Przepuklina pępkowa u szczeniąt
Kiedy pojawia się przepuklina pępkowa, nowo narodzony szczeniak może nie wydawać się chory. Może wręcz wyglądać na całkowicie zdrowego. W rzeczywistości, większość przepuklin, zwłaszcza tych małych, nie stanowi żadnego niebezpieczeństwa, a weterynarz często je wykrywa podczas badań weterynaryjnych.
Ważne jest jednak wykrywanie i leczenie przepuklin, ponieważ w niektórych przypadkach mogą one stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia Twojego pupila. Poniżej przyjrzymy się wskazówkom, które pomogą zidentyfikować objawy przepukliny pępkowej u szczeniaka i znaleźć odpowiednie leczenie.
Czym jest przepuklina pępkowa?
Kiedy pies lub kot ma niewielką wypukłość w dolnej części brzucha, między żebrami a tylnymi łapami, prawdopodobnie jest to przepuklina pępkowa. Innymi słowy, guzek pozostawiony w miejscu, w którym była kiedyś pępowina.
Obecność tej wypukłości świadczy o tym, że rana po pępowinie nie zrosła się prawidłowo, więc wydostają się z niej jelita i tłuszcz z brzucha. Nie jest to jednak otwarta rana, ponieważ przykrywa ją skóra psa.
Jak powstaje przepuklina? W chwili narodzin matka przegryza pępowinę zębami. Pępek jest pierwotnie dziurą, choć zwykle zamyka się w ciągu kilku dni.
Do pępka szczeniaka jest przymocowany kawałek pępowiny, który zazwyczaj po jakimś czasie odpada. Ale gdy dziura w pępku nie goi się prawidłowo, powstaje przepuklina pępkowa.
Objawy przepukliny pępkowej u szczeniąt
Najwyraźniejszym objawem przepukliny pępkowej u szczeniaka jest obecność niewielkiej wypukłości w brzuchu. W normalnych warunkach miejsce to powinno być różowe i gładkie.
Jeśli tak nie jest, a wręcz przeciwnie, w miejscu, w którym kiedyś znajdowała się pępowina występuje twarde zgrubienie, to mamy do czynienia z przepukliną.
Podczas dotykania tego zgrubienia szczeniak może odczuwać lekki ból. Co więcej, im większa przepuklina, tym większy ból. Zwykle guzek staje się coraz większy w miarę upływu czasu.
Jeśli jest to nowo narodzone zwierzę, to możliwe, że wypukłość zniknie sama, a przynajmniej nie będzie już rosła. Jednak ważne jest, aby obserwować ewolucję blizny i, jeśli staje się ona większa, skonsultować się z weterynarzem, aby uniknąć możliwych komplikacji.
Powody do niepokoju
Większość przepuklin pępkowych u szczeniąt nie stanowi nagłych wypadków, a niektóre nawet znikają spontanicznie. Jeśli jednak tak się nie stanie, ważne jest, aby je skorygować, ponieważ w niektórych przypadkach może dojść do ¨uduszenia przepukliny¨.
Uduszona przepuklina rzeczywiście stanowi nagły wypadek, ponieważ może doprowadzić do śmierci szczeniaka w ciągu zaledwie 48 godzin. Właściciel musi zwrócić uwagę na znaki, które wskazują na to, że doszło do uduszenia.
Przepuklina jest niebezpieczna, gdy dopływ krwi do tkanki zostaje odcięty lub zostaje ograniczony. (Właśnie tym jest uduszona przepuklina.) Głównymi objawami są nadmierny obrzęk przepukliny, gorączka, gnicie, silny ból, brak apetytu i wymioty.
Następnie, martwa tkanka staje się toksyczna, a cały organizm zostaje zainfekowany w bardzo krótkim czasie. Tak więc, jeśli zauważysz którykolwiek z wyżej wymienionych objawów, natychmiast zabierz szczeniaka do weterynarza.
Przepuklina pępkowa u szczeniąt – leczenie
Każdy przypadek jest inny, a ocena przez profesjonalistę jest jedynym sposobem ustalenia właściwej procedury. Leczenie przepukliny pępkowej u szczeniąt różni się w zależności od powagi sytuacji i wieku zwierzęcia.
Jeśli przepuklina jest mała i nie powoduje żadnych komplikacji, lekarz prawdopodobnie zaleci poczekać, aż szczenię skończy sześć miesięcy, aby sprawdzić, czy sama zniknie. Jeśli tak się nie stanie, niezbędna będzie kolejna ewaluacja.
W przypadku większych lub uporczywych przepuklin konieczny jest zabieg chirurgiczny. Polega on na wepchnięciu do środka tkanki, która wystaje przez otwór i nałożeniu szwów na ranę. Jest to bardzo prosty zabieg, który można wykorzystać do tego, aby jednocześnie wykastrować zwierzę.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Robinson, R. (1977). Genetic aspects of umbilical hernia incidence in cats and dogs. The Veterinary Record, 100(1), 9-10.
- Alkattan, L. M., Al-Qidi, A. S., & Alajeily, R. R. (2018). Hernioplasty in a huskydog puppy: case report. Al-Anbar Journal of Veterinary Sciences, 11(2).
- Kumar, N., Saxena, A. C., Dewangan, R., Kumar, A., Sharma, A. K., & Maiti, S. K. (2009). Umbilical Hernia (Double Hernial Ring) in a German Shepherd Dog. INTAS POLIVET, 10(2), 364-366.