Kłujący rekin: cechy charakterystyczne i siedlisko

Napisane i zweryfikowane przez biologa Ana Díaz Maqueda

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Kłujący rekin (Echinorhinus cookei) należy do rodziny Echinorhinidae, wraz z rekinem kolczastym (Echinorhinus brucus). Istnieje bardzo mało danych na temat tego gatunku, ponieważ, podobnie jak w przypadku wielu innych zwierząt głębinowych, są one bardzo trudne do zobaczenia i zbadania.

Nie wiadomo ile osobników pozostało, czy są one zagrożone czy też występują licznie. Mimo to, nowozelandzki Departament Ochrony Przyrody sklasyfikował ostatnio ten gatunek jako “zagrożony”. W dalszej części artykułu przedstawiamy wszystkie dostępne dane, które pozwolą Ci poznać tego rekina głębin.

Cechy morfologiczne kłujących rekinów

Rekin kłujący nie wyróżnia się – co niektórzy nazwaliby – przerażającym wyglądem – typowym dla większości żarłaczy. Zwierzę to ma miękki, przysadzisty, cylindryczny korpus. Jedną z jego najbardziej charakterystycznych cech są łuski zakończone kolcami.

Jego głowa jest płaska i krótka, ze spiczastym pyskiem. Ich nozdrza są szeroko rozstawione, a nad nimi zwisa mały fałd skórny. Ich oczy, w przeciwieństwie do innych rekinów, nie posiadają błony migawkowej służącej do ochrony i oczyszczania.

Otwór gębowy tej chrzęstnoszkieletowej ryby tworzy szeroki łuk i posiada około 25 rzędów ostrych zębów w każdej szczęce. Za otworem gębowym znajduje się 5 niewielkich szczelin skrzelowych. To przez nie przepływa woda, która dostała się przez otwór gębowy i przechodzi przez skrzela w celu wymiany tlenu.

Zwierzęta te mają bardzo wyraźną linię boczną – czuły organ ryby – biegnącą wzdłuż całego ciała z obu stron korpusu. Dorosły osobnik może osiągnąć długość ponad 4 metrów, ma ciemnobrązowe lub szare ubarwienie oraz czarne brzegi spływu na płetwach.

Osobnikiem o największej znanej wadze jest samica o wzroście około 3 metrów długości, która ważyła prawie 300 kilogramów.

Gdzie występuje Echinorhinus cookei?

Chociaż jest bardzo rozproszony, rekin kolczasty występuje w całym obszarze Oceanu Spokojnego. Odnotowano również osobniki u wybrzeży Japonii, Australii i Nowej Zelandii, a także na Hawajach i w Stanach Zjednoczonych.

Jest to ryba głębinowa, której okazy zostały zarejestrowane na głębokości maksymalnej do 1100 metrów. Ponadto, rekiny te migrują pionowo. Oznacza to, że każdej nocy wynurzają się na powierzchnię morza.

Zazwyczaj rekiny te przebywają w odległości 200 do 300 metrów od powierzchni wody, ale odnotowano przypadki zwierząt żyjących na głębokości do 4 metrów. Fakt ten ułatwił badania nad tym gatunkiem, przynajmniej w niektórych szczególnych przypadkach.

Jak odżywiają się te rekiny?

Nie wiadomo na pewno, jaka jest strategia łowiecka tego rekina, ani co jest jego zdobyczą. Ze względu na wielkość pyska, kształt i budowę gardła, prawdopodobnie zwierzę to chwyta ofiarę poprzez zassanie.

Jako zwierzęta wolno pływające, aktywne w nocy – wraz z techniką polowania zasysania – pozwoliłaby temu rekinowi polować na duże ryby, takie jak morszczuki, dorsze, inne małe rekiny, kałamarnice olbrzymie i ośmiornice czy karmazyny.

Potencjalne zagrożenia dla rekina kłującego

Według relacji nurków, zwierzę to jest praktycznie nieszkodliwe dla ludzi. Jeśli ktoś podpłynie zbyt blisko i spróbuje go dotknąć, rekin albo pozwoli się pogłaskać, albo szybko ucieknie.

Rekin kłujący nie przyciąga ludzi, ponieważ nie spożywamy go, poza tym nie stanowi zagrożenia dla innych gatunków zwierząt, które są zjadane przez ludzi. Z drugiej strony, rzadko jest on przypadkowo łapany w sieci rybackie. W przeszłości sądzono, że tak, ale był to inny pechowy gatunek – rekin kolczasty.

Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest brak możliwości migracji. Rekiny kłujące pozostają w tym samym miejscu przez całe życie, ponieważ poruszają się tylko w górę lub w dół słupa wody. Tak mały zasięg może sprzyjać długotrwałym.

Fakt ten może doprowadzić do wyczerpania ich zasobów pokarmowych, gdyż rekiny te występują na obszarach połowów prowadzonych przez człowieka. Jeśli nie przenoszą się w inne miejsca, presja antropiczna może spowodować szkody dla ich populacji.