Marabut afrykański: ważny dla ekosystemu padlinożerca
Napisane i zweryfikowane przez biochemiczkę Luz Eduviges Thomas-Romero
Marabut afrykański to ogromny ptak padlinożerca. Odkryj znaczenie padlinożerców dla równowagi ekosystemów na całym świecie. Marabut afrykański to ptak padlinożerny należący do rodziny Ciconiidae. Jest największym członkiem swojej rodziny i jednym z największych ptaków latających na całym świecie.
Bocian marabut zamieszkuje tropikalną Afrykę od Senegalu po Erytrea, Etiopię, Somalię, w tym Namibię i Republikę Południowej Afryki. Jego naukowa nazwa to Leptoptilos crumenifer i jest to zwierzę, które często bywa na półsuchych terenach wodnych i otwartych.
Gatunek ten nie jest zagrożony i podejrzewa się, że populacja rośnie ze względu na dużą dostępność odpadów i padliny jako zasobów pożywienia.
Marabut afrykański – charakterystyka i zwyczaje żywieniowe
Dzięki prawie trzymetrowej rozpiętości skrzydeł marabut jest jednym z największych ptaków latających na naszej planecie. Ten latający olbrzym waży od 6 do 9 kilogramów i ma długość przekraczającą 150 centymetrów. Gdy staje na swoich długich nogach, jest wysoki jak człowiek.
Podobnie jak większość bocianów, marabut jest zwierzęciem stadnym. Raczej kapryśny w usposobieniu przypomina też inne bociany, ponieważ nie jest zbyt głośny. Tylko podczas zalotów marabut wydaje różne dźwięki. Worek gardłowy jest używany do wydawania w tym czasie różnych dźwięków.
Są również świetnymi wędkarzami. Łowią z lotu i zanurzając częściowo otwarty dziób.
Marabut – zła sława
Nie można zaprzeczyć, że padlinożercy mają złą reputację. Mówi się, że jedzą śmierdzące rzeczy i są zbyt leniwi lub niekompetentni, aby samodzielnie śledzić swoją zdobycz.
W rzeczywistości polowanie jest po prostu jednym ze sposobów, w jaki zwierzęta utrzymują się przy życiu. Wiele różnych gatunków, w tym lwy, skorzysta na tym, jeśli nadarzy się okazja. Ponadto padlinożercy zapewniają kilka unikalnych i ważnych działań dla utrzymania ekosystemu.
Zalety padlinożerców dla ekosystemu
W naturze usposobienie umierających zwierząt nie jest sprawą banalną. W rzeczywistości martwe zwierzęta stanowią zagrożenie dla zdrowia żywych zwierząt. Ich zwłoki mogą być ogniskiem różnych chorób.
Stąd znaczenie padlinożerców, którzy szybko i skutecznie usuwają martwą biomasę z korzyścią dla ekosystemu. Do padlinożerców zalicza się wiele różnych gatunków, w tym kruki, sępy i bociany, takie jak afrykański marabut.
Zmiana paradygmatu: sieć pokarmowa
W przeszłości ekolodzy postrzegali relacje żywieniowe w społeczności ekologicznej jako proces liniowy. W ramach tego schematu rośliny pozyskiwałyby składniki odżywcze z gleby i światła słonecznego, które trafiałyby do roślinożerców, a następnie do mięsożerców. Łańcuch ten powoduje znaczną utratę energii na każdym kroku.
Obecnie eksperci używają perspektywy sieci pokarmowej. W tym schemacie praca padlinożerców w ramach tych relacji żywieniowych jest uważana za niezbędną.
Sieć obejmuje wszystkie łańcuchy pokarmowe tego samego ekosystemu. Sieć pokarmowa akceptuje fakt, że każdy żywy organizm w ekosystemie uczestniczy w wielu łańcuchach pokarmowych, co zwiększa efektywność energetyczną.
Założenie jest takie, że każdy łańcuch pokarmowy jest możliwą drogą przepływu energii i składników odżywczych przez ekosystem. W sieci pokarmowej ekosystemu wszystkie łańcuchy pokarmowe są ze sobą połączone i zachodzą na siebie.
