Żarłacz olbrzymi: jego siedlisko i cechy charakterystyczne
Im bardziej zapuszczamy się wgłąb do morza, tym więcej nowych i zaskakujących gatunków tam znajdziemy. Dzisiaj czeka na nas żarłacz, pławiący się rekin, o którym chcemy wam opowiedzieć. Z pewnością będzie to gatunek, który Cię zaskoczy.
Żarłacz, czyli wygrzewający się rekin, ciekawy gatunek
Jego nazwa naukowa to Cetorhinus maximus a polska nazwa to długoszpar. Jest uważany za jedną z największych ryb słonowodnych żyjących w oceanie. Dziś przedstawiamy Ci wszystko, co musisz o nim wiedzieć.
Charakterystyka pławiącego się rekina
Pomimo badań przeprowadzonych na rekinach, długoszpar wydaje się być wielkim zapomnianym. Okazuje się bowiem, że nie przeprowadzono nad nim wielu badań, więc nie ma wielu sprawdzonych danych, które pozwoliłyby nam go lepiej poznać.
To, co bez wątpienia go wyróżnia, to jego stożkowo otwarty pysk, który może mierzyć nawet metr średnicy. W każdej części jego szczęki znajduje się ponad sto spiczastych zębów. Przez otwarty pysk widać jego fiszbiny, jakby był żywym szkieletem. Bez wątpienia jest to dość dziwny okaz.
Jego skóra jest w kolorze czekolady, chociaż jak większość rekinów, jego brzuch jest biały. Uważa się, że wątroba żarłacza pełni funkcje życiowe w organizmie, takie jak regulacja jego flotacji i magazynowanie energii. Biorąc pod uwagę jej wielkość szacuje się, że jej ciężar wynosi co najmniej 25% jego całkowitej wagi.
Wymiary żarłacza olbrzymiego wynoszą od sześciu metrów do ponad dwunastu metrów, natomiast ich waga wynosi od 3900 do 6000 kilogramów.
Żarłacz olbrzymi i jego siedlisko
Ten olbrzymi rekin żyje w Oceanie Atlantyckim i Pacyfiku, chociaż zawsze szuka najwyższej temperatury wód. Musi przebywać w warunkach umiarkowanych, gdzie temperatura wody nie spada poniżej ośmiu ani nie przekracza 15 stopni Celsjusza. Dlatego nie żyje w głębinach, a jedynie w pobliżu powierzchni i linii brzegowych. Dlatego właśnie można powiedzieć, ze to pławiący się rekin.
Dieta żarłacza oparta jest na zooplanktonie i niektórych małych rybach. Wiele osób może się zastanawiać, jak ten rekin je, jeśli jego pysk jest zawsze otwarty. Stosuje dobrze przemyślaną strategię. Unosi się na powierzchnię i filtruje żywność przez szczeliny skrzelowe, które znajdują się po obu stronach jego głowy.
Jak się zachowuje żarłacz olbrzymi
Gdybyśmy zobaczyli w wodzie otwartą paszczę żarłacza, pomyślelibyśmy, że zaraz nas pożre. Co jednak ciekawe, to bardzo przyjazny gatunek rekina i wcale nie jest niebezpieczny ani agresywny.
Jego nazwa w języku angielskim pozwala nam trochę zrozumieć jego zachowanie. To “pławiący się” rekin, co dosłownie przekłada się na „rekin opalający się”. Jest to związane z jego nawykiem wychodzenia na powierzchnię w poszukiwaniu jedzenia.
Jak wskazuje również jego nazwa w języku hiszpańskim (tiburon peregrino czyli rekin pielgrzym), jest to zwierzę migrujące, chociaż nie wiadomo z całą pewnością, jakiego rodzaju podróże odbywa.
Oczywiste jest, że żarłacze zawsze szukają cieplejszych wód, w których mogłyby się schronić. Na przykład latem obserwowano go na wodach północnych, a zimą wiele okazów znaleziono na obszarach, takich jak wybrzeża Ekwadoru.
Co ciekawe, te zwierzęta nie żyją samotnie, ale podróżują w grupach, chociaż tworzą dwie podgrupy różnych płci. To znaczy, dla pławiącego się rekina ważna wydaje się zasada, że „dziewczynki z dziewczynkami a chłopcy z chłopcami”.
Swoją dojrzałość płciową żarłacz osiąga między szóstym a trzynastym rokiem życia i nie jest ssakiem, ale gatunkiem jajożyworodnym. Krycie odbywa się zawsze latem, a ciąża trwa około roku, więc dzieci żarłacza rodzą się latem. Uważa się, że niektóre okazy miały dłuższe ciąże trwające od dwóch do trzech lat, chociaż nie ma co do tego żadnej pewności.
Jak widzisz, ocean jest pełen niespodzianek, a ten egzemplarz jest wyjątkowo ciekawy. Mamy nadzieję, że spodobał Ci się to tak samo, jak nam i że z przyjemnością dowiedziałeś się o nim czegoś więcej.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Noble LR, Jones CS, Sarginson J, Metcalfe JD, Sims DW, Pawson MG. Conservation Genetics of Basking Sharks. DEFRA. 2006.
- Skomal GB, Zeeman SI, Chisholm JH, Summers EL, Walsh HJ, McMahon KW, et al. Transequatorial Migrations by Basking Sharks in the Western Atlantic Ocean. Curr Biol. 2009;
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.