Ropucha Kihansi: siedlisko, charakterystyka i ochrona

Napisane i zweryfikowane przez biologa Cesar Paul Gonzalez Gonzalez

Ostatnia aktualizacja: 28 lutego, 2023

Ropucha kihansi to niewielki płaz występujący endemicznie w określonym regionie Afryki. Jest przystosowany do obszarów o nadmiernej wilgotności, a ich przetrwanie zależy od strumienia wodospadu. Od lat walczy z wyginięciem, choć wydaje się, że w końcu udaje mu się wygrać bitwę.

Gatunek ten należy do rodziny ropuchowatych, w której zgrupowana jest zdecydowana większość ropuch. Jednak w przeciwieństwie do nich nie zawiera gruczołów jadowych ani typowej bufotoksyny. W szczególności odnosimy się do Nectophrynoides asperginis, płaza bezogonowego, który nie chce całkowicie wyginąć. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym małym zwierzęciu.

Siedlisko ropuchy kihansi

Ten gatunek ropuchy jest endemiczny dla rzeki Kihansi znajdującej się w Udzungwa (Afryka), gdzie zamieszkuje obszar zaledwie 2 hektarów. Miejsce to należy do pasm górskich wschodniej Tanzanii, znanych jako Łuk Wschodni, które zawierają dużą różnorodność płazów. W rzeczywistości obszary te są zasilane przez rosę wytwarzaną przez wodospady rzeki, powodując powstawanie terenów podmokłych.

Siedliska tego płazów nazywane są „mokradłami rosy” i są ekosystemami zdolnymi do osiągnięcia 100% wilgotności względnej. Takie warunki powodują, że w pobliżu nie może rosnąć żadne drzewo, ale dzięki temu występują obfite trawy i łąki. W końcu powstaje idealna przestrzeń dla ropuch, ponieważ zapewnia im ochronę i wilgoć, co jest niezbędne do ich przetrwania.

Płazy przeprowadzają większość wymiany gazowej przez skórę. Dlatego zawsze musi być wilgotny.

Charakterystyka fizyczna

Jest to jedna z najmniejszych ropuch, jakie istnieją, osiągając zaledwie 2,5 centymetra długości. Ponadto brakuje mu błony bębenkowej i ślinianek przyusznych, co oznacza, że ma upośledzony słuch i nie zawiera żadnych trucizn. Ten ostatni jest interesujący, ponieważ ropuchy zwykle produkują bufotoksyny, ropucha kihansi jest jednym z tych wyjątków.

Ten płaz bezogonowy charakteryzuje się tym, że wykazuje żółto-brązowe kolory na grzbiecie i białe tony na brzuchu. Dodatkowo jej skóra ma efekt półprzezroczystości, który pozwala nawet na obserwację rozwoju młodych przez jej brzuch. Z drugiej strony ich kończyny mają kształty przystosowane do środowiska wodnego i wykazują pajęcze palce na tylnych nogach.

Dymorfizm płciowy tego gatunku jest widoczny w wielkości i ubarwieniu osobników. Samice są zazwyczaj większe, natomiast samce wykazują bardziej żywe kolory ciała. Obie cechy mogą być związane z sukcesem reprodukcyjnym ropuchy, ponieważ wielkość wpływa na liczbę potomstwa, a kolor pomaga w doborze pary.

Zachowanie ropuchy kihansi

Te małe płazy bezogonowe nie są agresywne ani terytorialne, z wyjątkiem okresu rozrodczego. Z tego powodu nie mają trudności, jeśli muszą dzielić niewielką przestrzeń ze swoimi przedstawicielami. Co więcej, dzieje się to regularnie, gdy wilgotność spada podczas okresów suchych, co powoduje, że wiele z nich grupuje się pod najbardziej mokrymi miejscami.

Ważnym czynnikiem dla tej ropuchy jest strumień z wodospadów, gdyż wytwarzana przez nie wilgoć jest dla nich niezbędna. Z tego powodu często widuje się je na skałach, cieszące się niewielką mgiełką tworzoną przez spadającą wodę. Są też bardzo wrażliwe na zakłócenia, więc jeśli wykryją, że zmniejsza się przepływ akwenu, będą skakać, by zanurkować i uniknąć wyschnięcia.

Ponadto ważnym aspektem tych płazów jest ich zdolność do ustalania harmonogramów, co pozwala im na korzystanie z obszarów środowiska na zmianę. Tak więc rano młode zajmują ziemię i niskie skały, a dorosłe eksploatują wysokie skały i roślinność. Gdy zapada noc, zmieniają pozycje, by w uporządkowany sposób uzyskać dostęp do zasobów.

