Sygnały uspokajające przy tresurze psa
Jeśli jesteś zdenerwowany, nie będziesz w stanie sprawić, żeby Twój pupil podążał za Twoimi wskazówkami. Z drugiej strony nie będziesz w stanie uspokoić psa, gdy ten jest przerażony. Z tych powodów przy tresurze psa sygnały uspokajające okazują się niezbędne. Przeczytaj więc poniższy artykuł, a dowiesz się wszystkiego na ten temat.
Sygnały uspokajające przy tresurze: naucz się tego “języka”
Kiedy karciłeś swojego psa za złe zachowanie, prawdopodobnie widziałeś, jak Twój pupil powoli zbliża się do Ciebie z podkulonym ogonem i spuszczoną głową. Oprócz tego, że jest to oznaka poddania, pies porusza się powoli, ponieważ próbuje się uspokoić.
Tak, dobrze to zrozumiałeś. Podobnie jak ludzie wykorzystują medytację, słuchanie muzyki klasycznej lub kąpiel, zwierzęta również stosują różne techniki uspokojenia się. Kiedy coś stresuje lub niepokoi psa, zwierzę reaguje ziewaniem, obwąchiwaniem, opuszcza głowę lub porusza się bardzo powoli.
Sygnały uspokajające u zwierząt domowych to ruchy lub gesty, których używają, aby pozbyć się napięcia. Dlatego ważne jest, aby o nich wiedzieć i z nich korzystać zwłaszcza wtedy, gdy chcesz czegoś nauczyć swoje zwierzę.
Sygnały, które służą obniżeniu napięcia, psy odziedziczyły od swoich przodków, wilków. Wilki również ich używają, aby żyć zgodnie w stadzie, unikać walk, zapobiegać stresującym sytuacjom i wykazywać siłę, gdy atakują je inne zwierzęta.
Sygnały uspokajające – jak ich używać przy tresurze psa
Kiedy zrozumiesz działanie tych sygnałów, powinieneś jako właściciel wykorzystywać je i zapewnić swojemu psu poczucie bezpieczeństwa i spokoju. Nie należy zapominać, że Twój pupil postrzega Ciebie jako lidera stada – samca alfę lub samicę beta. Oczekuje więc, że będziesz postępować zgodnie z tą rolą.
Zwierzęta rozumieją mowę ciała, ponieważ tak właśnie się komunikują. Dlatego podczas tresury sygnały uspokajające muszą być zgodne z takim zachowaniem, które pies zrozumie.
Twoje zwierzę postrzega wszystko poprzez zmysły, a w zwłaszcza węch, słuch i wzrok. Jest ono również zdolne zauważyć i zinterpretować drobne szczegóły, pozornie nieistotne znaki i subtelne zmiany w naszym zachowaniu lub tonie głosu.
Jedną z najistotniejszych rzeczy, o których warto pamiętać, jest to, że do tego, by pies był nam posłuszny, nie jest potrzebny krzyk. Nie powinniśmy się denerwować ani mówić zbyt dużo. Sygnały uspokajające podczas tresury to najlepsza i najskuteczniejsza strategia.
W zależności od rasy lub wieku, w którym był tresowany, pies może zrozumieć ponad 30 sygnałów uspokajających. Ten “język gestów” pozwala zwierzęciu wyrażać takie emocje, jak: nieufność, strach, równowaga, spokój, konflikt, przyjaźń, zabawa, szczęście, przyzwolenie i wiele innych.
Podsumowanie
Psy doskonale rozumieją się między sobą. Dotyczy to zarówno zwierząt, które znają, jak i tych, których nigdy wcześniej nie widziały. Problem polega jednak na tym, że stosują ten sam język w stosunku do ludzi… a my często go nie rozumiemy!
Brak umiejętności rozumienia sygnałów od naszego pupila zmniejsza nasze szanse na prawidłową tresurę i uzyskanie dobrych wyników. Mimo że większość tych sygnałów jest taka sama u wszystkich psów, musisz uważnie obserwować, jak Twój pupil reaguje na konkretne bodźce.
Po zwróceniu się do psa z lekką agresją w głosie, Twój pupil może zacząć ziewać, lizać nos, odwracać od Ciebie wzrok lub zakrywać pysk przednimi łapami. Te sygnały powinny dać Ci jasną informację: musisz się opanować. Jednocześnie pies robi wszystko, co w jego mocy, aby Cię uspokoić. Próbuje zawrzeć z Tobą rozejm!
Oczywiście nie oznacza to, że nie należy korygować złego zachowania Twojego pupila lub przestać wydawać mu polecenia. Jednak zrozumienie języka Twojego psa to bardzo ważny aspekt. Sygnały uspokajające są przy tresurze niezbędne i bardzo przydatne. Postaraj się je jak najlepiej rozpoznać!
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
Vilà, C. (2000). Hibridación Entre Perros Y Lobos; Revisión De Estudios Genéticos Y Análisis De La Situación En La Península Ibérica. Galemys. https://doi.org/10.1371/journal.pgen.1004016
Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.