Marabut afrykański: ważny dla ekosystemu padlinożerca
Napisane i zweryfikowane przez biochemiczkę Luz Eduviges Thomas-Romero
Marabut afrykański to ogromny ptak padlinożerca. Odkryj znaczenie padlinożerców dla równowagi ekosystemów na całym świecie. Marabut afrykański to ptak padlinożerny należący do rodziny Ciconiidae. Jest największym członkiem swojej rodziny i jednym z największych ptaków latających na całym świecie.
Bocian marabut zamieszkuje tropikalną Afrykę od Senegalu po Erytrea, Etiopię, Somalię, w tym Namibię i Republikę Południowej Afryki. Jego naukowa nazwa to Leptoptilos crumenifer i jest to zwierzę, które często bywa na półsuchych terenach wodnych i otwartych.
Gatunek ten nie jest zagrożony i podejrzewa się, że populacja rośnie ze względu na dużą dostępność odpadów i padliny jako zasobów pożywienia.
Marabut afrykański – charakterystyka i zwyczaje żywieniowe
Dzięki prawie trzymetrowej rozpiętości skrzydeł marabut jest jednym z największych ptaków latających na naszej planecie. Ten latający olbrzym waży od 6 do 9 kilogramów i ma długość przekraczającą 150 centymetrów. Gdy staje na swoich długich nogach, jest wysoki jak człowiek.
Podobnie jak większość bocianów, marabut jest zwierzęciem stadnym. Raczej kapryśny w usposobieniu przypomina też inne bociany, ponieważ nie jest zbyt głośny. Tylko podczas zalotów marabut wydaje różne dźwięki. Worek gardłowy jest używany do wydawania w tym czasie różnych dźwięków.
Są również świetnymi wędkarzami. Łowią z lotu i zanurzając częściowo otwarty dziób.
Marabut – zła sława
Nie można zaprzeczyć, że padlinożercy mają złą reputację. Mówi się, że jedzą śmierdzące rzeczy i są zbyt leniwi lub niekompetentni, aby samodzielnie śledzić swoją zdobycz.
W rzeczywistości polowanie jest po prostu jednym ze sposobów, w jaki zwierzęta utrzymują się przy życiu. Wiele różnych gatunków, w tym lwy, skorzysta na tym, jeśli nadarzy się okazja. Ponadto padlinożercy zapewniają kilka unikalnych i ważnych działań dla utrzymania ekosystemu.
Zalety padlinożerców dla ekosystemu
W naturze usposobienie umierających zwierząt nie jest sprawą banalną. W rzeczywistości martwe zwierzęta stanowią zagrożenie dla zdrowia żywych zwierząt. Ich zwłoki mogą być ogniskiem różnych chorób.
Stąd znaczenie padlinożerców, którzy szybko i skutecznie usuwają martwą biomasę z korzyścią dla ekosystemu. Do padlinożerców zalicza się wiele różnych gatunków, w tym kruki, sępy i bociany, takie jak afrykański marabut.
Zmiana paradygmatu: sieć pokarmowa
W przeszłości ekolodzy postrzegali relacje żywieniowe w społeczności ekologicznej jako proces liniowy. W ramach tego schematu rośliny pozyskiwałyby składniki odżywcze z gleby i światła słonecznego, które trafiałyby do roślinożerców, a następnie do mięsożerców. Łańcuch ten powoduje znaczną utratę energii na każdym kroku.
Obecnie eksperci używają perspektywy sieci pokarmowej. W tym schemacie praca padlinożerców w ramach tych relacji żywieniowych jest uważana za niezbędną.
Sieć obejmuje wszystkie łańcuchy pokarmowe tego samego ekosystemu. Sieć pokarmowa akceptuje fakt, że każdy żywy organizm w ekosystemie uczestniczy w wielu łańcuchach pokarmowych, co zwiększa efektywność energetyczną.
Założenie jest takie, że każdy łańcuch pokarmowy jest możliwą drogą przepływu energii i składników odżywczych przez ekosystem. W sieci pokarmowej ekosystemu wszystkie łańcuchy pokarmowe są ze sobą połączone i zachodzą na siebie.
Organizmy w sieciach pokarmowych są pogrupowane w kategorie zwane poziomami troficznymi. Ogólnie rzecz biorąc, poziomy te dzielą się na producentów (pierwszy poziom troficzny), konsumentów (pierwotnych, drugorzędnych i trzeciorzędnych) i padlinożerców (ostatni poziom troficzny).
Cykl życia dopełniają padlinożercy. Przeprowadzają one recykling i zwracają składniki odżywcze do gleby lub oceanów w celu wykorzystania przez organizmy autotroficzne. Wraz z ich pracą rozpoczyna się nowa seria łańcuchów pokarmowych.
Zalety padlinożerstwa dla gatunku
Marabut afrykański, podobnie jak większość padlinożerców, jest elastyczny w kwestii tego, co je. Jest to dla nich korzystne, ponieważ łatwiej im znaleźć pożywienie w porównaniu do stworzeń, których dieta jest bardziej restrykcyjna.
Padlinożerstwo poprawia adaptację gatunku do nowych środowisk. Dzieje się tak w przypadku marabuta afrykańskiego. Gatunku, który rozszerzył swój zasięg na terytorium subsaharyjskie.
Chociaż bocian ten jest głównie osiadły ma kilka koczowniczych populacji. Zaobserwowano populacje poruszające się w kierunku równika po okresie rozmnażania. Odosobnione przypadki zaobserwowano również w Maroku, Hiszpanii i Izraelu.
Afrykański marabut często wiąże się z ludźmi i można go zobaczyć w pobliżu wiosek rybackich i wokół wysypisk śmieci. Jego zdolność do spożywania różnorodnych pokarmów jest ważnym czynnikiem decydującym o jego sukcesie, a ostatecznie o przeżyciu innych gatunków żyjących na obszarach, które zamieszkuje.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Elliott, A., Garcia, E. F. J., & Boesman, P. (2014). Marabou (Leptoptilos crumenifer). Handbook of the Birds of the World Alive. In: del Hoyo, J., Elliott, A. Lynx Edicions, Barcelona.
- Bildstein, K. L., & Therrien, J. F. (2018). Urban birds of prey: a lengthy history of human-raptor cohabitation. In Urban Raptors (pp. 3-17). Island Press, Washington, DC.
- Zhang, Z., Huang, Y., James, H. F., & Hou, L. (2012). A marabou (Ciconiidae: Leptoptilos) from the Middle Pleistocene of northeastern China
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.