Dieta ropuchy Kihansi

Ropuchy Kihansi żywią się wieloma różnymi stawonogami, w tym niektórymi muchówkami, pluskwiakami równoskrzydłymi, błonkoskrzydłymi i roztoczami. Ponadto mają 3 systemy polowania na swoje ofiary: pierwszy polega na siedzeniu i czekaniu, drugi na śledzeniu i łapaniu, a trzeci na prześladowaniu.

Rozmnażanie ropuchy kihansi

Jedną z głównych cech charakterystycznych tego typu płazów jest ich wołanie lub pieśń, aby przyciągnąć partnerów. W rzeczywistości większość samców gromadzi się w porośniętym roślinnością miejscu, gdzie nie mogą się widzieć, ale ich chór można usłyszeć razem. Dzięki temu samice z łatwością lokalizują samce, zbliżają się i rozpoczynają krycie.

Ampleksus tych płazów odbywa się co roku między grudniem a lutym, a poprzez “objęcie” samiec zapładnia samicę. Może się to wydawać dziwne, ale u tego płaza występuje zapłodnienie wewnętrzne, gdyż jego sposób rozmnażania to ovoviviparous. W związku z tym nowa matka będzie produkować jaja, ale zatrzyma je w swoim łonie do czasu wyklucia się młodych.

Matka będzie miała od 5 do 13 kijanek w sezonie, które wylęgną się po 30-60 dniach inkubacji. Te małe lęgi wykazują fioletowe ubarwienie z nieregularnymi zielonymi liniami wzdłuż ciała. W miarę wzrostu osobniki przybierają zwykły odcień dorosłych.

Osobniki niedojrzałe wykazują mieszankę obu wzorców pigmentacji.

Status ochronny ropuchy kihansi

Ropucha ta wyginęła na wolności, ale osobniki są nadal trzymane w niewoli. W związku z tym istnieje nadzieja, że gatunek ten może zostać odtworzony poprzez kontrolowane reintrodukcje. Jednak jednym z największych wyzwań jest odbudowa rzeki Kihansi, która została zmniejszona z powodu realizacji elektrowni wodnych.

Chociaż projekty wytwarzania energii elektrycznej były jednym z ważnych czynników ich wyginięcia, nie były jedynymi. W listopadzie 2003 r. niektórzy badacze potwierdzili obecność grzybów chytridowych w okolicach rzeki Kihansi. Te patogenne organizmy są uważane za jedno z największych zagrożeń, z jakimi mogą mierzyć się płazy.

Ostatni raz ropucha Kihansi była obserwowana na wolności podczas spisu w 2004 roku, który wykazał, że jej populacja jest wyjątkowo niska. Ponieważ nie udało się ustalić przyczyny jego zniknięcia, uważa się, że główną rolę w jego wyginięciu odegrała chytridiomikoza.

Ponadto niektórzy eksperci uważają, że stosowanie pestycydów w uprawach w górę rzeki może mieć negatywny wpływ na ich zdrowie. Ma to sens, ponieważ płazy są bardzo wrażliwe na warunki wodne, więc nawet najmniejsze zmiany mogą je zabić.

Powrót do utraconego królestwa

Ze względu na trudną sytuację tych organizmów, kilka osób zjednoczyło się, aby umożliwić im powrót do ich siedliska. Dzięki hodowli w niewoli bada się możliwość reintrodukcji tego gatunku, aby mógł ponownie zasiedlić swój dom. Praca ta jest trudna, gdyż trzeba sprawdzić, czy warunki panujące w ekosystemie są najlepsze dla przetrwania ropuchy.

Oznacza to co najmniej dwa zadania: próbę zwiększenia przepływu rzeki, tak aby rosa utrzymywała wilgotność, oraz zwalczanie chorób w środowisku. Mimo komplikacji, w 2019 roku przeprowadzono pierwsze testy jego reintrodukcji. W tym ćwiczeniu podkreślano, że proces ten może trwać długo, ale że mają szansę na sukces.

Wbrew pozorom powrót gatunku do jego naturalnego środowiska wiąże się z czymś więcej niż tylko wypuszczeniem osobnika na miejscu. Ponadto trzeba znać przyczynę jego zniknięcia w pierwszej kolejności, bo jeśli jakaś choroba to spowodowała, to trzeba się z nią najpierw uporać. W przeciwnym razie nowi osadnicy byliby skazani na taki sam los jak ich poprzednicy.

Za takimi procesami kryją się dalsze implikacje, a większość z nich zależy od rodzaju zwierzęcia, którego dotyczą. Jednak wszystkie plany reintrodukcji zgadzają się co do tego samego: aby zapewnić sukces misji, potrzebne są uporządkowane i profesjonalnie opracowane metody.