Koticzak niedźwiedziowaty: siedlisko i charakterystyka

Napisane i zweryfikowane przez biologa Cesar Paul Gonzalez Gonzalez

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Koticzak niedźwiedziowaty, zwany także „kotikiem zwyczajnym”, jest ssakiem znanym z pięknego futra, który spędza większość czasu w wodzie, pływając bez celu. Wśród jego najbardziej oczywistych cech jest szczególny dymorfizm płciowy, który sprawia, że różnica między samcami a samicami jest niezwykła.

Uszy na jego głowie zdradzają go jako fałszywą fokę, grupę ssaków zwaną również jako „foki futerkowe”. Koticzaki niedżwiedziowate (Callorhinus ursinus) należą do grupy płetwonogich i są bliskimi krewnymi lwów morskich. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym futrzanym zwierzęciu.

Siedlisko koticzaka niedźwiedziowatego

Koticzak niedźwiedziowaty ma szeroki zasięg występowania, od północnej części Oceanu Spokojnego, Morze Beringa i Morze Ochockie, aż po Japonię. Większość z tych organizmów trzyma się z dala od wybrzeża, w odległości od 80 do 160 kilometrów. Ponadto, chociaż mogą dotrzeć do koła podbiegunowego, częściej występują na wodach pośrednich.

Ich zwyczaje polegają na pływaniu na otwartym morzu przez cały dzień, podczas gdy na stały ląd wracają tylko na czas godów. W ten sposób koticzak niedźwiedziowaty spędza na lądzie tylko około 35 do 45 dni w roku. Są organizmami samotnymi, spędzającymi większość swojego życia dryfując na wodzie, od czasu do czasu nurkując, by polować.

Charakterystyka fizyczna

Gatunek ten jest dość ciężki, gdyż samce osiągają rozmiary 213 centymetrów długości i wagę 275 kilogramów. Jednak samice są mniejsze, mają długość 213 centymetrów i wagę 50 kilogramów. Wskazuje to na nadmierną różnicę między płciami, czyli innymi słowy na obecność nietypowego dymorfizmu płciowego.

Ciało koticzaków jest owalne i wydłużone, z krótką, ale elastyczną głową i dużą ilością futra. Ich kolor skóry jest ciemnobrązowy, czarny i szary. Z drugiej strony jego kończyny składają się z wydłużonych płetw, które są całkowicie pozbawione włosów. Ta ostatnia jest ważną cechą taksonomiczną, ponieważ służy do identyfikacji gatunku.

Uszy tych ssaków rzucają się w oczy. Są pozbawione włosów, wydłużone oraz ciemno zabarwione, choć mało zauważalne. Ssaki te posiadają również formę włosów czuciowych, które są umiejscowione w okolicach pyska i rozciągają się poza uszy. W rzeczywistości te „wąsy” przechodzą proces starzenia, powodując, że tracą kolor w miarę dojrzewania osobnika, podobnie jak siwe włosy człowieka.

Dieta koticzaka niedźwiedziowatego

Te ssaki morskie są mięsożercami, więc ich dieta składa się z różnych ryb i głowonogów. Aby ułatwić sobie polowanie, atakują głównie sardele, śledzie, gromadniki, kałamarnice i inne gatunki poruszające się w grupach. To ich nie ogranicza, ponieważ będą żywić się tym, co mogą, aby przetrwać: z tego powodu są również uważane za organizmy oportunistyczne.

Koticzaki niedźwiedziowate mają tendencję do żerowania w nocy, ponieważ w tym czasie wiele ryb wynurza się na powierzchnię. Wykorzystają jednak każdą nadarzającą się okazję, by zdobyć zdobycz, niezależnie od pory dnia i warunków środowiskowych.

Reprodukcja koticzaka niedźwiedziowatego

Osobniki tego gatunku to poligamiczne ssaki, które zwykle tworzą haremy, w których samiec dominuje na terytorium, by kojarzyć się z kilkoma samicami. Wydarzenie to odbywa się co roku na wybrzeżach niektórych wysp, na których samce przybywają jako pierwsze i rozpoczynają spory w obronie swoich dominiów. Choć brzmi to agresywnie, bójki to tylko groźby, które rzadko kończą się obrażeniami fizycznymi.

