Ślimaki nagoskrzelne – poznaj klejnoty świata podwodnego

Napisane i zweryfikowane przez biologa María Muñoz Navarro

Ostatnia aktualizacja: 22 grudnia, 2022

Oceany reprezentują najbardziej zróżnicowany ekosystem, jaki istnieje na świecie. Istoty wodne, które zamieszkują ich wody, posiadają ogromną różnorodność kolorów, form, sposobów żywienia oraz mechanizmów obronnych, które zapewniają im przetrwanie. To środowisko jest domem dla najbardziej zachwycających i rzadkich organizmów, jakie można sobie wyobrazić, od przezroczystych istot po ryby głębinowe z organami emitującymi światło. Ale dzisiaj chcemy opowiedzieć o klejnotach morza, którymi są ślimaki nagoskrzelne.

Ślimaki morskie

Nudibranchia są popularnie znane jako ślimaki morskie. Są to mięczaki, takie jak małże i kałamarnice, z gromady ślimaków, które zamieszkują powierzchnię dna morskiego.

Nazwa “ślimak nagoskrzelny” wzięła się stąd, że zwierzęta te odsłaniają swoje skrzela na zewnątrz w postaci piór na grzbiecie.

Ogólna charakterystyka tych podwodnych klejnotów

Główną cechą charakterystyczną tych istot jest różnorodność kolorów i form, jakie przyjmują. W okresie larwalnym organizmy te posiadają powłokę zarodkową, którą tracą jako dorosłe osobniki.

Dlatego dorosłe osobniki nie mają muszli i są bardzo podobne do ślimaków lądowych, które wszyscy znamy. Poruszają się dzięki muskularnej stopie, która uwalnia substancję śluzową, która pozwala im się podpierać i poruszać po podłożu.

Chociaż te zwierzęta są niewidome, ich oczy służą jedynie do odróżnienia światła od ciemności. Jednocześnie mają dwie czułki, które działają jak narządy zmysłów i nie tylko pozwalają im wykrywać pożywienie, ale także znajdować inne ślimaki nagoskrzelne do kopulacji.

Z powodu braku muszli, która u innych zwierząt pełni rolę ochronną, organizmy te musiały zastosować inne techniki obrony przed drapieżnikami. Na przykład, wydzielanie silnie toksycznych związków. Z tego powodu niektóre gatunki są bardzo jadowite.

Ślimaki nagoskrzelne: rozmiar i siedlisko

Zwykle te stworzenia są bentosowe, to znaczy, że żyją przyssane do powierzchni dna morskiego. Inne są pelagiczne i poruszają się przez płytsze kolumny słonowodne.

Jeśli chodzi o ich rozmiar, są bardzo zróżnicowane, ponieważ istnieją ślimaki nagoskrzelne, które mogą mierzyć kilka milimetrów, podczas gdy inne osiągają prawie 41 centymetrów długości.

Ślimaki nagoskrzelne: rozmnażanie i żywienie

Te mięczaki to istoty hermafrodytyczne, to znaczy, że jednocześnie są samcami i samicami. Potrzebują drugiego osobnika do rozmnażania, a kiedy ją znajdą, zapładniają się nawzajem.

Ślimaki nagoskrzelne mogą złożyć miliony jaj, zwiększając w ten sposób swoje szanse na przeżycie.

Ich dieta opiera się na innych bezkręgowcach, co czyni je mięsożernymi. Obserwacje ujawniły również, że w swojej diecie mają także glony i koralowce, a nawet jedzą inne ślimaki nagoskrzelne lub ich jaja.

Łapią zdobycz dzięki raduli (tarce), strukturze z małymi zębami znajdującymi się w pysku tych mięczaków.

Niektóre gatunki gromadzą komórki parzące z polipów lub spikuli gąbek. W ten sposób są w stanie włączyć je do swojego ciała, a następnie użyć ich do obrony.

Różnorodność kształtów i kolorów

Istnieje ponad 3000 znanych gatunków ślimaków nagoskrzelnych kolonizujących wszystkie oceany planety, zarówno w ciepłych, jak i zimnych wodach oraz na różnych głębokościach. Jednak naukowcy spekulują, że istnieje jeszcze 3000 gatunków, których jeszcze nie odkryli.

To, co najbardziej wyróżnia się w tych istotach, to różnorodność form (mogą być gładkie lub szorstkie, płaskie lub mięsiste, długie lub krótkie), a także ich ubarwienie.

Musimy jednak uważać na te cuda morskiego ekosystemu, ponieważ ta chromatyczna różnorodność ostrzega nas przed ich niebezpieczeństwem, ponieważ większość z nich jest jadowita.

Dlatego zwierzęta te są wyraźnym przykładem aposematyzmu, systemu obronnego, w którym odstraszająca właściwość jest powiązana z sygnałem ostrzegawczym. Ponadto mają wiele struktur i cech, które pomagają im pozostać niezauważonymi przez drapieżniki:

• Homochromia. Ich kształty i kolorystyka pozwalają im kamuflować się z roślinami wodnymi i otoczeniem.
• Spikule. Te igłowe przedłużenia ciała pomagają im się bronić. Niektóre osobniki zdobywają je z gąbek, które jedzą.
• Wydzielanie toksycznych produktów biologicznych, czyniąc je jadowitymi.
• Są niesmaczne. To uczy drapieżniki, aby ich nie zjadały, gdy już ich spróbują.

Kilka ciekawostek

W grupie ślimaków nagoskrzelnych występuje wiele różnych gatunków. Na przykład, niektóre są nieszkodliwe, ale imitują wygląd toksycznych gatunków, aby sprawiać wrażenie niebezpiecznych:

• Niebieski smok: niebieski smok ma niesamowite ubarwienie i bardzo dziwny wygląd. Jednak jest to najbardziej śmiercionośny gatunek, jaki istnieje.
• Elysia chlorotica: ten okaz może przeprowadzać fotosyntezę dzięki chloroplastom spożywanych przez siebie alg. Dzięki energii słonecznej chloroplasty przeprowadzają fotosyntezę, a ślimaki nagoskrzelne żywią się ich produktami.
• Ceratosoma gracillimum: żyje w symbiozie z krewetką Periclimenes imperator, która utrzymuje ją w czystości. W zamian ślimak przenosi ją i ułatwia zdobycie pożywienia.

Ślimaki nagoskrzelne – prezent dla oczu

Jak widać, ekosystem morski to najbardziej zróżnicowany ekosystem, jaki istnieje. A ze wszystkich organizmów, które w nim żyją (pomimo ich metod kamuflażu), nagoskrzelne z pewnością nie pozostają niezauważone. Te podwodne klejnoty są darem dla oczu.

Dzięki różnorodności wyglądu, postaci i kolorów z pewnością są istotami wyjątkowymi. Ich cechy pokazują, że ostatecznie rozmiar nie jest przeszkodą, jeśli zwierzę posiada najskuteczniejsze strategie i najbardziej przekonujące mechanizmy obronne.

Podsumowując, chcemy podkreślić, że te same metody, które pozwalają im pozostać niezauważonymi, również utrudniają znalezienie i identyfikację tych podwodnych piękności.