Salamandra luzytańska: siedlisko i charakterystyka

Przejrzane i zatwierdzone przez: biologa Samuel Sanchez

Napisany przez Brayan Andres Guerra Parada

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Salamandra luzytańska (Chioglossa lusitanica) to płaz ogoniasty z rodziny Salamandridae, endemiczny na północny zachód od Półwyspu Iberyjskiego (Hiszpania i Portugalia). To zwierzę zajmuje dość ograniczone terytorium, zaczynając od niektórych społeczności hiszpańskich i docierając do rzeki Tag w regionie Portugalii.

Gatunek ten zawdzięcza swoją nazwę charakterystycznemu ogonowi, który jest większy niż u innych salamander pod względem proporcji ciała. To jednak tylko jeden z aspektów, którymi ten płaz wyróżnia się na tle innych gatunków z rodziny. Następnie poznasz najważniejsze dane dotyczące salamandry luzytańskiej.

Siedlisko salamandry luzytańskiej

Salamandra luzytańska jest endemicznym gatunkiem Półwyspu Iberyjskiego, szczególnie północno-zachodniego, graniczącego z Asturią, docierającego do Kantabrii w pobliżu Panesel i rozciągającego się do środkowej Portugalii w Serra da Estrela. Jego siedlisko nie przekracza 1000 m n.p.m. i jak wiele salamandr, aby przetrwać, musi znajdować się blisko wody.

Jest to zwierzę pół-lądowe, które preferuje strumienie zimnej wody z gęstą roślinnością, wśród których porusza się nocą. Znajduje się pod skałami, w ściółce liściowej lub w mchu oraz w pobliżu rzek lub strumieni z czystą wodą. Szybko porusza się po ziemi w górskich lasach, w których żyje.

Charakterystyka fizyczna

Salamandra długoogoniasta jest smukłym zwierzęciem o bardzo wydłużonym ciele i krótkich kończynach przednich i tylnych (odpowiednio z 4 i 5 palcami). Zazwyczaj ma od 13 do 16 centymetrów długości i waży od 1,3 do 3,3 grama. Gdy jego ogon nie regeneruje się, może osiągnąć długość dwukrotnie większą niż głowa i ciało razem wzięte.

Płazy te wykazują wyraźny dymorfizm płciowy pod względem wielkości, przy czym samica jest większa i cięższa od samca. Jego skóra jest na ogół gładka, a grzbiet ma kolor czarniawy z nieregularnymi złotymi paskami, które spotykają się u nasady ogona. Ich brzuch jest zwykle jaśniejszy w tonie i czasami paski lub pasma stają się plamami i plamkami.

Zachowanie salamandry luzytańskiej

Podobnie jak większość płazów ogoniastych, salamandry luzytańskie są głównie nocne i zmiennocieplne (choć młode osobniki mogą wykazywać pewną aktywność dzienną). Z drugiej strony, w niewoli, dorośli są zachęcani do wychodzenia więcej w ciągu dnia, ponieważ są one w bezpieczniejszym środowisku bez drapieżników.

Ten płaz wymaga umiarkowanych temperatur, aby przetrwać, ponieważ klimat z maksimum powyżej 28 ° C jest dla niego zabójczy. Larwy salamandry luzytańskiej nie wytrzymują temperatur powyżej 25°C, ale bez problemu żyją w wodach o temperaturze około 20°C.
W rzadkich przypadkach zimą można zobaczyć salamandry luzytańskie mniej niż 25 metrów od cieku wodnego. Z drugiej strony, odległość ta zmniejsza się w okresie letnim do 15 metrów, a w czasie suszy mogą migrować do określonych miejsc zesłania.

Dieta salamandry luzytańskiej

Ten płaz żywi się małymi stawonogami, które chwyta za pomocą wysuwającego się języka, który szybko się porusza. Według profesjonalnych portali, ofiarami salamandry są głównie pająki, chrząszcze i dorosłe muchówki. Poluje również na larwy muchówek, skoczogonki, mrówki, roztocza i stonogi, których długość nie przekracza 4 milimetrów.