Ogólnie rzecz biorąc, większość okazów wraca na swoje wyspy macierzyste, aby się rozmnażać. Skutkuje to powstawaniem regionów o dużej liczebności populacji. Pod tym względem wyróżniają się Wyspy Pribilofa, Wyspy San Miguel, Kalifornia, Rosja i Morze Beringa.

W rzeczywistości, zgodnie z artykułem w czasopiśmie naukowym Animal Behavior, w miarę dojrzewania, stają się bardziej efektywne na poziomie motorycznym i są w stanie wrócić na wyspę, na której się urodziły.

Samce nie mają kontroli nad liczbą partnerek wchodzących do ich haremu. Ponieważ to właśnie one wybierają, do której z nich należeć. W tym sensie samice wybierają terytorium w zależności od wielkości grupy, dlatego skupiają się wokół wybrzeży. Sukces lub porażka samca spoczywa na płetwach samicy.

Ciąża i narodziny młodych

Rozmnażanie odbywa się corocznie. Młode matki przybywają na wybrzeża między majem a czerwcem. Po urodzeniu potomstwa, samice są trzymane w haremach, aby kopulować z samcami i w ten sposób ponownie zajść w ciążę. W ten sposób młode matki wykorzystują maksymalnie czas spędzony na lądzie, przed ponownym wyruszeniem w morze.

Matka jako jedyna wykazuje minimalne zachowania rodzicielskie, zapewniając młodym pokarm w pierwszych dniach życia. W połowie lipca samica opuści swoje potomstwo na poszukiwanie jedzenia, co potrwa około 4 miesięcy. Tak więc w listopadzie wraca, by go nakarmić po raz ostatni, i migruje na zimę na południe, porzucając w ten sposób swoje dziecko.

Wstrzymywanie ciąży

Samice mają zdolność opóźniania implantacji, zdarzenia znanego jako diapauzą embrionalną. Oznacza to, że proces przebiega gdzieś pomiędzy ciążą i jej brakiem, tak jakby zarodek został „zamrożony”. Zwykle okres ciąży wynosi około 8 miesięcy, ale 4 miesiące diapauzy embrionalnej mogą ją wydłużyć nawet do roku.

Niezależność dzieci

Fakt, że są porzucane przez rodziców, nie stanowi dużego zagrożenia dla potomstwa. Są to organizmy przedwcześnie dojrzewające, czyli całkiem niezależne. Oznacza to, że po opuszczeniu przez matki (w połowie listopada) przeżywają i uczą się samodzielnie polować.

Taka sytuacja powoduje, że śmiertelność młodych jest zbyt wysoka i większość z nich ginie przed ukończeniem 5 roku życia, mimo że jest to gatunek długowieczny, który osiąga 26 lat. To komplikuje sytuację gatunku, gdyż dojrzałość płciową osiąga późno (między 8 a 10 rokiem życia).

Koticzak niedźwiedziowaty a Stan ochrony

Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody gatunek ten jest klasyfikowany jako narażony na wyginięcie. W przeszłości skóra tego zwierzęcia było uważana za świetne źródło dochodu. W rzeczywistości, w pewnym momencie każdego roku polowano na od 40 000 do 126 000 kotyczaków.

Istnieją programy do zarządzania polowaniem na tego ssaka, ale nie są one w pełni skuteczne. Z tego powodu, choć jego populacja wydaje się stabilna, istnieją obawy, że inne niewykryte problemy mogą mieć na nią negatywny wpływ. Na tym etapie, ze względu na brak informacji, można jedynie wzmocnić plany zarządzania i zachęcać do tworzenia stref ochronnych.

Dwa zasadnicze czynniki zagrażające kotyczakowi niedźwiedziowatemu to ręka człowieka i jej własna biologia. Dlatego najlepszym rozwiązaniem jest nawiązanie do równowagi, która pozwala na regenerację populacji gatunków i sprzyja ich współistnieniu z ludźmi.

i