Salamandry nie są złymi stworzeniami

Napisane i zweryfikowane przez weterynarza Érica Terrón González

Ostatnia aktualizacja: 14 grudnia, 2022

Płazy ogoniaste to rząd płazów bliższy przodkom tego taksonu, które miały ogony. W przeciwieństwie do płazów bezoogonowych – żab i ropuch – które z definicji straciły ogon w trakcie ewolucji. W obrębie płazów ogoniastych można wyróżnić traszki i salamandry, ale te ostatnie zawsze miały złą reputację w folklorze historycznym jako złośliwe.

Prawda jest taka, że salamandry to spokojne i w większości niegroźne zwierzęta. Niestety, podobnie jak wiele innych żywych stworzeń, przez wieki były ofiarami strachu wywołanego ludzkimi przesądami. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, czy salamandry są złymi stwoerzeniami, czy nie.

Rzeczy, które warto wiedzieć o salamandrach

Zwierzęta te, w ramach wielkiej różnorodności występujących gatunków, posiadają wiele cech ogólnych. Poniżej opowiemy o niektórych z tych cech, które być może nie dla wszystkich są tak dobrze znane. Przejdźmy do tego.

Morfologia

Przede wszystkim salamandry są często mylone z jaszczurkami – ponieważ mają podobny wygląd – ale prawda jest taka, że nie należą one nawet do tej samej grupy zwierząt. Jaszczurki to gady, a salamandry to płazy. Dlatego salamandry mają gładką, wilgotną skórę – podobnie jak ropuchy – co zmusza je do życia w środowisku wodnym.

Salamandry są różnej wielkości. Z jednej strony jest to japońska salamandra olbrzymia (Andrias japonicus), która może mierzyć nawet półtora metra, choć zwykle zwierzęta te mierzą zaledwie kilka centymetrów. Kształty, jakie przybierają, są również bardzo zróżnicowane – istnieją nawet robakowate – w kształcie robaków.

Chociaż płazy te mają bardzo rozwinięty zmysł węchu, ich wzrok nie jest zazwyczaj zbyt przydatny. Z tego powodu niektóre gatunki, takie jak salamandra (Eurycea rathbuni), nie mają nawet oczu. W rzeczywistości nie potrzebują ich, ponieważ mają inne narządy, dzięki którym wyczuwają ruch w wodzie lub powietrzu wokół siebie.

Zachowanie i zwyczaje

Co najważniejsze, są one zazwyczaj owadożerne, co nadaje im ważną rolę w ekosystemach. W pobliżu studni i źródeł, gdzie ciepło i wilgoć przyciągają dużą liczbę owadów, salamandry są dobre w zwalczaniu szkodników.

Z drugiej strony, kiedy poruszamy się po lądzie, nierzadko widzimy, że salamandry niezgrabnie się poruszają, nawet u gatunków głównie lądowych. Dzieje się tak dlatego, że ich ciała wykonują specyficzne ruchy wahadłowe, przenosząc ciężar ciała z jednej kończyny na drugą i balansując ogonem.

Podobnie jak większość płazów, salamandry nie mogą przetrwać w bardzo wysokich temperaturach. W rzeczywistości nie są one w stanie wytrzymać nawet temperatury 20°C przez dłuższy czas. Z tego powodu są najbardziej aktywne w nocy, a w czasie upałów szukają schronienia w jaskiniach, studniach, a nawet pod skałami. Dlatego nie zawsze łatwo je znaleźć w naturze.

