Terapia dożylna u zwierząt domowych i jej możliwe powikłania

Napisane i zweryfikowane przez weterynarza Érica Terrón González

Ostatnia aktualizacja: 27 grudnia, 2022

Podawanie terapii dożylnej u zwierząt polega na wprowadzeniu kaniuli – kateteru – do żyły, i następnie podanie przez nią płynnego środka leczniczego. Dzięki temu lek dostaje się bezpośrednio do krwiobiegu i działa szybciej niż w przypadku innych dróg. Terapia dożylna u zwierząt domowych jest podstawową praktyką w medycynie weterynaryjnej.

Umieszczenie i utrzymanie dostępu wewnątrznaczyniowego wymaga umiejętności ze strony specjalisty. Czynność ta może mieć kluczowe znaczenie dla zastosowania intensywnej opieki w izbie przyjęć lub podania znieczulenia przed operacją. Dlatego ważne jest, aby być na bieżąco poinformowanym o jego cechach i powikłaniach.

Dostępy w terapii dożylnej u zwierząt

Przy wyborze optymalnego dostępu dożylnego dla każdego pacjenta należy wziąć pod uwagę kilka czynników. Wśród nich znajdziemy: Przede wszystkim konieczny jest wybór żyły, ponieważ w zależności od gatunku, wielkości zwierzęcia i jego zachowania – między innymi – wybiera się jedno lub drugie.

Po drugie, wybór kateteru. I po trzecie, łatwość lokacji i konserwacji.

Przy wyborze tego rodzaju terapii należy wziąć pod uwagę temperament zwierzęcia, gdyż zwierzęta agresywne mogą być “trudne” w obsłudze. Należy również wziąć pod uwagę obecność różnych zaburzeń u zwierzęcia, np. zaburzenia krzepnięcia lub lokalną niedrożność naczyń krwionośnych.

W dalszej części artykułu opiszemy różne dostępne opcje umieszczania kateteru dożylnego u zwierząt towarzyszących.

Dostępność żył obwodowych

Żyły obwodowe to te, które znajdują się „daleko” od żyły głównej. Wybiera się je zwykle do podawania większości płynów i leków. W rzeczywistości powinno to być miejsce z wyboru dla dostępu dożylnego u pacjentów w nagłych wypadkach – jeśli nie ma przeciwskazań.

Żyły obwodowe pierwszego wyboru u zwierząt domowych

U psów najczęściej występuje żyła odpromieniowa – kończyna przednia – oraz żyła odstrzałkowa lub żyła udowa – obie w kończynie tylnej. U ras dużych można również wykorzystać żyły uszne.

W przypadku kota – głównym wyborem jest żyła odpromieniowa lub żyła udowa.

W przypadku zwierząt egzotycznych wybór jest często bardziej złożony. Na przykład u królików można wykorzystać żyły uszne, ale także żyłę odpiszczelową i żyłę odpromieniową, jak u fretek. Jednak u ptaków domowych zazwyczaj ze względu na ich wielkość dostęp obwodowy jest utrudniony.

Żyły centralne

Żyła szyjna zlokalizowana na szyi jest najczęściej wykorzystywanym miejscem do wkłucia centralnego, łatwo dostępnym u większości chorych. Czasami jednak dotarcie do żyły szyjnej nie jest możliwe ze względów bezpieczeństwa.

W takich przypadkach, jeśli wkłucie centralne jest niezbędne, kateter centralny może być podłączony, wykorzystując wkłucie obwodowe. Krótko mówiąc, wykorzystuje się długi kateter, który wprowadza się przez żyłę obwodową wspomnianą w poprzedniej sekcji, aby dotrzeć do żyły głównej.

Terapia dożylna u zwierząt domowych: powikłania

Jak w każdej innej terapii, umieszczenie i utrzymanie kateteru może prowadzić do mniej lub bardziej poważnych powikłań. Będzie to szkodliwe dla zdrowia zwierzęcia lub dla skuteczności zastosowanego leczenia. W kolejnej części przedstawiamy najczęstsze przypadki.

Przemieszczenie się kateteru i w konsekwencji utrata płynu leczniczego

Nawet jeśli ściśle przestrzegało się instrukcje dotyczące zakładania i zabezpieczania kateteru, istnieje ryzyko jego przemieszczenia. Zwierzęta się poruszają, a lokacja w końcu sprawia, że ​​czują się niekomfortowo. Ryzyko przemieszczenia jest zwykle większe w przypadku stosowania kateterów obwodowych, ponieważ zwierzę ma do nich łatwiejszy dostęp.

Trzymanie zwierzęcia i opieka nad pupilem w klinice to jedne z najlepszych strategii ograniczenia migracji cewnika i utraty płynów, opieka nad zwierzęciem w klinice to najlepsze strategie ograniczenia migracji kateteru i utraty płynów, chociaż tak naprawdę najlepiej sprawdzi się baczna obserwacja zwierzęcia.

Zapalenie naczyń i tworzenie się zakrzepów

Każde zwierzę leczone dożylnie jest narażone na ryzyko zapalenia żył (zapalenie naczyń) lub zakrzepowego zapalenia żył (zapalenie spowodowane obecnością skrzepu). Jest to spowodowane nieodłącznym uszkodzeniem śródbłonka i stanem zapalnym wywołanym obecnością ciała obcego – samej kaniuli – w żyle.

Kiedy źródłem zapalenia jest infekcja, problem staje się naprawdę poważny. Ponieważ w takim przypadku samo podanie płynów będzie działać jako nośnik do przenoszenia bakterii przez krew do reszty ciała.

Z tego powodu katetery powinny być regularnie sprawdzane. W przypadku stwierdzenia jakiegokolwiek zaczerwienienia, obrzęku, bólu i/lub jędrności, powinno się rozważyć jego natychmiastowe usunięcie. Powikłania mogą postępować, a zapalenie żył może prowadzić do zapalenia wsierdzia.

Zakrzepica i choroba zakrzepowo-zatorowa, dwa częste powikłania tej terapii

Wewnątrz cewnika mogą powstawać skrzepy krwi, zwłaszcza gdy dostarczanie płynów nie jest stałe. Z jednej strony blokuje to przepływ, ale z drugiej uwalnia skrzepliny do krwiobiegu. U tych pacjentów, którzy mają większe predyspozycje do powstawania zakrzepów, lepiej będzie wziąć to pod uwagę.

Terapia dożylna u zwierząt domowych może nieść za sobą pewne niebezpieczeństwa.

Jak zapewne zauważyłeś, istnieje wiele wytycznych i komplikacji, o których należy pamiętać podczas prowadzenia terapii dożylnej u zwierzęcego pacjenta. Chociaż istnieje nieodłączne ryzyko z nią związane, czasami jest to jedyna możliwa opcja w klinice weterynaryjnej.