Biały owczarek szwajcarski: piękny i inteligentny

Chociaż ta niemiecka rasa zalicza się do owczarków, została uznana dopiero w 2011. Psy te są średniego rozmiaru i są żywiołowe, pracowite oraz łatwe do wytresowania.

Wyglądają, jak owczarek niemiecki albinos, ale sierść białego owczarka szwajcarskiego nie jest wynikiem mutacji genetycznej, która jest dość powszechna dla tej rasy o wyjątkowym umaszczeniu. Biały owczarek szwajcarski został wykorzystany do stworzenia owczarka niemieckiego. Wiadomo więc, że oprócz niezwykłej urody, posiadają również znaczną inteligencję.

Historia białego owczarka szwajcarskiego

Przez wiele lat uważano, że biały owczarek szwajcarski to po prostu biała wersja owczarka niemieckiego. Udowodniono jednak, że rasa ta jest w rzeczywistości starsza.

Istnieją dowody na to, że pierwsze owczarki szwajcarskie pojawiły się na początku XIX wieku. Znajdowały się jednak w północnych Niemczech, a nie w Szwajcarii. Jednakże, to Szwajcaria od zawsze uznawała tę rasę za wyjątkową i oryginalną, również w kwestiach formalnych.

Wielka ekspansja rasy miała miejsce w Ameryce Północnej. W latach 70. pierwsze okazy przybyły do Kanady. Tam, psy zyskały dużą popularność i ostatecznie określiły się jako odrębna rasa. Po rozprzestrzenieniu się w niemal całej Ameryce Północnej powróciły do Europy.

Ludzie przez długi czas próbowali zdyskredytować tę rasę, traktując ją, jak gorszą wersję owczarka niemieckiego. Jednak nikt nie był w stanie zaprzeczyć, że to DNA białego owczarka szwajcarskiego zostało wykorzystane do stworzenia owczarków niemieckich.

Wreszcie więc, w 2011, FCI przyznało, że biały owczarek niemiecki do odrębna rasa. Ich miłośnicy spędzili dziesięciolecia promując te psy i robiąc wszystko, co w ich mocy, aby wreszcie zostały oficjalnie uznane.

Biały owczarek szwajcarski – cechy

Biały owczarek szwajcarski klasyfikowany jest, jako rasa o średnim rozmiarze. Samce mogą mieć od 60 do 66 cm długości i są nieco masywniejsze niż samice, które mają jedynie 55 do 60 cm.

Jeśli zaś chodzi o wagę, między samcami a samicami jest zauważalna różnica. Idealna waga dla samca to 30-40 kilogramów, a dla samicy 25-30 kilogramów. Możemy więc powiedzieć, że są to muskularne i tęgie psy średniego rozmiaru, ale są też smukłe i pełne wdzięku.

Ich kształt ciała jest prostokątny, z grzbietem nieco dłuższym niż szerszym. Podobnie ich głowy także są prostokątne, ponieważ ich nos jest proporcjonalnie dłuższy niż czaszka.

Uszy tych psów są długie i trójkątne, nieco zaokrąglone na czubkach. Skierowane są ku górze i lekko nachylone do przodu tak, jakby zwierzę ciągle czegoś nasłuchiwało. Mają ciemne tęczówki i źrenice. Gdyby psy te były albinosami, ich oczy miałyby różowy lub czerwony kolor.

Ich sierść jest całkowicie biała. Istnieją dwie odmiany sierści: średnio długa i całkowicie długa. W obu przypadkach pies ma podwójną warstwę sierści: warstwa dolna jest gęsta i twarda, a warstwa zewnętrzna jest jedwabista i gładka. Sierść na pysku, uszach oraz z przodu nóg jest krótsza.

Ich ogony mają kształt szabli i mają spiczasty czubek. Podczas odpoczynku ogon trzymany jest nisko, jest niemal prosty lub lekko zaokrąglony. Kiedy są w pogotowiu, podnoszą go, ale nigdy nie wyżej niż na wysokość tułowia.

Biały owczarek szwajcarski – zachowanie

Jeśli chodzi o zachowanie, to jest ono podobne do owczarków niemieckich. Psy są uważne i żywiołowe, więc są świetnymi towarzyszami, jednocześnie dobrze sprawdzając się w pracy.

To, w połączeniu ze zwinnością i inteligencją sprawia, że są świetnymi konkurentami w sportach dla psów, takich jak agility. Owczarki szwajcarskie są uważne i ostrożne, zawsze są też chętne do nauki i łatwe do wytresowania.

Gdy ma się tak inteligentnego psa, ważne jest, aby uczyć go za pomocą pozytywnego wzmacniania, aby przyspieszyć i ułatwić im naukę. Tradycyjna edukacja oparta na sile doprowadzi tylko do problemów behawioralnych.

Zdrowie i pielęgnacja

Biały owczarek szwajcarski jest podatny na choroby dziedziczne, które są wspólne dla innych ras pasterskich i psów tej wielkości: skurcz żołądka, dysplazja stawu łokciowego lub biodrowego oraz choroby serca. Ponadto wydają się być bardziej podatne na alergie pokarmowe i stany zapalne skóry.

Jeśli chodzi o sierść, to ze względu na jej długość, należy dobrze je czesać co najmniej dwa razy w tygodniu, aby pozbyć się martwej sierści i zapobiec problemom ze skórą.

Ponieważ zwierzęta te mają podwójną warstwę sierści, nie należy golić ich latem. Chociaż może się wydawać, że cierpią z powodu gorących temperatur, samodzielnie tworzą warstwę powietrza, która je orzeźwia.