Kukabura chichotliwa: siedlisko, charakterystyka i ciekawostki

Napisane i zweryfikowane przez biologa Georgelin Espinoza Medina

Napisany przez Georgelin Espinoza Medina

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

W lasach Australii ptak kukabura chichotliwa wyróżnia się nie ze względu na swój ekstrawagancki wygląd czy prezencję, ale z powodu bardzo głośnych dźwięków, jakie wydaje. Jest to melodia przypominająca ludzki śmiech, co jest bardzo interesujące.

Nazywana jest również kukaburą chichotliwą. Jego naukowa nazwa to Dacelo novaeguineae i należy do rodziny (Zimorodkowatych) oraz rzędu Kraskowych, podrzędu alcedine. W tym tekście opowiemy Wam wszystko o tym imponującym gatunku, więc nie przegapcie żadnego szczegółu dotyczącego jego siedliska, cech charakterystycznych i ciekawostek.

Gdzie żyje kukabura chichotliwa?

Jak już wspomniano, ptak ten żyje i jest endemitem w Australii. W szczególności na wschodzie i południu. Zostały one jednak wprowadzone do Tasmanii, a także w Nowej Zelandii. Ich siedlisko obejmuje bujne obszary leśne. Ponadto na terenach rolniczych, w parkach i ogrodach miejskich, ale do gniazdowania preferuje duże, dziuplaste drzewa.

Charakterystyka fizyczna kukabury chichotliwej

Kukabura chichotliwa jest osobnikiem o mocnej budowie ciała, z dużą głową, krótkimi nogami i ogonem oraz dziobem w kształcie sztyletu. Jest średniej wielkości, mierzy od 41 do 45 centymetrów długości. Ich waga jest zmienna i waha się od 190 do 465 gramów. Samice są zazwyczaj większe, co oznacza, że występuje dymorfizm płciowy.

Upierzenie ptaka jest biało-brązowe. Z jednej strony grzbiet i obwódki oczu mają brązowawe odcienie, a część brzuszna jest biaława. Zdobią je także ciemne paski na ogonie i niebieskie plamki na pokrywach skrzydeł. Ich nogi są szarawe i mają cztery palce, trzy skierowane do przodu i jeden z tyłu.

Zachowanie kukabury chichotliwej

Ten ptak jest dzienny, więc nocą odpoczywa. Charakterystycznie jest dość terytorialny i ma tendencję do zajmowania tego samego miejsca przez cały rok. Nie jest wędrowny. Żyje w małych grupach, składających się z pary i kilku pomocników, którzy są odpowiedzialni za opiekę nad młodymi i ochronę gniazda.

Ptak ten jest ptakiem dziennym, a więc nocą odpoczywa. Jest dość terytorialny i ma tendencję do zajmowania tego samego miejsca przez cały rok. Nie jest wędrowny. Żyje w małych grupach, składających się z pary i kilku pomocników, którzy są odpowiedzialni za opiekę nad młodymi i ochronę gniazda.

Najbardziej uderzającą cechą tego gatunku jest wydawany przez nie dźwięk, podobny do ludzkiego śmiechu. Jest to głośny głos, który wydają, kierując dziób ku górze. Co więcej, u każdego z nich jest on inny, tak że gdy zbierają się razem, brzmią jak kilku głośno śmiejących się samców.

Dźwięki są generalnie podobne u członków tej samej grupy i zupełnie różne u osób spoza niej. Śmiech słychać zwykle o świcie lub o zmierzchu.

Co jedzą kukabury chichotliwe?

Kukabura chichotliwa jest zwierzęciem mięsożernym, o bardzo zróżnicowanej diecie, je wszystko, co jest dostępne na ziemi. Mogą jeść owady, pająki, kraby, gady, a nawet jadowite węże (do 1 metra długości). Żerują także na małych ssakach, ptakach, pisklętach i niektórych rybach.

Są cierpliwymi ptakami, które znajdują swoje ofiary po uważnej obserwacji z góry, dzięki swojemu przenikliwemu wzrokowi. Kiedy zlokalizują cel, zlatują w dół, by przy pomocy dziobów schwytać pożywienie. Niektóre zwierzęta są połykane w całości, jednym haustem. Aby ogłuszyć i zabić swoje ofiary, uderzają nimi o grzędę lub o ziemię. Zrzucają je także z wysokości.

Rozmnażanie

To śmiejące się zwierzę jest monogamiczne i rozmnaża się płciowo, a młode wykluwają się z jaj (jajorodne). Gniazda są budowane w dziuplach drzew, zwykle eukaliptusów. Liczba złożonych jaj waha się między 1 a 5 (okrągłe lub eliptyczne, gładkie i białe). Okres inkubacji trwa od 24 do 29 dni.

Lęgi u tych ptaków mają charakter kooperacyjny, ponieważ oprócz pary inne osobniki biorą udział w opiece i obronie. Pomocnicy to zazwyczaj potomkowie z poprzednich sezonów. Strategia ta jest stosowana przez wiele innych ptaków w celu osiągnięcia sukcesu lęgowego.

Młode rodzą się nieopierzone i całkowicie ślepe, ale szybko się rozwijają. Pióra zaczynają wyrastać od siódmego dnia po wykluciu. Lot osiąga się po 5 tygodniach.

Interesujące jest to, że pierwsze próby chichotania u młodych pojawiają się w 6 tygodniu. W końcu jest w pełni opanowany w wieku 3 miesięcy. Dojrzałość płciową osiąga się zwykle w wieku jednego roku.

Status ochrony

Ptak Dacelo novaeguineae ma stabilną populację w całym swoim szerokim zasięgu. W związku z tym według IUCN znajduje się na liście najmniejszej troski Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN).

Chociaż ptak kukabura nie jest zagrożony, istnieje ukryte zagrożenie dla jego przetrwania, a mianowicie niszczenie i fragmentacja siedlisk. W szczególności chodzi o wycinanie lasów eukaliptusowych i innych gatunków dziuplastych, które są tak ważne w okresie lęgowym.

Ciekawostki o kukaburze chichotliwej

Aby lepiej poznać tego śmiejącego się ptaka, podajemy kilka innych ciekawostek na jego temat:

• Typowy dźwięk lub zawołanie wydawane przez te ptaki ma na celu wyznaczenie granic terytorialnych.
• Ten wyjątkowy gatunek ma symboliczne znaczenie w swojej ojczystej Australii i jest ptakiem stanowym Nowej Południowej Walii.
• Istnieją dwa podgatunki, jeden większy(Dacelo novaeguineae novaeguineae) i drugi nieco mniejszy(Dacelo novaeguineae minor).
• Ma zmodyfikowaną czaszkę, aby mieć wystarczającą siłę do uderzenia i zabicia ofiary. Osiąga się to dzięki obecności wyraźnego grzbietu kostnego z tyłu czaszki, gdzie łączą się najsilniejsze mięśnie szyi.
• Pisklęta rozbijają jajo za pomocą stożkowatego zęba na czubku dzioba, który zanika w miarę rozwoju. Struktura ta może być wykorzystywana do atakowania rodzeństwa, ponieważ od najmłodszych lat walczą one o dominację. W niektórych przypadkach agresja ta kończy się śmiercią jednego z potomstwa, co jest faktem wstrząsającym.