Lis polarny - zwierzę stadne i terytorialne

Ile wiesz o zwierzęciu jakim jest lis polarny? Ten niewielki ssak z rodziny psowatych zamieszkuje najbardziej wysuniętą na północ częsć naszej planety. W dzisiejszym artykule opowiemy Ci o nim nieco więcej tak, by lis polarny nie był już dla Ciebie stworzeniem zagadkowym.

Lis polarny – jego rozmieszczenie i naturalne środowisko

Lis polarny występuje w środowisku znanym jako tundra, na północy Ameryki, w Europie i na Alasce. Pojawia się w Grenlandii, w Islandii (skąd z resztą pochodzi), w Kanadzie i w okolicach morza Beringa.

Zwierzę przepada za niskimi temperaturami i często można go znaleźć na obszarach pokrytych lodem. Zarejestrowany obecność lisów polarnych przy biegunie północnym. Chociaż równie dobrze radzi sobie w iglastych lasach tundry na wysokości 3000 m n.p.m.

Lis polarny – cechy charakterystyczne

Jedną z charakterystycznych cech tej odmiany lisa jest biała sierść. Jej odcień może się nieco zmieniać zależnie od pory roku – waha się między odcieniami bieli i szarości aż po brąz, szczególnie w miesiącach letnich. W miarę jak rośnie temperatura, sierść staje się coraz cieńsza i krótsza.

Podczas zimy gruba warstwa gęstej sierści pomaga zwierzęciu przetrwać skrajnie niskie temperatury sięgające nawet -50°C. Co więcej, stanowi ona doskonały sposób na kamuflaż i upodobnienie się do śnieżnego otoczenia. Innym sposobem dostosowania się do trudnych warunków życia są spody łap pokryte niezwykle grubą skórą. Ułatwia to dalekie wędrówki po oblodzonych powierzchniach.

Gruby, puszysty ogon pozwala lisowi owinąć się szczelnie do snu. Dzięki temu zwierzę nie traci ciepłoty ciała nawet w bardzo niskich temperaturach. Uszy lisa są bardzo małe i dzięki temu nie traci on ciepłoty ciała. Być może to właśnie jest przyczyną faktu, że jego słuch nie jest bardzo rozwinięty w porównaniu z psami i innymi odmianami lisów.

Nie zmienia to jednak faktu, że lis polarny jest w stanie wykryć ruch potencjalnej ofiary nawet pod przykrywą śnieżną.

Ten przedstawiciel rodziny psowatych jest niewielkich rozmiarów, zwykle nie przekracza 55 cm długości. Waży około 4 kg. Samice są nieco lżejsze od samców.

Rozmnażanie i zachowanie

Miesiącem, na który przypada ruja jest marzec. Dzieje się tak dlatego, że od tego momentu pojawiają się gryzonie i ptaki morskie będące źródłem wyżywienia dla lisa – zależnie od miejsca zamieszkania zwierzęcia.

Samce rodzą w maju a na świat wydają średnio 14 młodych. Latem za opiekę nad nimi i wychowanie ich odpowiedzialny jest zarówno samiec jak i samica.

Lisy polarne – zwłaszcza młode osobniki – mają bardzo wysoki wskaźnik śmiertelności. Dzieje się tak głównie z powodu warunków klimatycznych. Młode potrzebują fizycznej bliskości z matką aby utrzymać ciepłotę ciała. Są też bardzo podatne na ataki innych drapieżników występujących w regionie.

Może zainteresuje Cię też artykuł: Karakal – co warto wiedzieć o tym wyjątkowym kocie?

Inne ciekawe informacje

Podczas etapu dbania o młode, cała lisia rodzina mieszka w jaskiniach stworzonych przez złożoną sieć tuneli. Mogą one mieć nawet kilometr kwadratowy powierzchni. Dysponują kilkoma wejściami skierowanymi ku górze.

Jeśli chodzi o odżywianie, ich głównym źródłem pokarmu są lemingi. Lis polarny nie wzgardzi jednak również małymi ptakami i ich jajami, niewielkimi ssakami a nawet małymi fokami. Zwierzę może również jeść padlinę i resztki pozostawione przez niedźwiedzie. W przypadku braku mięsa, mogą się żywić również glonami i jagodami.

Lis polarny jest aktywny przez cały rok. Podczas zimy ani nie zapada w sen zimowy ani nie migruje w inne miejsce. W poszukiwaniu pożywienia sprawnie wspina się na czapy lodowe i wędruje po nich. Ich naturalnymi wrogami są między innymi sowy śnieżne i wilki.

Lisy polarne są zwierzętami nadzwyczaj towarzyskimi. Nie marnują energii na izolowanie się czy samotne wędrówki z partnerem jak bywa to w przypadku innych psowatych. Co ciekawe, z łatwością dostosowują się do życia w otoczeniu ludzi i nie są płochliwe, dzięki czemu łatwo na nie zapolować.

Przez lata gatunek był trzewiony przez wytwórców odzieży z futer zwierzęcych. Na szczęście obecnie zjawisko to jest znacznie rzadziej spotykane. Znajduje się również na liście gatunków objętych ochroną stworzonej przez IUCN – Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody.