Ile zębów ma krokodyl?

Napisane i zweryfikowane przez biologa Cesar Paul Gonzalez Gonzalez

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Na co dzień większość ludzi kojarzy krokodyle z tymi półwodnymi stworzeniami o kształcie gigantycznych jaszczurek. Chociaż zachowują się bardzo spokojnie, gady te są zdolne do gwałtownych ruchów. A dzięki obecności zębów przypominających kołki, są rozpoznawalne jako krokodyle.

Mimo dużego podobieństwa, krokodyle są grupą składającą się z 3 różnych rodzin: Gavialidae (gawiale), Alligatoridae (kajmany i aligatory) oraz Crocodylidae (krokodyle). Choć różnice między nimi są subtelne, wszystkie mają szczęki z potężnymi zębami, których budowa jest źródłem ich śmiertelności. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o zębach tego gada.

Szczęka krokodyli

Szczęka krokodyla jest zaprojektowana do chwytania i trzymania zdobyczy, ponieważ jego stożkowe zęby z łatwością penetrują ciało ofiar. W rzeczywistości górne i dolne zęby idealnie do siebie pasują, gdy zamyka pysk. Ponadto w przypadku gawiali i innych wąskonosych organizmów, ich kły są również dość ostre, co jest pomocne podczas polowań.

Oprócz budowy zębów, ogromne znaczenie dla zgryzu ma muskulatura otaczająca jamę ustną. Oznacza to, że potrzeba więcej niż kilku ostrych zębów, aby mieć jedno z najbardziej śmiercionośnych ugryzień. W tym systemie występuje pewna sprzeczność. Mięśnie, które zamykają szczękę krokodyla, są silniejsze niż te, które służą do jej otwarcia.

Ugryzienie z pełną siłą przez te zwierzęta jest w stanie zniszczyć nawet skorupy żółwi. Jednak wystarczy tylko dwumetrowa wstęga lub kokarda, aby uniemożliwić im otwarcie pyska. Dlatego skuteczną metodą radzenia sobie z nimi jest zabezpieczenie ich szczęk sznurem, który uniemożliwia ich otwarcie.

Czy krokodyle zrzucają zęby?

Najbardziej oczywistą różnicą między krokodylami a innymi gadami jest sposób, w jaki ich zęby są umieszczone w szczękach. Ich uzębienie nie zrasta się z kością, jak to ma miejsce u akrodontów, lecz mają małe gniazda, w które wszczepione są ich korzenie.

Dzięki tym strukturom, jeśli zęby ulegną uszkodzeniu, można je przesuwać i wymieniać tyle razy, ile jest to konieczne.

Proces linienia i wymiany został szczegółowo opisany w 1961 roku w artykule w czasopiśmie naukowym Proceeding of the Zoological Society of London. W tych badaniach wspomina się, że ząb rozpoczyna swój proces od małego korzenia, który stopniowo rośnie, podczas gdy stary zaczyna się „rozluźniać”. W ten sposób, gdy jest w pełni ukształtowany, nowy wyłoni się „pociągając” za sobą stary.

Ten proces jest nieco podobny do tego, co dzieje się ze zmianą zębów u ludzi. Jednak w przypadku krokodyli mechanizm nie kończy się, gdy dorosną i zdarza się to kilkakrotnie w ciągu ich życia. Z tego powodu w przypadku 4-metrowego gada szacuje się, że musiał on już wymieniać wszystkie zęby co najmniej 45 razy każdy.

Krokodyle nieustannie zmieniają zęby.

Rodzaje zębów krokodyla

Krokodyl często ma zęby o różnych kształtach, od tępych powierzchni po spiczaste, niemalże jak igły. Ogólnie rzecz biorąc, cechy te różnią się w zależności od gatunku, ale istnieje prawidłowość, w którym gady o wąskich pyskach mają najbardziej jednolite uzębienie.