Co ciekawe, żerowanie tego gatunku różni się w zależności od sezonu rozrodczego, ponieważ w okresie godowym liczba zdobyczy zmniejsza się drastycznie u samców iw mniejszym stopniu u samic. Z drugiej strony, w niewoli salamandra luzytańska może strzelać językiem w kierunku innych osobników, aby trzymać je z dala od ich pożywienia.

Reprodukcja salamandry luzytańskiej

Salamandra luzytańska zwykle gromadzi się w podziemnych źródłach lub pionowych strukturach skalnych o wysokiej wilgotności, aby rozmnażać się i składać jaja. Gatunek prawdopodobnie szuka tych miejsc ze względu na obfitość wody i stałą temperaturę między 12 a 14°C.

Podczas rui samiec przyjmuje postawę wyprostowaną za pomocą przednich kończyn i podąża za samicą, dopóki nie złapie jej w pozycji zwanej ampleksem. Gody trwają około 20 minut, podczas których – samiec wykonuje różne ruchy, aby ocierać grzbietową częścią o brzuszne części samicy.
Czasami można zaobserwować 2 samce łączące się z samicą, które zamiast chwytać ją za kończyny przednie, trzymają ją za kończyny tylne. W każdym razie, podczas ampleksusu samiec umieszcza spermatofor w kloace samicy, aby zapłodnić przyszłe jaja.

Sezon reprodukcyjny różni się w zależności od rozmieszczenia salamandry luzytańskiej, ponieważ w północno-wschodniej Portugalii występuje między sierpniem a grudniem. Z drugiej strony, w prowincjach Pontevedra i De la Peña (Hiszpania) rozmnażanie odbywa się od czerwca do listopada, a w La Coruña od maja do czerwca.

Liczba jaj składanych przez ciężarne samice waha się od 9 do 34, średnio 18. Są one kuliste i białe, o średnicy od 8 do 11 milimetrów. Jednak ta duża wielkość jest zwykle przypisywana błonie pokrywającej jajo, której rzeczywisty rozmiar wynosi od 3 do 4 milimetrów.

Metamorfoza salamandry luzytańskiej

Larwy salamandry luzytańskiej wylęgają się 6 do 9 tygodni po ampleksie i mają około 4 do 5 centymetrów długości. Jednak czasami mogą mierzyć do 7 centymetrów i podczas fazy embrionalnej mają białawy odcień. Są całkowicie wodne, chociaż mają słabo rozwinięte skrzela w porównaniu z innymi urodelami.

Wraz z postępem wzrostu larwy te zaczynają wykazywać pigmentację dorosłych.

W momencie wyklucia kończyny larw są dobrze rozwinięte. Ich ogon jest spłaszczony z boku i mają niski grzebień z zaokrąglonym końcem. Ogólnie masa larw wynosi od 0,07 do 0,45 gramów. Po 1 roku życia (lub trochę więcej) przechodzą metamorfozę i wychodzą na ląd.

Stan zachowania

Salamandra luzytańska jest gatunkiem chronionym Konwencją Berneńską i zgodnie z Międzynarodową Unią Ochrony Przyrody (IUCN) jej stan ochrony to „Narażony (VU)”. Największymi zagrożeniami, z jakimi boryka się ten płaz, są zanieczyszczenia strumieni (w wyniku składowania agrochemikaliów) oraz zmiany klimatyczne.

Podobnie postępująca utrata siedlisk leśnych w pobliżu tych źródeł wody wpływa na ich przetrwanie. Chociaż gatunek ten preferuje wilgotne obszary lasu liściastego, występuje również na plantacjach eukaliptusa, które mogą być dotknięte pożarami lasów.

Jak widać, salamandra luzytańska jest szczególnym płazem o bardzo ograniczonym występowaniu. Jego zagrożenia są ukryte z powodu globalnego ocieplenia i zanieczyszczenia wody przez człowieka. Konieczna jest ochrona ekosystemów Półwyspu Iberyjskiego, aby zapobiec ich zanikaniu.