Zębolita olbrzymia - wszystko, co warto wiedzieć

Zębolita olbrzymia to ssak z rzędu pancernikowców należący do rodziny Dasypodidae. Jego nazwa naukowa to Priodontes Maximus.

Priodontes Maximus jest jedynym członkiem monotypowego rodzaju endemicznego dla Ameryki Południowej i jest obecnie największym pancernikiem na świecie. Jego nazwa odnosi się do mocnej skorupy, która pokrywa dużą część jego ciała.

Zębolita olbrzymia – charakterystyka

Dorosłe zwierzę może ważyć od 19 do 32 kilogramów. Może również mierzyć od 75 do 100 centymetrów od pyska do czubka ogona.

Ma małą, mocną głowę, z wielobocznymi płytkami z tyłu. Jego uszy są szeroko rozłożone, a między nimi znajdują się płytki kostne. Ma bezwłosy pysk w kształcie stożka w kolorze cielistym. To zwierzę ma również około 100 zębów, a wszystkie z nich wyglądają tak samo.

Chociaż jego brzuch jest nagi, reszta jego ciała jest pokryta elastyczną skorupą. Skorupa ta składa się z z małych, elastycznych płytek o żółtawym tonie przy dolnych krawędziach.

Skorupa jest ułożona w poprzeczne rzędy, które również pokrywają jego ogon i nogi. Ponadto ma bardzo duże, mocne pazury, które mogą mierzyć do 30 centymetrów długości, szczególnie na przednich nogach.

Język tego zwierzęcia wydziela lepką substancję, która pozwala mu chwytać owady, które stanowią główne źródło jego pożywienia. Ma świetny węch, ale inne zmysły nie są zbyt dobrze rozwinięte. Nie rozróżnia kolorów, ale nie ma to większego znaczenia, ponieważ jest zwierzęciem nocnym.

Rozmieszczenie i środowisko zębolity olbrzymiej

Zębolita olbrzymia zamieszkuje cały kontynent południowoamerykański. Mieszka od Kolumbii po północną Argentynę, przechodząc przez Wenezuelę i Gujanę. Zębolity osadzają się głównie w dorzeczu Amazonki.

Jego ulubionymi siedliskami są lasy tropikalne, równiny zalewowe i sawanny. Z tego powodu zębolita olbrzymia jest w stanie przystosować się do szerokiej gamy ekosystemów. Eksperci znaleźli je nawet 488 metrów nad poziomem morza. Niezależnie od siedliska, w którym żyją, wszystkie pancerniki spędzają większą część swojego życia pod ziemią w norach, które budują.

Reprodukcja i zachowanie zębolity olbrzymiej

Okres ciąży przypada na lato i trwa około czterech miesięcy. Na świat przychodzi jedno lub dwoje młodych i przez pierwsze kilka miesięcy żywią się one mlekiem matki, zanim stopniowo przyzwyczają się do diety dorosłych zwierząt. Zębolity olbrzymie osiągają dojrzałość płciową w wieku od 9 do 12 miesięcy.

Zębolita olbrzymia jest zwierzęciem nocnym, samotnikiem i głównie przebywa pod ziemią. Zazwyczaj podróżuje ponad trzy kilometry w poszukiwaniu jedzenia. Jednak pomimo nieelastycznego wyglądu jest bardzo zwinnym zwierzęciem, które potrafi szybko się poruszać i jest świetnym kopaczem.

Ponadto potrafi utrzymywać równowagę na tylnych łapach podczas odpoczywania na ogonie. To pozwala im dotrzeć do wysokich kopców termitów i stawić czoła drapieżnikom.

Ze względu na duży rozmiar i mocny pancerz, zwierzęta te, w przeciwieństwie do innych pancerników, nie muszą się całkowicie chować w swojej skorupie. Jeśli chodzi o dietę, zębolity jedzą głównie mrówki i termity podziemne. Jednak zjadają także larwy stawonogów, robaki, pająki, węże i padlinę.

Zębolita olbrzymia – kategoria zagrożenia

Zębolita uznawana jest za zagrożony wyginięciem przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody. Ponadto znajduje się w załączniku I (bliskie wyginięcia) konwencji waszyngtońskiej (CITES).

W Kolumbii, zębolicie olbrzymiej grozi wyginięciem w Paragwaju i Argentynie jest zagrożona wyginięciem, to samo dotyczy Peru i Ekwadoru. Uważa się, że całkowicie wyginęła w Urugwaju.

W Wenezueli jest zagrożona i w 1983 r. przyznano jej status gatunku chronionego. Polowania na to zwierzę zakazano w 1996 r. dekretem ustanawiającym bezterminowy zakaz.

Zębolita olbrzymia to delikatny gatunek, ponieważ jest tak rzadki. Ponadto ma niską zdolność reprodukcyjną i bardzo specyficzne nawyki żywieniowe, ze względu na dietę składającą się z mrówek i termitów podziemnych. Ich ogólna populacja nie jest znana, ale eksperci szacują, że na 100 kilometrów kwadratowych przypada sześć osobników.

Oprócz utraty siedlisk, zagrożeniem są także ludzie, którzy polują na ich mięso. Ponieważ pancerniki są cenione jako źródło białka, polowania na nie są bardzo częste. Doprowadziło to do wytępienia dużego odsetka populacji.

Kolejnym zagrożeniem są nielegalne polowania w celu sekretnej sprzedaży kolekcjonerom, ale trudno oszacować skalę tego procederu. Ponadto niektórzy rdzenni mieszkańcy Amazonii używają ich łap do wytwarzania ozdób.