Tonin nowozelandzki - kilka ważnych informacji

Tonin nowozelandzki jest najmniejszym znanym waleniem i żyje w Nowej Zelandii. Dzieli się tam go na dwa podgatunki, które żyją w różnych regionach wyspy. Tonin nowozelandzki jest gatunkiem endemicznym Nowej Zelandii. Jego nazwa naukowa to Cephalorhynchus hectori. Z tego powodu jest również znany jako delfin Hektora.

Tonin nowozelandzki – cechy charakterystyczne

Ma muskularną budowę ciała charakterystyczną dla rodziny Delphinidae. Jednak w rodzinie delfinowtych jest jednym z najmniejszych okazów. Istnieje niewielki dymorfizm płciowy polegający na tym, że samce są nieco mniejsze niż samice. Dorosłe osobniki mają długość od 1,2 do 1,6 metra i ważą od 40 do 60 kilogramów.

Głowa tonina nowozelandzkieo ma jasnoszary kolor z czarnymi refleksami. Ten delfin ma ciemny „kołnierz”, który rozciąga się od obszaru nad oczami aż do uszu. Część, która zaczyna się tuż za dolną szczęką jest biała, podobnie jak obszar od płetw do genitaliów.

Płetwy: zaokrąglona płetwa grzbietowa, obszar wokół otworu i znaczna część ciała mają różne odcienie, od ciemnoszarego do czarnego. Pysk z czarną końcówką jest zaokrąglony. Z drugiej strony należy wspomnieć, że jego szczęka składa się z 24–31 zębów w każdym rzędzie.

Dolna część ciała jest zazwyczaj biała, ale mogą pojawić się czarne plamy między płetwami lub czarny pasek pośrodku. Mogą pojawić się również małe białe plamy w okolicach pach i ciemnoszare plamy w okolicach narządów płciowych. Te ostatnie są najmniejsze, a u niektórych samiec praktycznie nie są widoczne.

Pomimo jasnoszarego umaszczenia z daleka i bez dobrego oświetlenia ciężko jest zauważyć inne odcienie szarości na ciele delfina.

Gdzie żyje?

Tonin nowozelandzki lub delfin Hektora jest gatunkiem endemicznym Nowej Zelandii. Gatunek ten ma ograniczenia geograficzne, większe niż jakiekolwiek inne walenie i jest podzielony na dwa podgatunki.

Delfiny żyją głównie na południowych i zachodnich obszarach wyspy. Na płytkich wodach w miesiącach letnich. W zimie zazwyczaj się rozpraszają na większych obszarach.

Podgatunki

Gatunek Cephalorhynchus hectori składa się z dwóch podgatunków:

• Cephalorhynchus hectori hectori. Obecny w południowej części Nowej Zelandii.
• Cephalorhynchus hectori maui. Obecny w północno-zachodniej części Nowej Zelandii.

Oba podgatunki są geograficznie oddzielone głębokimi wodami Cieśniny Cooka, a także południowo-wschodnim krańcem Wyspy Południowej. Gatunki te można obserwować zwykle latem, około 10 kilometrów od wybrzeża. Zimą znacznie trudniej je spotkać.

Oba podgatunki nieznacznie się między sobą różnią. Najbardziej widoczną różnicą jest brak lub mniejsza ciemna plama na penisie, którą posiada podgatunek C. hectori maui. Ponadto C. hectori maui jest nieco większy niż C. hectori hectori.

Status ochronny tonina nowozelandzkiego

Spośród dwóch podgatunków tego delfina, podgatunek C. hectori maui w regionie północnym jest krytycznie zagrożony wyginięciem.

Podstawowym zagrożeniem jest przypadkowe złowienie ich przez sieci rybackie. Zmniejszenie populacji spowodowane tym zagrożeniem oszacowano na 50%. Z tego powodu w 1988 r. utworzono rezerwę na półwyspie Banks, gdzie zabroniono połowów. Zmniejszyło to liczbę schwytanych okazów.

Do innych zagrożeń należą:

• Rany spowodowane przez silniki statków.
• Ograniczenie zasobów wodnych i pożywienia.
• Zanieczyszczenia środowiska spowodowane przez ścieki rolnicze i leśne.
• Zmiana naturalnych siedlisk.
• Choroby. Zakażenie delfina C. hectori bakterią Brucella może wpłynąć na możliwości reprodukcyjne tego gatunku.

Tonin nowozelandzki – ciekawostki

Czasami można je pomylić z innymi delfinami – delfinem zwykłym, delfinem butlonosym – lub nawet z wielorybami, takimi jak waleń południowy. Można je jednak odróżnić dzięki złożonej strukturze kolorów.

Nurek William Trubridge został mianowany ambasadorem delfinów Maui. Celem było podniesienie świadomości znaczenia wszystkich gatunków dla rozwoju biosfery.

Są to bardzo aktywne zwierzęta uwielbiające zabawę, fale; ponadto żywią się skorupiakami lub małymi rybami.