Organizmy w sieciach pokarmowych są pogrupowane w kategorie zwane poziomami troficznymi. Ogólnie rzecz biorąc, poziomy te dzielą się na producentów (pierwszy poziom troficzny), konsumentów (pierwotnych, drugorzędnych i trzeciorzędnych) i padlinożerców (ostatni poziom troficzny).
Cykl życia dopełniają padlinożercy. Przeprowadzają one recykling i zwracają składniki odżywcze do gleby lub oceanów w celu wykorzystania przez organizmy autotroficzne. Wraz z ich pracą rozpoczyna się nowa seria łańcuchów pokarmowych.
Zalety padlinożerstwa dla gatunku
Marabut afrykański, podobnie jak większość padlinożerców, jest elastyczny w kwestii tego, co je. Jest to dla nich korzystne, ponieważ łatwiej im znaleźć pożywienie w porównaniu do stworzeń, których dieta jest bardziej restrykcyjna.
Padlinożerstwo poprawia adaptację gatunku do nowych środowisk. Dzieje się tak w przypadku marabuta afrykańskiego. Gatunku, który rozszerzył swój zasięg na terytorium subsaharyjskie.
Chociaż bocian ten jest głównie osiadły ma kilka koczowniczych populacji. Zaobserwowano populacje poruszające się w kierunku równika po okresie rozmnażania. Odosobnione przypadki zaobserwowano również w Maroku, Hiszpanii i Izraelu.
Afrykański marabut często wiąże się z ludźmi i można go zobaczyć w pobliżu wiosek rybackich i wokół wysypisk śmieci. Jego zdolność do spożywania różnorodnych pokarmów jest ważnym czynnikiem decydującym o jego sukcesie, a ostatecznie o przeżyciu innych gatunków żyjących na obszarach, które zamieszkuje.
Marabut afrykański to ogromny ptak padlinożerca. Odkryj znaczenie padlinożerców dla równowagi ekosystemów na całym świecie. Marabut afrykański to ptak padlinożerny należący do rodziny Ciconiidae. Jest największym członkiem swojej rodziny i jednym z największych ptaków latających na całym świecie.
Bocian marabut zamieszkuje tropikalną Afrykę od Senegalu po Erytrea, Etiopię, Somalię, w tym Namibię i Republikę Południowej Afryki. Jego naukowa nazwa to Leptoptilos crumenifer i jest to zwierzę, które często bywa na półsuchych terenach wodnych i otwartych.
Gatunek ten nie jest zagrożony i podejrzewa się, że populacja rośnie ze względu na dużą dostępność odpadów i padliny jako zasobów pożywienia.
Marabut afrykański – charakterystyka i zwyczaje żywieniowe
Dzięki prawie trzymetrowej rozpiętości skrzydeł marabut jest jednym z największych ptaków latających na naszej planecie. Ten latający olbrzym waży od 6 do 9 kilogramów i ma długość przekraczającą 150 centymetrów. Gdy staje na swoich długich nogach, jest wysoki jak człowiek.
Podobnie jak większość bocianów, marabut jest zwierzęciem stadnym. Raczej kapryśny w usposobieniu przypomina też inne bociany, ponieważ nie jest zbyt głośny. Tylko podczas zalotów marabut wydaje różne dźwięki. Worek gardłowy jest używany do wydawania w tym czasie różnych dźwięków.
Są również świetnymi wędkarzami. Łowią z lotu i zanurzając częściowo otwarty dziób.
Marabut – zła sława
Nie można zaprzeczyć, że padlinożercy mają złą reputację. Mówi się, że jedzą śmierdzące rzeczy i są zbyt leniwi lub niekompetentni, aby samodzielnie śledzić swoją zdobycz.
W rzeczywistości polowanie jest po prostu jednym ze sposobów, w jaki zwierzęta utrzymują się przy życiu. Wiele różnych gatunków, w tym lwy, skorzysta na tym, jeśli nadarzy się okazja. Ponadto padlinożercy zapewniają kilka unikalnych i ważnych działań dla utrzymania ekosystemu.
