Taksonomia psów: podobieństwa psów do wilków

Czy wiesz, że taksonomia psów sugeruje, że są one blisko spokrewnione z wilkami? Psy już od dawna są częścią naszego życia Służą nam jako zwierzęta domowe, struże lub psy pracujące. Poszerzanie wiedzy na ich temat, poznanie ich osobowości, a przede wszystkim rozpoznanie roli, jaką odgrywają w naturze, pomaga nam lepiej je zrozumieć i żyć z nimi w harmonii.

Czy chciałbyś więc dowiedzieć się więcej o taksonomii psów? W niniejszym artykule dowiesz się naprawdę ciekawych rzeczy.

Co to jest taksonomia?

Powszechnie zwana “nauką o zasadach i metodach klasyfikacji”, taksonomia zajmuje się właśnie klasyfikacją różnych organizmów według grup, takich jak rodzina, jej rozgałęzienia i rasy.

Zwierzęta są podzielone z uwzględnieniem siedmiu systematycznych klas: królestwo, typ, gromada, rząd, rodzina, rodzaj i gatunek. Te główne grupy mają również swoje podziały, takie jak podtyp lub podgromada.

Nauka ta obejmuje jednak tak rozległą dziedzinę, że na pierwszy rzut oka zdecydowanie trudno jest określić konkretną kategorię danego gatunku.

Możliwe jest bowiem istnienie kilku różnych organizmów, które należą do tego samego królestwa, ale wykazują niesamowite zróżnicowanie pod wieloma względami. Ważne jest więc, aby wziąć pod uwagę takie czynniki, jak cechy fizyczne i rozwój.

Gatunek jest to podstawowa jednostka taksonomiczna. Obejmuje on grupę organizmów, które mogą różnić się genetycznie, ale spośród której dwa osobniki są w stanie się rozmnożyć wydając na świat płodne potomstwo.

Taksonomia i naukowcy się nią zajmujący są również odpowiedzialni za pracę nad Międzynarodowym Kodeksem Nomenklatury. Dotyczy to takich dziedzin, jak na przykład zoologia, botanika czy nauka o bakteriach.

Kodeks ten wprowadza ład do systemu taksonomicznego. Naukowcy pracują nad stworzeniem nazw i klasyfikacją organizmów w każdej klasie. Decyzje podejmowane przez tę grupę są dominujące ponad wszystkimi innymi klasyfikacjami, co pozwala na jednorodność i stabilność nomenklatury systematycznej.

Taksonomia psów

Podczas gdy wszystkie żywe istoty mają swoją taksonomię, wiele osób jest szczególnie zainteresowanych taksonomią psów. Oto ona:

• Domena – Eukarionty (Eukaryota). Organizmy komórkowe z jądrami komórkowymi.
• Królestwo – Zwierzęta. Są zdolne do poruszania się, zużywają tlen, odżywiają poprzez spożycie pokarmu, rozmnażanie płciowe i rozwój zarodkowy.
• Podkrólestwo – Tkankowce właściwe. Posiadają tkanki, narządy, masę ciała itp. (na przykład mięśnie, ścięgna i nerwy).
• Typ – Strunowce. Posiadają strunę grzbietową na dowolnym etapie rozwoju.
• Podtyp – Kręgowce. Zwierzęta z kręgosłupem.
• Gromada – Ssaki. Ssaki wyróżniają się obecnością gruczołów sutkowych, włosów i szczęk.
• Podgromada – Ssaki żyworodne. Zarodek rozwija się w łonie matki.
• Infragromada – Łożyskowce. Młode długo pozostają w łonie matki.
• Rząd – Drapieżne. Zęby trzonowe przystosowane do spożycia mięsa.
• Podrząd – Psokształtne. Do tej grupy należą ssaki o budowie psa.
• Rodzina –  Psowate. Wilki, kojoty, lisy, szakale i inne pokrewne gatunki.
• Podrodzina – Psowate właściwe. Jedyna podrodzina z gatunkami, które przetrwały.
• Rodzaj – Wilk. Wilki, szakale i kojoty.
• Gatunek – Wilk szary. Wilki i psy.
• Podgatunek – Pies domowy. Karol Linneusz, rok 1758.

Warto zauważyć, że taksonomia psów i wilków jest praktycznie identyczna. To udowadnia, jak trafne jest powiedzenie, że psy pochodzą od wilków. Nie ma bowiem drastycznych różnic w ich pochodzeniu i cechach.

Skąd wywodzi się ta nauka?

Za ojca taksonomii uważa się Karola Linneusza, który urodził się w Szwecji i studiował na uniwersytecie w Uppsali. Krótko po ukończeniu studiów zaczął rozprawiać o botanice, którą pasjonował się jeszcze za czasów młodości.

Wkrótce Linneusz zainicjował i udał się na szereg wypraw, mających na celu klasyfikację roślin, zwierząt i minerałów. Napisał także kilka książek, które szczegółowo omawiały ten temat. Chociaż na początku Linneusz postanowił sklasyfikować gatunek zgodnie z układem rozrodczym, wkrótce zdał sobie sprawę, że był to podział zbyt ogólny.

Dlatego stworzył system binominalnej (dwuimiennej) nomenklatury z wykorzystaniem dwóch członów. Najpierw klasyfikuje się gatunki według rodzaju, a następnie podaje się ich nazwę gatunkową (epitet gatunkowy).

Potem pogrupował je w rodziny, gromady, a następnie królestwa. Podpodziały pojawiły się później. Należy jednak zdać sobie sprawę, że nie było to łatwe zadanie. Doceniamy ogromny wkład tego naukowca, który stworzył podwaliny współczesnej taksonomii.

Dobrze znany ze swojej pracy, Linneusz był później powszechnie szanowany przez wiele wybitnych postaci. Niemiecki pisarz Goethe powiedział o nim: “Z wyjątkiem Szekspira i Spinozy, nie znam nikogo z już nieżyjących, który wywarłby na mnie większy wpływ!”

Dzięki temu wielkiemu człowiekowi mamy teraz taksonomię wszystkich żywych istot, w tym psów.