Zapalenie ucha u psów – rasy podatne na tę chorobę

Zapalenie ucha u psów to często spotykana choroba. Niektóre rasy są na nią jednak bardziej podatne niż inne. Wynika to z wielu czynników, które mają związek z ich higieną, fizjonomią i zachowaniem.

Zapalenie ucha to infekcja dotykająca ucho. Może być zewnętrza, jeśli dotyczy błony bębenkowej i jej zewnętrznej części, lub wewnętrzna, jeśli dotyczy błony bębenkowej i zakończeń nerwowych.

Zewnętrzne zapalenie ucha pojawia się najczęściej, zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Błąd w leczeniu tego schorzenia może prowadzić do cięższej infekcji, która może natomiast spowodować utratę słuchu.

Zapalenie ucha u psów – przyczyny

Jest wiele powodów, które mogą przyczynić się do zapalenia ucha u psów. Specjaliści klasyfikują je zazwyczaj na przyczyny pierwotne lub wtórne.

Przyczyny pierwotne bólu ucha są związane ze środowiskiem i nawykami psa. Twój pies, na przykład, może żyć w bardzo wilgotnym środowisku i być przyzwyczajonym do częstych kąpieli.

Zapalenie ucha u psów może być również spowodowane alergią, infekcją lub obecnością ciał obcych w uchu. Najczęściej są to patyki lub gałązki, których zwierzę nie jest w stanie samodzielnie usunąć.

Przyczyny wtórne pochodzą z innych patologii lub stanów chorobowych. Na przykład obecność bakterii, grzybów lub drożdży nie powoduje choroby, ale prowadzi do infekcji.

Samo zapalenie ucha może również prowadzić do dalszych chorób. Infekcja zewnętrzna może się rozprzestrzeniać i zaatakować wnętrze ucha lub spowodować zwłóknienie lub zwapnienie.

Rasy psów podatne na zapalenie ucha

Rasa danego psa może być jedną z głównych przyczyn zapalenia ucha. Psy z opadającymi uszami lub małymi kanałami usznymi są bardziej podatne na tę chorobę. Na przykład, budowa ucha cocker spaniela nie pozwala na właściwą wentylację, przez co ucho jest wilgotne i nie dociera do niego tlen. Stan ten występuje również u psów rasy beagel i bassetów.

Psy z dużą ilością włosów na uszach są również podatne na tę chorobę, ponieważ może się u nich gromadzić dużo wydzieliny. Ta sytuacja może prowadzić do alergii lub infekcji. Rasy, takie jak jak yorkshire terrier czy collie oraz owczarki niemieckie i belgijskie często łapią różne choroby.

Jest to częsta sytuacja u psów z dużą ilością włosów lub o długich włosach.

Opieka nad psami podatnymi na zapalenie ucha

U psów podatnych na tę chorobę bardzo ważna jest odpowiednia higiena. Zanim zaczniesz wypróbowywać różnych technik czyszczenia uszu, skonsultuj się ze specjalistą. Chociaż wszystkie zwierzęta powinny mieć czyste uszy, czyszczenie ich różni się od siebie dla każdej rasy.

Pierwszą rzeczą, jaką należy zrobić, jest oczyszczenie ucha z wydzieliny, szczególnie w przypadku psów z dużą ilością włosów w uszach.

Nie używaj do tego patyczków kosmetycznych, ponieważ mogą one spowodować obrażenia wewnętrzne. Czyść uszy jedynie na zewnątrz, tak głęboko, jak możesz dosięgnąć palcami.

Psy podatne na zapalenie ucha nie powinny być zbyt często kąpane – kąpiel raz w miesiącu w zupełności wystarczy. Przez resztę czasu możesz myć jego ciało bez moczenia mu głowy.

Ważne jest, aby usunąć nadmiar wilgoci ze zwierzęcia: na przykład, kiedy zabierasz go na plażę lub gdy na zewnątrz jest bardzo wilgotno. Sytuacje te mogą spowodować infekcję ucha.

Zapalenie ucha u psów – jak rozpoznać tę chorobę?

Poniżej znajdują się łatwe do zidentyfikowania objawy zewnętrznego zapalenia ucha:

• Częste drapanie uszu u psów. Mogą również pocierać je o ziemię.
• Częste potrząsanie głową.
• Agresja ze strony psa, kiedy próbujesz dotknąć jego uszu.
• Częste pojawianie się wydzieliny w uchu.
• W poważnych przypadkach dochodzi do utraty równowagi lub dezorientacji. Może również pojawić się krew w małżowinie usznej.

Jeśli zauważysz którykolwiek z tych objawów, powinieneś udać się z psem do specjalisty. Weterynarz może sprawdzić ucho za pomocą wziernikowania i zanalizować wydzielinę za pomocą cytologii. W bardziej złożonych przypadkach konieczne może być wyskrobywanie, przycinanie, biopsja lub prześwietlenie.

Leczenie choroby, jaką jest zapalenie ucha u psów, trwa od 21 do 30 dni i zwykle obejmuje stosowanie leków miejscowych i doustnych. Niezależnie od przypadku, pracownik służby zdrowia powinien określić kolejne kroki, które należy podjąć.