Dlaczego wilk meksykański jest zagrożony?

Dzielenie siedliska z drapieżnikami jest trudne, szczególnie dla osób posiadających gospodarstwa hodowlane. Konflikt człowiek-zwierzę doskonale obrazuje przypadek osobnika, jakim jest wilk meksykański, któremu grozi wyginięcie ze względu na interesy ekonomiczne naszego gatunku.

W tym artykule dowiesz się więcej o tym gatunku psowatych, a także o zagrożeniach, z jakimi się spotyka oraz o wysiłkach podejmowanych w celu ratowania jego populacji. Nie przegap historii tego wspaniałego wilka.

Charakterystyka wilka meksykańskiego

Wilk meksykański (Canis lupus baileyi) jest gatunkiem psowatym mniejszym niż reszta przedstawicieli rodzaju Canis. Ma nie więcej niż 80 centymetrów wysokości i maksymalnie waży około 45 kilogramów. Jego sierść jest brązowawy z lekkimi żółtawymi i szarawymi odcieniami wzdłuż ciała.

Jego zasięg (przed spadkiem populacji) rozciągał się od Pustyni Sonoran, Chihuahua i środkowego Meksyku do zachodniego Teksasu, południowego Nowego Meksyku i środkowej Arizony. Wilk meksykański preferuje stosunkowo wilgotne środowiska, zwykle umiarkowane lasy i łąki.

Jak wszystkie podgatunki wilka, Canis lupus baileyi jest ścisłym mięsożercą. Ich ulubioną zdobyczą jest jeleń, na którego stada polują w grupach w doskonałej koordynacji. Mimo to zdobywanie dużych ofiar jest trudne, więc wilki te starają się zjeść jak najwięcej za jednym zamachem.

Wilk może pościć przez 2 tygodnie, aż dostanie zdobycz.

Struktura społeczna meksykańskich stad wilków jest hierarchiczna i jest kierowana przez parę alfa, która jest odpowiedzialna za obronę grupy. Każda populacja z determinacją definiuje i broni swojego terytorium, patrolując granice i oznaczając je moczem oraz śladami pazurów i zębów.

Jeśli chodzi o jego rozmnażanie, ciąża samicy trwa około 65 dni, a ona rodzi 4 do 7 młodych. Rodzą się ślepe i głuche i całkowicie zależą od matki w pierwszych tygodniach życia. Samica opiekuje się nimi w nory, a ojciec czuwa nad otoczeniem.

Dlaczego meksykańskiemu wilkowi grozi wyginięcie?

Wilk meksykański jest zagrożony wyginięciem (EN) od 1976 roku. W tym czasie ich liczebność nie sięgała 50 żywych osobników. Istnieje kilka przyczyn, które doprowadziły do tego niepokojącego spadku:

• Zmniejszenie liczby ofiar i utrata siedlisk z powodu zajmowania ich terytoriów przez ludzi.
• Konflikt z ludźmi: z braku pożywienia wilki meksykańskie zaczęły polować na stada zwierząt hodowlanych, stając się celem wielu zabójstw.
• Trujące pułapki i przynęty: Wielu hodowców stosowało te techniki, aby się ich pozbyć.
• Stosowanie pestycydów na uprawach: niektóre z nich, takie jak monofluorooctan sodu, zabijały wilki, które wędrowały do ludzkich osiedli w poszukiwaniu pożywienia.

W latach 50. XX wieku meksykański wilk został eksterminowany na wolności. Prace nad ochroną rozpoczęły się w latach 70. XX wieku, ponieważ w tym czasie gatunek został wpisany na listę zwierząt zagrożonych.

Stan ochrony meksykańskiego wilka

Między latami siedemdziesiątymi a osiemdziesiątymi XX wieku, stowarzyszenie AZA Mexican Wolf SSP uruchomiło Plan przetrwania meksykańskiego wilka. W tym celu rozpoczęto program hodowli w niewoli z nielicznych okazów, które można było schwytać na wolności.

Plan ten miał na celu reintrodukcję osobników w ich naturalnym środowisku. Program opłacił się jednak dopiero w pierwszej dekadzie XXI wieku. Oto najistotniejsze dane procesu:

• 2012: Co najmniej 75 meksykańskich wilków i 4 pary lęgowe policzono na obszarach, które były dla nich chronione.
• 2014: Pierwsze wilcze młode rodzi się na wolności od czasu rozpoczęcia planu odbudowy.
• 2015: Odnotowano populację ponad 100 wilków w południowo-zachodnim Nowym Meksyku i południowo-wschodniej Arizonie w Stanach Zjednoczonych. Stanowi to 31% wzrost ich liczby od 2013 roku.
• 2016: ostatnia oficjalna liczba. W chwili obecnej w Meksyku zgłoszono 21 dzikich wilków i 15 młodych z 3 różnych miotów urodzonych na wolności.
• 2017: Pierwszy dziko urodzony wilk, który przeżył do wieku rozrodczego kojarzy się z reintrodukowaną samicą z niewoli i daje zdrowy miot.

Niektóre organizacje zwróciły uwagę na znaczenie gospodarki w ochronie meksykańskiego wilka, więc wysiłki zostały zainwestowane w działania informacyjne i apele o pomoc ze strony populacji ludzkiej. Zakładanie ośrodków edukacji ekologicznej i rozwój programów turystycznych przyniosły korzyści ekonomiczne.

Te programy odzyskiwania gatunków są wyraźnym dowodem na to, że współistnienie z dziką przyrodą jest możliwe. Stopniowo opinia publiczna zaczyna zdawać sobie sprawę z pracy, jaką mięsożerne zwierzęta wykonują w ekosystemie. Ten przełom w ogólnym myśleniu jest nadzieją dla wszystkich gatunków cierpiących dziś z rąk ludzi.