Góralek skalny - zwierzątko o wyjątkowo zwinnych łapkach

Góralek skalny jest bardzo podobny do świnki morskiej lub dużego królika o bardzo krótkich uszach. Jego zęby jednak, palce od nóg i struktura kości czaszki do złudzenia przypomina anatomię słoni. Jest tak do tego stopnia, że niektórzy naukowcy uważają góralka za jednego z najbliższych żyjących krewnych słonia.

Według badaczy góralek skalny dzieli ze słoniem swoją przeszłość. Silne trzonowce góralka z łatwością miażdżą zielony pokarm. Ma on też dwa siekacze do złudzenia przypominające kły młodego słonia.

Góralek skalny i jego życie wśród skał

Góralek należy do rodziny góralkowatych. Jest to jedyna współcześnie występująca rodzina ssaków z rzędu góralków. Inne podgatunki to arbogóralek drzewny, arbogóralek szary, arbogóralek leśny, stepogóralek cętkowany oraz omawiany w niniejszym artykule góralek skalny.

Jak wskazuje sama nazwa zwierzątka, lubi ono przebywać na obszarach skalistych, w formacjach skalnych a nawet w niewielkich rozpadlinach powstałych na klifach. Zapewniają one zwierzęciu ochronę.

Co ciekawe, bardzo łatwo jest rozpoznać miejsce występowania góralka, ponieważ jego mocz zasycha w postaci kryształków tworząc białe plamy na pobliskich skałach.

Łapki góralka są zaprojektowane w sposób ułatwiający mu wspinanie się po nawet bardzo stromych skałach. Spodnia część łapki jest pozbawiona sierści i pokryta skórzastą, wilgotną, sprężystą poduszeczką.

Działa, jako punkt zaczepny i doskonały środek amortyzujący. Pomaga to góralkowi przytwierdzić się do skał i gładkich powierzchni bez ślizgania się. Dlatego to naprawdę zwinni, górscy akrobaci i mistrzowie ekstremalnej wspinaczki.

Może zainteresuje Cię też artykuł: Psie łapy latem – oparzenia jak z nimi walczyć?

Góralek skalny – zachowanie

Góralek skalny to bardzo towarzyskie stworzonko. Dlatego żyje w koloniach liczących sobie nawet aż 50 osobników. Góralki wspólnie śpią i razem  szukają pożywienia. Codziennie przez kilka godzin stadnie się opalają. Gdy już odpowiednio się rozgrzeją, wybierają się na krótką wyprawę w poszukiwaniu pożywienia.

Góralek nie przepada za zimnem i deszczową pogodą. Jeżeli panujące warunki atmosferyczne mu nie odpowiadają, zwyczajnie nie opuszcza swojej norki. Choć zazwyczaj ich aktywność przypada w ciągu dnia, może wybrać się na wyprawę w również w godzinach nocnych – zwłaszcza w jasnym świetle księżyca.

Dlatego przez większość swojego życia nie robią praktycznie nic. Aktywność zajmuje mu jedynie około 5% życia.

W niektórych częściach Afryki arbogóralek drzewny zamieszkuje te same tereny skaliste co góralek skalny. Zarejestrowano nawet przypadki, w których te dwa gatunki dzieliły wspólne schronienie i grupowały się aby ogrzać się w godzinach porannych. Nawet ich młode są w stanie wspólnie się bawić.

Choć istnieją dzielące je różnice, te dwa gatunki są w stanie wzajemnie się zrozumieć i ze sobą współpracować.

Nawyki żywieniowe

Żołądek góralka składa się z trzech części. Są one wypełnione bakteriami umożliwiającymi mu strawienie spożywanych roślin. Podczas wilgotnej pory roku góralek je zazwyczaj trawę. Gdy jednak nadchodzi susza, zmienia on swoją dietę i sięga po owoce oraz liście.

W trakcie jedzenia góralki tworzą krąg i stają głowami na zewnątrz aby obserwować otoczenie i w razie potrzeby alarmować o obecności drapieżników. W razie obecności hieny, lamparta, szakala czy czarnego orła, natychmiast wszczynają alarm w celu ucieczki.

Zwierzę ma doskonały wzrok. Dzięki temu jest w stanie dostrzec drapieżnika aż z odległości 900 m. Podczas jedzenia, dominujący w stadzie samiec przerywa połykanie kolejnych kęsów, aby uważnie obserwować otoczenie w poszukiwaniu potencjalnego niebezpieczeństwa.

Jeżeli dostrzeże coś, co go niepokoi, wydaje alarmowy odgłos. Dzięki temu wszystkie góralki w stadzie są w stanie poszukać schronienia bądź pozostać w bezruchu aż niebezpieczeństwo minie.

Góralek skalny – życie rodzinne

Góralek skalny całe życie spędza ze swoją rodziną. Na pięć samic przypada jeden samiec. Jest on odpowiedzialny za patrolowanie i nadzorowanie podległego mu obszaru. Gdy pojawiają się młode, co zdarza się mniej więcej raz na rok, całe stado wącha i wita maleństwo. W ten sposób zwierzątko staje się nieodłączną częścią stada.

Młode są zaskakująco dobrze przystosowane do życia – rodzą się z otwartymi oczami i uszami. Wydają się być miniaturkami dorosłych osobników i mają taką samą sierść. Góralki organizują się w grupy odpowiedzialne za opiekę nad młodymi. Mamy zajmują się grupką maluchów na zmianę.

Mniej więcej trzy dni po narodzinach, młode zaczynają już próbować pokarmu stałego. Spożywają odchody dorosłych osobników. Uważa się, że zwyczaj ten służy wprowadzeniu do organizmu młodego osobnika korzystnych bakterii, których jego żołądek potrzebuje, aby strawić spożywane rośliny.