Zwierzęta te są homodontami, co oznacza, że wszystkie ich zęby są tego samego typu i wielkości. Dlatego mówiąc o zmienności ich zębów, nawiązuje się do różnic stwierdzonych między różnymi gatunkami. W ten sam sposób kły tych gadów są w pewien sposób związane z ich dietą. Uznaje się są następujące typy:

• Ostre zęby: są typowe dla zwierząt specjalizujących się w jedzeniu ryb, owadów i skorupiaków. Jako przykłady mamy gawiala indyjskiego i australijskiego krokodyla słodkowodnego.
• Tępe zęby: organizmy z tym uzębieniem specjalizują się w jedzeniu mięczaków o twardej skorupie. Przykłady obejmują aligatora chińskiego i kajmana szerokopyskiego.
• Zęby pośrednie: istnieją gatunki, które znajdują się w punkcie pośrednim między poprzednimi, a zatem są uważane za bardziej ogólne i oportunistyczne. Z tego powodu żywią się bezkręgowcami, rybami, płazami, innymi gadami i ssakami. Niektóre z nich to krokodyl słonowodny i aligator amerykański.

Ile zębów ma krokodyl?

Jest to skomplikowane pytanie, ponieważ nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ ilość ta różni się w zależności od gatunku krokodyla. Ogólnie rzecz biorąc, większość z nich ma od 28 do 32 zębów w górnej szczęce, podczas gdy w dolnej żuchwie mają od 30 do 40.

Wartości dodane dają nam średnio około 58 do 72 zębów, choć niektóre przewyższają te szacunki. Ponownie podkreślamy, że uzębienie stale się zmienia, więc liczba może być zmienna nawet między osobnikami tego samego gatunku.

Rodzaje krokodyli i ich liczba zębów

Aby lepiej zrozumieć różnorodność, która istnieje w ich protezach, poniżej wymieniono niektóre gatunki krokodyli z odpowiednią liczbą zębów:

• Kajman czarny (Melanosuchus niger): ma szeroką, płaską szczękę z 72 lub 76 zębami.
• Gawial gangesowy (Gavialis gangeticus): pysk tych zwierząt jest wąski, z zestawem 100 ostrych zębów.
• Krokodyl gawialowy (Tomistoma schlegelii): Z szczęką podobną do gawiala, szczęka tego krokodyla ma od 76 do 84 ostrych zębów.
• Aligator amerykański (Alligator mississippiensis): Jego szeroki pysk ma 80 zębów, które wystają z pyska i są dobrze widoczne.
• Krokodyl różańcowy (Crocodylus porosus): Jego potężna szczęka ma 66 spiczastych zębów, które razem stanowią śmiertelną pułapkę dla jego ofiar.

Stan ochrony krokodyli

Krokodyle stanęły w obliczu szeregu niebezpieczeństw, ponieważ ich skóra jest uważana za luksusowy surowiec do produkcji różnych artykułów. Z tego powodu prawdziwe krokodyle (rodzina Crocodylidae) gwałtownie zmniejszyły swoje populacje do tego stopnia, że są zagrożone wyginięciem.

Na szczęście dzięki wewnętrznej kontroli i prawodawstwu krajów sytuacja ta została uregulowana, umożliwiając ratowanie gatunku. Jednak ze względu na stały popyt na ich skóry, nowym celem przemysłu stały się inne zwierzęta, takie jak kajmany i aligatory. W końcu, ponownie, skończyło się to zdziesiątkowaniem ich populacji i postawieniem ich w takiej samej sytuacji jak krokodyli.

Poza tym społeczeństwo postrzega te organizmy jako niebezpieczne i agresywne, dlatego różne populacje zabijają je przy pierwszej okazji. Ten konflikt społeczny uniemożliwia wysiłki mające na celu ochronę ich przed postępem, ponieważ żadne działanie nie jest wspierane. Prawdą jest, że te zwierzęta mogą zagrozić twojemu życiu, ale w rzeczywistości to ludzka nieostrożność i lekkomyślność prowadzi nas do wyzwania ich w ich siedlisku.