łapy i uszy pod kątem drobnych kamyków, a także pasożytów.