Zalety padlinożerców dla ekosystemu
W naturze usposobienie umierających zwierząt nie jest sprawą banalną. W rzeczywistości martwe zwierzęta stanowią zagrożenie dla zdrowia żywych zwierząt. Ich zwłoki mogą być ogniskiem różnych chorób.
Stąd znaczenie padlinożerców, którzy szybko i skutecznie usuwają martwą biomasę z korzyścią dla ekosystemu. Do padlinożerców zalicza się wiele różnych gatunków, w tym kruki, sępy i bociany, takie jak afrykański marabut.
Zmiana paradygmatu: sieć pokarmowa
W przeszłości ekolodzy postrzegali relacje żywieniowe w społeczności ekologicznej jako proces liniowy. W ramach tego schematu rośliny pozyskiwałyby składniki odżywcze z gleby i światła słonecznego, które trafiałyby do roślinożerców, a następnie do mięsożerców. Łańcuch ten powoduje znaczną utratę energii na każdym kroku.
Obecnie eksperci używają perspektywy sieci pokarmowej. W tym schemacie praca padlinożerców w ramach tych relacji żywieniowych jest uważana za niezbędną.
Sieć obejmuje wszystkie łańcuchy pokarmowe tego samego ekosystemu. Sieć pokarmowa akceptuje fakt, że każdy żywy organizm w ekosystemie uczestniczy w wielu łańcuchach pokarmowych, co zwiększa efektywność energetyczną.
Założenie jest takie, że każdy łańcuch pokarmowy jest możliwą drogą przepływu energii i składników odżywczych przez ekosystem. W sieci pokarmowej ekosystemu wszystkie łańcuchy pokarmowe są ze sobą połączone i zachodzą na siebie.
Organizmy w sieciach pokarmowych są pogrupowane w kategorie zwane poziomami troficznymi. Ogólnie rzecz biorąc, poziomy te dzielą się na producentów (pierwszy poziom troficzny), konsumentów (pierwotnych, drugorzędnych i trzeciorzędnych) i padlinożerców (ostatni poziom troficzny).
Cykl życia dopełniają padlinożercy. Przeprowadzają one recykling i zwracają składniki odżywcze do gleby lub oceanów w celu wykorzystania przez organizmy autotroficzne. Wraz z ich pracą rozpoczyna się nowa seria łańcuchów pokarmowych.
Zalety padlinożerstwa dla gatunku
Marabut afrykański, podobnie jak większość padlinożerców, jest elastyczny w kwestii tego, co je. Jest to dla nich korzystne, ponieważ łatwiej im znaleźć pożywienie w porównaniu do stworzeń, których dieta jest bardziej restrykcyjna.
Padlinożerstwo poprawia adaptację gatunku do nowych środowisk. Dzieje się tak w przypadku marabuta afrykańskiego. Gatunku, który rozszerzył swój zasięg na terytorium subsaharyjskie.
Chociaż bocian ten jest głównie osiadły ma kilka koczowniczych populacji. Zaobserwowano populacje poruszające się w kierunku równika po okresie rozmnażania. Odosobnione przypadki zaobserwowano również w Maroku, Hiszpanii i Izraelu.
Afrykański marabut często wiąże się z ludźmi i można go zobaczyć w pobliżu wiosek rybackich i wokół wysypisk śmieci. Jego zdolność do spożywania różnorodnych pokarmów jest ważnym czynnikiem decydującym o jego sukcesie, a ostatecznie o przeżyciu innych gatunków żyjących na obszarach, które zamieszkuje.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Elliott, A., Garcia, E. F. J., & Boesman, P. (2014). Marabou (Leptoptilos crumenifer). Handbook of the Birds of the World Alive. In: del Hoyo, J., Elliott, A. Lynx Edicions, Barcelona.
- Bildstein, K. L., & Therrien, J. F. (2018). Urban birds of prey: a lengthy history of human-raptor cohabitation. In Urban Raptors (pp. 3-17). Island Press, Washington, DC.
- Zhang, Z., Huang, Y., James, H. F., & Hou, L. (2012). A marabou (Ciconiidae: Leptoptilos) from the Middle Pleistocene of northeastern China
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.