Niektóre z najważniejszych gatunków salamandr

Rząd płazów ogoniastych (caudeles) jest dość dużą grupą taksonomiczną, obejmującą nieco ponad 650 gatunków. Większość z nich występuje w Ameryce Północnej, ale kilka osobników zamieszkuje również tropiki Nowego Świata. Ze względu na zróżnicowanie geograficzne, każde z nich ma inne, niepowtarzalne cechy. Poznaj niektóre z najpopularniejszych gatunków poniżej:

1. Salamandra plamista

Salamandra plamista (Salamandra salamandra), najbardziej rozpowszechniona w Europie z rodziny płazów ogoniastych. Zwykle jest lądowa, wchodzi do wody tylko po to, by “się rozmnożyć”. Ma niepowtarzalny wygląd – czarne tło i wiele jaskrawożółtych plam, które mogą pokrywać całe ciało. Z tego powodu znana jest również jako salamandra plamista.

2. Salamandra bezpłucnikowate

Z drugiej strony jest salamandra znana jako salamandra bezpłucna, która należy do rodziny Plethodontidae. Jest mały i oddycha skórą, jak wskazuje jego nazwa. Brak płuc sprawił, że ogoniaste przystosowały się do życia w górskich strumieniach, gdzie jest dużo tlenu.

3. Salamandra nadrzewna

W przeciwieństwie do pozostałych swoich krewnych, Nadrzewnica żałobna (Aneides lugubris) nie musi żyć w zbyt wilgotnym środowisku. Jest przystosowana do życia na lądzie, ponieważ buduje swoje gniazda na drzewach na wysokości 15 metrów.

Jedną z jej osobliwości jest to, że podczas gdy większość salamandr jest niemych, ten gatunek nie jest. Wydaje dźwięki przypominające mysz, a nawet ma zęby, by bronić się przed napastnikami.

Salamandry nie są złymi stworzeniami

Jak w wielu przypadkach, niektórym realnie istniejącym zwierzętom przypisywano na przestrzeni wieków różne fantastyczne cechy. W przypadku salamandry, mitologiczne stworzenie jest często przedstawiane jako mające szczególne powinowactwo do ognia. Kojarzy się z czarami i, niestety dla niej, z wątkami religijnymi nawiązującymi do płomieni piekielnych.

Przekonanie, że salamandry mogą wytrzymać ogień bez spalenia, jest czystym oszustwem. Choć z definicji są to zwierzęta wilgotne, stało się jasne, że nie są w stanie wytrzymać wysokich temperatur. Jeśli nie są w stanie przetrwać letniego dnia, to czy naprawdę myślimy, że przetrwają przejście przez ogień?

Czy salamandry są trujące?

Ponieważ cechy fizyczne salamandry są zazwyczaj nieszkodliwe, niektóre z tych płazów wytwarzają toksyny w skórze, aby chronić się przed drapieżnikami. Wbrew pozorom substancje te wywołują jedynie lekkie podrażnienie i nieprzyjemny smak. Są więc nieszkodliwe zarówno dla ludzi, jak i innych zwierząt.

W rzeczywistości toksyny salamandry muszą mieć bezpośredni kontakt z błonami śluzowymi, żeby wywołać zauważalny efekt. Oznacza to, że samo ich dotykanie nie stanowi zagrożenia dla zdrowia, ale nie jest też zalecane. Co więcej, wydzielają swój jad tylko wtedy, gdy czują się zagrożone.

Oprócz aluzji do ich właściwości ognioodpornych, wielu uczonych w przeszłości przypisywało salamandrom złe moce. Mówiono, że mogą zatruć wodę i wysuszyć uprawy. Z biegiem lat te wierzenia popadły w zapomnienie i pozostały jedynie w fikcyjnych opowieściach.

Ostatecznie legendy o magicznych mocach niektórych zwierząt mają zabobonne podłoże i są całkowicie bezpodstawne.

Jak widzisz, salamandry nie są złymi istotami, które trzeba wytępić. Wręcz przeciwnie, są tak nieszkodliwe, że to właśnie one potrzebują ochrony. Każda zmiana w ich siedlisku lub w zbiorniku wodnym, w którym przebywają, wystarczy, by je zabić. Z tego powodu grozi im poważne ryzyko wyginięcia z powodu zanieczyszczeń, wylesiania i urbanizacji.