Heloderma meksykańska: siedlisko i charakterystyka

Heloderma meksykańska, zwana także „jaszczurką skorpionem”, jest rzadkim, osobliwym gadem, o którym wiele jeszcze nie wiadomo. Skóra tego zwierzęcia jest bardzo szczególna, ponieważ wydaje się być zbudowana z koralików o prostych, ale pięknych wzorach kolorystycznych. Ponadto należy do jedynej grupy jaszczurek zdolnych do wytwarzania jadu.

To zwierzę należy do rodziny Helodermatidae, która obejmuje jaszczurki pochodzące z Ameryki. W szczególności odnosimy się do Heloderma horridum, organizmu, który wraz z waranami reprezentuje najbliższych krewnych węży. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym wspaniałym gadzie.

Heloderma meksykańska: siedlisko i rozmieszczenie

Ta jaszczurka występuje w Ameryce Środkowej i Północnej, prawie wyłącznie w Meksyku, ponieważ występuje wzdłuż wybrzeży Oceanu Spokojnego. Ogólnie rzecz biorąc, można ją zobaczyć od Chiapas do południowej części Sonory. Jak również na obszarze Río Balsas, w stanach Puebla, Oaxaca, Morelos, Guerrero i Michoacán.

Naturalne siedlisko tego gada składa się z półpustynnych i skalistych środowisk, w których roślinność jest rozdrobniona i oddzielona, ale które utrzymują niektóre otwarte lasy. W szczególności ekosystem, do którego należy, znany jest jako „Las kserofityczny (las suchy)”, jeden z najbardziej zagrożonych na świecie.

Charakterystyka helodermy meksykańskiej

To imponujące zwierzę ma cylindryczne, masywne i wydłużone ciało. Osiąga 80 centymetrów długości i waży ponad 800 gramów. W rzeczywistości jego solidny ogon stanowi prawie 50% jego rozmiaru, ponieważ magazynuje tam składniki odżywcze, aby przetrwać okres spoczynku. Ponadto, ponieważ ma krótkie nogi, nie może się szybko poruszać, nawet jeśli jest w niebezpieczeństwie.

Ponadto gad ten wykazuje również pewne podobieństwo do węży, ze względu na rozwidlony język, kły pełniące funkcję igieł i obecność jadu. To odróżnia ją od większości gatunków w swojej grupie, ponieważ jest jedną z niewielu jaszczurek zdolnych do syntezy toksyn i bezpośredniego ich zaszczepiania.

Z drugiej strony jej skóra ma ziarniste i zaokrąglone łuski przypominające koraliki. Z kolei te same łuski tworzą na jego ciele wzór kolorów, w którym dominuje czerń, z żółtymi plamami wzdłuż sylwetki.

Zachowanie

Ze względu na sposób, w jaki się zachowuje, gad ten wydaje się mieć nocne nawyki, ponieważ w ciągu dnia ukrywa się w ziemi. Ponadto, kiedy wychodzi, jego ruchy są niezdarne i powolne, ale w miarę upływu nocy staje się bardziej agresywny i aktywny.

Wiadomo, że te zwierzęta reagują na agresję tylko w ekstremalnych momentach, ponieważ ich pierwszą opcją zawsze będzie ucieczka. Jednak ze względu na powolny ruch, powstaje osobliwe zachowanie zwane ugryzieniem psa, w którym ta jaszczurka wykorzystuje elastyczność na swoją korzyść.

W tym ruchu, jeśli spostrzega, że nie będzie w stanie uciec, heloderma meksykańska odwraca się nagle i gryzie agresora, co przypomina zachowanie psa.

Żywienie helodermy meksykańskiej

Heloderma meksykańska jest mięsożercą par excellence, a jego dieta składa się z małych ssaków, ptaków, jaszczurek, żab, owadów i niektórych jaj innych zwierząt. W rzeczywistości, podobnie jak węże, całkowicie połyka swoją zdobycz, powoli trawiąc ją wewnętrznie. Co więcej, w skrajnym przypadku wyczerpania się jedzenia, może wykorzystać zapas tłuszczu znajdujący się w ogonie, aby wytrzymać przez jakiś czas.

Choć może na to nie wyglądać, to zwierzę jest bardzo ostrożne podczas żerowania, ponieważ kiedy zjada jaja innych gatunków, robi to stopniowo. Innymi słowy, najpierw lekko nakłuwa jajko, nie rozbijając go, aby potem, gdy trzyma je w paszczy, móc je łatwo zmiażdżyć. Jest to bardzo podobne do sytuacji, gdy kucharz gotuje, pukając lekko w skorupkę, aby skruszyć i móc otworzyć ją rękami bez komplikacji.

Rozmnażanie helodermy meksykańskiej

Ten gad jest jajorodny, a sezon lęgowy przypada na okres od lutego do marca. Przed tym sezonem, samce muszą ustalić hierarchię, dzięki której wiedzą, kto ma prawo do kopulacji. W tym celu przeprowadzają serię walk, w których walczą wręcz, próbując rzucić i obezwładnić przeciwnika.

Po zakończeniu walki, tylko zwycięzcy będą mieli dostęp do samic.

Jeśli chodzi o kopulację, trwa ona od 30 do 60 minut, a kończy się złożeniem jaj 2 miesiące później. W tym momencie samica jest w stanie złożyć od 3 do 8 jaj, wykopując dołek o głębokości 12 centymetrów, aby chronić je podczas inkubacji.

Dzięki swojej norze lub jaskini, będą wysiadywać przez co najmniej 6 miesięcy. Natomiast z łusek wyłonią się małe jaszczurki o długości zaledwie 20 centymetrów. Podobnie jak w przypadku innych gadów, gatunek ten nie zapewnia żadnej opieki rodzicielskiej swoim młodym, porzucając je wkrótce po urodzeniu. To ostatnie nie stanowi większego problemu, gdyż nie mają one wielu drapieżników, a ich potomstwo może bez problemu przeżyć.

Heloderma meksykańska: stan ochrony

Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody, heloderma meksykańska jest klasyfikowana jako gatunek „ najmniejszej troski (LC)”. Nie oznacza to jednak, że nie jest zagrożony, gdyż populacja tych zwierząt z roku na rok maleje. Z tego powodu samorządy zaproponowały regulacje mające na celu jego ochronę jako organizmu “zagrożonego”.

Największym problemem tej jaszczurki, oprócz zniszczenia jej siedlisk, są mistyczne aspekty z nią związane. Odnosi się to do przekonań, które krążą wokół jej atrakcyjnego i ciekawego wyglądu, co z kolei prowadzi do handlu, kupna-sprzedaży tego zwierzęcia. W niektórych przypadkach przypisuje się jej zastosowanie w celach leczniczych i afrodyzjakalnych, które przypisywane są tylko z niewiedzy.

Niestety konsumpcja egzotycznych zwierząt ma związek z otaczającymi je kulturami. W tym sensie, ponieważ gatunek jest nieznany, przypisuje się im mistyczne, afrodyzjakalne i lecznicze właściwości, które są nieuzasadnione. Jest to jeden z powodów, dla których pomoc naukowa jest tak ważna. Celem jest uwrażliwienie na otoczenie i nauczenie się szacunku dla niego.