Logo image
Logo image

Sekretem zdrowia złotej rybki, jakość wody?!

3 min.
Sekretem zdrowia złotej rybki, jakość wody?!
Ostatnia aktualizacja: 28 października, 2020

Aby zachować zdrowie złotej rybki potrzeba bardzo niewiele. Kluczem do jej przeżycia jest zdolność przystosowania się do wody złej jakości.

Złote lub czerwone rybki to jeden z najpopularniejszych gatunków akwariowych. Jest to ryba z rodziny karpiowatych. Często można ją zobaczyć w szklanych akwariach lub w dużych stawach w parkach miejskich. Tam, mając więcej miejsca, mają tendencję do szybkiego wzrostu. Najważniejszą kwestią jest dobre zdrowie złotej rybki.

Ryba ta jest jedną z najłatwiejszych do rozmnażania ze względu na jej zdolność do rozmnażania się, przystosowanie do różnych warunków klimatycznych i choroby odporność na różne. Pochodzi z Azji Wschodniej i przed wiekami spopularyzowano ją w Europie jako rybki ozdobne.

Jak wyglądają złote rybki?

Powszechne odmiany złotych rybek mają 15-30 centymetrów długości i ważą około 300 gramów. Ale w warunkach naturalnych mogą się potroić i ważyć prawie dwa kilogramy. Ich ciało jest krótkie i owalne z długimi płetwami i ogonem, co czyni je idealnymi pływakami.

Te małe karpie mają zwykle różne żółte i pomarańczowe odcienie, mocne i jasne kolory, które mogą wskazywać na zdrowie złotej rybki.

Some figure

Są to ryby długowieczne, które przy odpowiedniej opiece mogą żyć od 5 do 10 lat. Są nawet przypadki, w których przetrwały dekadę w bardziej naturalnych warunkach, takich jak jeziora i stawy.

Złote rybki to bardzo odporny gatunek

Złota rybka to gatunek słodkowodny, który nie występuje w morzach ani oceanach. W naturze złote rybki preferują płytkie wody wolno płynących lagun i rzek, z bujną roślinnością i miękkim dnem. Zwykle znajdują się w pobliżu brzegów.

Jednak gatunek ten jest w stanie przetrwać w niesprzyjających warunkach. Takich jak zanieczyszczone wody, przy niskim stężeniu tlenu oraz w niskich temperaturach, w których inne gatunki ryb nie mogą przeżyć.

Może przeżyć przy niskim stężeniu tlenu

Złote rybki i inne gatunki mogą przetrwać okresy anoksji – niedoboru lub braku tlenu – od kilku godzin do kilku dni. Zwierzęta te mają biologiczne mechanizmy zmniejszania zapotrzebowania na energię w niekorzystnych warunkach, takich jak brak tlenu.

Some figure

Proces ten nazywany jest depresją metaboliczną i polega na znacznym zmniejszeniu metabolizmu organizmu ryb. Dzięki czemu ryby potrzebują znacznie mniej energii do przeżycia. Zwierzę przedstawia szereg zmian fizjologicznych podczas depresji metabolicznej:

  • Zmniejsza produkcję ciepła około trzykrotnie.
  • Zwiększa zapasy glikogenu w wątrobie i mózgu jako cząsteczka wytwarzająca energię.
  • Nie gromadzi toksycznych produktów przemiany materii, ponieważ w mięśniach przekształca kwas mlekowy w etanol i CO2, które może wydalać do wody przez skrzela.
  • Używają glikolizy beztlenowej jako drogi metabolicznej energii.

I w bardzo niskich temperaturach

Ten typ karpia jest w stanie wytrzymać bardzo niskie temperatury, nawet w lodowatych wodach, dzięki szeregowi mechanizmów fizjologicznych, takich jak ten, który omówiliśmy i ich zachowaniu w okresie zimowym.

Kiedy temperatury spadają – złota rybka może zakopać się pod błotem i przetrwać przez jakiś czas mniej aktywna. Ale z wystarczającą aktywnością mózgu, aby zachować czujność w swoim naturalnym środowisku.

Ze względu na swój szczególny metabolizm, doskonałą adaptację do środowiska, łatwość rozmnażania i długowieczność, złota rybka stała się gatunkiem, który rozprzestrzenił się na całym świecie.

Jest wiele przypadków właścicieli, którzy „męczą się” swoimi rybami i wypuszczają je do oczek w parkach lub do jezior. Tam ich populacje rosną bez ograniczeń i stają się najliczniejszym gatunkiem. A ponieważ dla zdrowia złotej ryby woda o bardzo szczególnych właściwościach nie jest potrzebna stała się bardzo typowym gatunkiem w naszym środowisku.


Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.


  • Marshall E. Ostrow. Pet Manual: Goldfish (Barron’s Complete Pet Owner’s Manuals), 2003.
  • Carassius auratus (Linnaeus, 1758). Pez rojo.
  • Volodymyr I. Lushchak, Ludmyla P. Lushchak, Alice A. Mota, and Marcelo Hermes-Lima. Oxidative stress and antioxidant defenses in goldfish Carassius auratus during anoxia and reoxygenation, 2001.
  • Hill, Wyse y Anderson. Fisiología animal, 2006.

Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.