Świerzb u psów - objawy i leczenie
Świerzb u psów to jeden z najczęstszych problemów zdrowotnych, który dotyka te zwierzęta. Jeśli podejrzewasz, że Twój pies na nią cierpi, natychmiast zabierz go do weterynarza na badanie i leczenie.
Świerzb wywoływany jest przez mikroskopijne pasożyty, które żyją na skórze psa. Ogólnie mówiąc, istnieją dwa rodzaje świerzbu u psów.
Demodekoza
Pasożyt odpowiedzialny za demodekozę nazywa się nużeńcem. Jest to mikroorganizm, który żyje na skórze właściwej i naskórku psa. Jednakże, kiedy pasożyt zaczyna rozmnażać się bez kontroli, pojawiają się komplikacje.
Demodekoza może się przejawiać na dwa sposoby:
- Miejscowy: dotyka jedynie niewielkich obszarów skóry, zazwyczaj na pyszczku. Coś, co przypomina pryszcze pojawia się na skórze i powoduje wypadanie sierści dookoła.
- Uogólniony: jak wskazuje nazwa, ten rodzaj nużycy może dotknąć dowolnego obszaru naskórka zwierzęcia.
Najczęściej chorobą dotykane są szczeniaki do szóstego miesiąca.
Zaczerwienienie i poważny stan zapalny skóry w połączeniu z utratą sierści ma miejsce na dużą skalę. Są to najbardziej oczywiste objawy. W najcięższych przypadkach z ran zwierzęcia mogą wydobywać się nienormalne wydzieliny oraz brzydki zapach. Dotyka psy w każdym wieku.
Obu rodzajom choroby towarzyszy typowy objaw: świąd. Ciągły świąd jedynie akcentuje błędne koło i napędza je. Jest to dosyć irytujące, więc pies bez przerwy drapie chore miejsca. To jednak pogłębia rany i rozprzestrzenia pasożyty na nowe obszary skóry.
Choroby genetyczne lub hormonalne to dwa czynniki, które zwiększają podatność psa na chorobę. Psy z niedoborami żywieniowymi są również obarczone większym ryzykiem. Ten rodzaj świerzbu nie przenosi się na ludzi.
Świerzb drążący
Sarcoptes Scabiei to nazwa pasożyta odpowiedzialnego za roznoszenie tego rodzaju choroby. Zmiany znajdują się głównie na końcówkach uszu, łokciach, podbrzuszu i klatce piersiowej. Świąd towarzyszący tego rodzaju świerzbowi jest jeszcze trudniejszy do zniesienia, a proces leczenia jest dosyć długi.
W przeciwieństwie do nużeńca, świerzbowiec drążący zazwyczaj nie żyje na skórze psa. Zamiast tego roznosi się przez bezpośredni kontakt, nawet ze zwierzętami, które nie mają oczywistych objawów.
To, co pogarsza sytuację, to fakt, iż świerzb drążący jest wysoce zakaźny dla ludzi. Jeśli nie podejmiesz odpowiednich działań ograniczających, może szybko przenieść się na całą rodzinę.
Świerzb u psów, objawy i diagnoza
Oprócz ran i obrzęków, utraty sierści i ciągłego świądu, świerzb u psów może mieć następujące objawy:
- Utratę apetytu i, niemal natychmiast, utratę wagi i masy mięśni.
- Objawy poważnej depresji, biorące się z samej choroby oraz z leczenia. Chore psy, między innymi, muszą zostać odizolowane od innych.
- Jeśli zmiany chorobowe nie zostaną objęte odpowiednią opieką, doprowadzą do wysypki, strupów, brzydkiego zapachu i suchości skóry.
Aby potwierdzić obecność świerzbu u psa, weterynarz przeprowadzi szczegółowe badanie. Zeskrobie skórę (wywołując krwawienie), a następnie zbada próbkę pod mikroskopem.
Świerzb u psów – leczenie
Leczenie zależy od rodzaju oraz zaawansowania choroby. Może być ono doustne, dożylne lub miejscowe. W każdym przypadku należy stosować się do zaleceń, bez żadnych wyjątków, aż do samego końca.
Proces ten trwa miesiącami. Nawroty choroby są o wiele niebezpieczniejsze dla psa. I, jak zawsze, lepiej zapobiegać, niż leczyć.
Jak zapobiec świerzbowi u psów
Gdy chodzi o świerzb, istnieją czynniki, które są poza naszą kontrolą. Jednakże, właściciele psów powinni zrobić wszystko, co w ich mocy, aby zminimalizować ryzyko.
- Zdrowa, zrównoważona dieta. Psy są zwierzętami mięsożernymi, więc potrzebują białka zwierzęcego, najlepiej z naturalnych źródeł.
- Regularne wizyty u zaufanego weterynarza.
- Rygorystyczne przestrzeganie harmonogramu odrobaczania i szczepień ustalonego przez “weterynarza pierwszego kontaktu”.
- Higiena i czystość.