Banteng azjatycki: środowisko, cechy i ciekawostki

Napisane i zweryfikowane przez psychologa Sara González Juárez

Napisany przez Sara González Juárez

Ostatnia aktualizacja: 09 listopada, 2022

Wiele zwierząt znika ze swojego środowiska, gdy człowiek postanawia wykorzystać je dla siebie. Z tej okazji przedstawiamy Wam gatunek ssaka z rodziny wołowatych – banteng azjatycki, uważany za zagrożony na wolności, podczas gdy na farmach hodowlanych liczy się go w milionach sztuk.

Zawsze warto poznać trochę lepiej gatunki, które znamy głównie z terenów wiejskich. W przypadku bantengów pozostały jeszcze dzikie populacje, dlatego skupimy się na nich, abyś mógł poznać najbardziej spójne fakty na ich temat. Nie przegap niczego.

Taksonomia i charakterystyka

Banteng (Bos javanicus) to cetartiodactyla z rodziny wołowatych. Jego rodzaj, bydła, jest również popularnie nazywany rodzajem obejmującym woły, gdyż w jego obrębie zgrupowanych jest 6 gatunków, które otrzymały tę nazwę.

Są to duże zwierzęta, ważące do 600-700 kilogramów i mierzące 225 centymetrów od głowy do ogona. Łatwo zauważyć dymorfizm płciowy: samce są większe, ciemnobrązowe (u niektórych osobników prawie czarne) i mają duże rogi. Samice są mniejsze, bardziej kremowo-brązowe i mają małe rogi w kształcie półksiężyca.

Obie płci mają białe plamy na nogach, pysku i w okolicy genitaliów.

Siedlisko Bangteng

Ten gatunek zamieszkuje kilka obszarów w południowo-wschodniej Azji. Chociaż uważa się, że pierwotnie zamieszkiwały wyspę Jawa, obecnie można je spotkać na Bali, w Birmie, na Borneo, w Tajlandii i Malezji.

Banteng jest zwykle spotykany w otwartych, suchych regionach, takich jak łąki, gdzie żywi się trawami i krzewami. Chociaż pożądane jest źródło wody, nie są od niej tak uzależnione jak inne gatunki z ich rodzaju, np. Gaur indyjski (Bos gaurus). W rzeczywistości podczas pory monsunowej często obserwuje się populacje migrujące na wyższe wysokości, gdzie znajdują się lasy bambusowe.

Jest to zwierzę wyłącznie roślinożerne. W porze suchej zamieszkują łąki, więc ich głównym źródłem pożywienia są trawy i niskie krzewy występujące na ich terenie. Kiedy podczas monsunów przenoszą się na większe wysokości, żywią się roślinami zielnymi, pędami i liśćmi bambusa.

Zachowanie bantengów

Banteng

Banteng, podobnie jak inne bydło, jest zwierzęciem dziennym i stadnym. Zazwyczaj trzyma się je w stadach liczących do 40 zwierząt, którym przewodzi dojrzały, dominujący samiec. Rolą tego samca będzie pilnowanie i obrona samic i cieląt.

Czasami samce, które zostały wyparte ze stad, tworzą grupy kawalerów.

Są pokojowo nastawionymi zwierzętami, silnie przywiązanymi do swoich młodych i innych członków grupy. Są płochliwe i ostrożne; w miejscach, gdzie były nękane przez ludzi, zmieniły swoje zwyczaje na nocne, co pozwoliło im skuteczniej ukrywać się w gęstej roślinności leśnej.

Rozmnażanie

Ponieważ w grupie jest zwykle tylko jeden dojrzały płciowo samiec, to on rozmnaża się z samicami, które z nim współżyją. W naturze okres rozrodczy  ogranicza się do maja i czerwca.

Narodziny następują w marcu i kwietniu, czyli ciąża trwa około 10 miesięcy. Każda samica ma tylko jedno cielę i będzie je ssać przez 6-9 miesięcy. Jednak ten gatunek osiąga dojrzałość reprodukcyjną dopiero w wieku 2-3 lat.

Młode potrafią wstać i chodzić w ciągu kilku minut od narodzin.

Stan ochrony bantengów

Na farmach hodowlanych żyje ponad milion bantengów, na wolności pozostało ich nie więcej niż 8000, a ich liczba z roku na rok maleje. Dlatego banteng jest uważany za gatunek zagrożony (EN). W rzeczywistości gatunek ten wyginął całkowicie w Indiach, Bangladeszu, Brunei Darussalam i Malezji.

Jak zapewne się domyślasz, tak duże zwierzę ma niewiele drapieżników, które mogłyby sobie z nim poradzić, więc jego główne zagrożenie pochodzi od naszego gatunku. Głównym zagrożeniem jest utrata siedlisk w wyniku urbanizacji i ekstensywnej hodowli bydła, wylesianie i masowe polowania na dzikie zwierzęta.

Części bantengów sprzedaje się na mięso, jako trofea lub w tradycyjnej medycynie.

Pomimo udanych reintrodukcji do środowiska naturalnego i ochrony pewnych obszarów dla bantengów, działania te są niewystarczające w obliczu tempa, w jakim znikają siedliska tych zwierząt. Dobra wiadomość jest taka, że wciąż próbują (wspomniano nawet, że udało im się sklonować osobnika), zła – że przed nami jeszcze długa droga, więc wspierajmy ludzi, którzy walczą o to zwierzę.