Modrzyk zwyczajny: środowisko, cechy charakterystyczne i dieta

Napisane i zweryfikowane przez psychologa Sara González Juárez

Ostatnia aktualizacja: 15 listopada, 2022

Modrzyk zwyczajny, którego łatwo pomylić z kokoszką zwyczajną, jeśli widziałeś go tylko na zdjęciach, jest ptakiem wodnym, którego warto poznać i odróżnić od innych przedstawicieli jego grupy taksonomicznej. Jego długie nogi wraz z przednią tarczą i niebieskim upierzeniem będą cechami potrzebnymi do jego rozpoznania.

Jeśli interesujesz się tymi pięknymi gatunkami, tutaj znajdziesz kompletne informacje o biologii tego ptaka. Nie przegap niczego, ponieważ poznanie naszego środowiska i zamieszkujących je istot żywych jest kolejnym krokiem w kierunku docenienia i zachowania świata, w którym żyjemy.

Taksonomia i charakterystyka

Modrzyk zwyczajny (Porphyrio porphyrio) to gatunek należący do rzędu żurawiowych, do którego zaliczane są również żurawie i rallusy. Jego rodzina, Chruściele (Rallidae), obejmuje wiele gatunków, w tym kokoszkę zwyczajną, z którą jest często mylony.

Modrzyk zwyczajny jest jednak prawie dwa razy większy od kokoszek. Mierzy od 45 do 50 centymetrów wysokości, a rozpiętość skrzydeł wynosi 90-100 centymetrów. Jego upierzenie jest również ciemne, ale ma niebieskawe lub purpurowe odcienie. W okolicy podogonowej, na ogonie, znajduje się charakterystyczny śnieżnobiały obszar. Kontrastują z tym jego jasnoczerwony dziób, przednia tarcza i nogi.

Siedlisko

Jego zasięg rozciąga się od południowej Europy i Afryki do najbardziej na wschód wysuniętej części Azji (Australazji). Populacje są szeroko rozproszone, ale miejsca gniazdowania stwierdzono na skrajnym południu Półwyspu Iberyjskiego, w południowej Francji, na Sardynii, w południowej Turcji, Maroku, Algierii, Tunezji, na Morzu Kaspijskim i w Egipcie.

Modrzyk zwyczajny zamieszkuje słodkie i słonawe tereny podmokłe z bogatą roślinnością, najlepiej takie, które nie wysychają sezonowo, jak bagna i mokradła. Chociaż dobrze porusza się w wodzie, preferuje płytkie obszary, gdzie może wystartować i wylądować w razie niebezpieczeństwa (i gdzie jest roślinność, w której może się ukryć).

Dieta modrzyka zwyczajnego

Jest to ptak wszystkożerny, którego głównym pożywieniem jest otaczająca go roślinność: zielone pędy, rośliny wodne (trzcina, ryż, turzyca, koniczyna itp.) i nasiona. Uzupełnia je trochę białka zwierzęcego w postaci owadów, takich jak ślimaki. W bardzo rzadkich przypadkach stwierdzono, że żerują na rybach, małych ptakach, a nawet ptactwie wodnym, takim jak kaczki.

Aby pomóc ich żołądkom w mieleniu pokarmu, połykają piasek i inne rodzaje osadów.

Zachowanie

Modrzyk zwyczajny jest ptakiem dziennym i stadnym. Z natury są dość terytorialne, a wszyscy członkowie stada bronią swojego terytorium, zwłaszcza w sezonie lęgowym. Aby to zrobić, używają ostrzeżeń w postaci wokalizacji, takich jak krzyki i nawoływania, oraz zachowań agonistycznych.

Ciekawym zachowaniem jest sposób, w jaki ostrzegają drapieżniki, że zostały zauważone. Wykonują małe ruchy, które sprawiają, że cel ich ogonów staje się nagle widoczny. W ten sposób unikają konfrontacji, kiedy tylko jest to możliwe.

Z drugiej strony, w grupach istnieje wyraźna hierarchia. Kryteriami rankingu są wielkość, wiek oraz płeć. Zwykle jest para dominująca, która ustala porządek lęgowy, a także jest najstarsza i największa.

Reprodukcja modrzyka zwyczajnego

Okres lęgowy różni się w zależności od obszaru występowania, ponieważ jest on bardzo szeroki, ale zawsze zbiega się z porą deszczową. Z wyjątkiem obszarów, gdzie populacje są szczególnie duże, są to ptaki monogamiczne i terytorialne.

Z drugiej strony, istnieje też hodowla zbiorowa, w której samice dzielą gniazdo i są zapładniane przez kilka samców. W takich przypadkach w wychowaniu piskląt i inkubacji jaj uczestniczy cała grupa: matki, ojcowie i pozostałe osobniki w grupie, nawet młode.

Samce wykazują wyszukane zaloty, podczas których trzymają trzcinę w dziobach, wzywają i kłaniają się.

Każda samica składa od 3 do 6 jaj, o jedno więcej, jeśli jest dominująca.

Wylęganie następuje po 23-29 dniach. Zwykle to samica inkubuje najdłużej. Ponieważ samce zajmują się obroną, ale często zdarza się, że zamieniają się miejscami, a młode uczą się hodowli od starszych.

Status ochronny

Porphyrio porphyrio należy obecnie do grupy Najmniejszej troski. Obecnie nie wiadomo, ile jest osobników lęgowych, ponieważ populacje są rozległe i rozmieszczone na dużych obszarach, ale nie uważa się ich za zagrożone wyginięciem.

Jest to jednak gatunek, który cierpi z powodu utraty siedliska. Głównie w wyniku osuszania terenów podmokłych i wprowadzania gatunków egzotycznych, takich jak nutria amerykańska (Myocastor coypus). Zanieczyszczenie wody pestycydami i toksynami, a także ptasia grypa i ptasia jadem kiełbasianym to kolejne zagrożenia, z którymi muszą się zmierzyć.

Kontynuujmy więc poznawanie wszystkich mieszkańców tej planety. To, czy nadal będziesz zaspokajał swoją ciekawość i podziwiał je, zależy od tego, czy nadal będą je zasiedlać.