Czarna wdowa: środowisko życia, charakterystyka i ciekawostki

Napisane i zweryfikowane przez biologa Cesar Paul Gonzalez Gonzalez

Napisany przez Cesar Paul Gonzalez Gonzalez

Ostatnia aktualizacja: 22 grudnia, 2022

Czarna wdowa to słynny pajęczak, którego boi się wiele osób, ponieważ wiadomo, że jej jad jest dość niebezpieczny dla ludzi. Swoją nazwę zawdzięcza osobliwemu sposobowi kojarzenia, w którym samiec umiera, by posłużyć za pokarm dla samicy.

Termin “czarna wdowa” odnosi się w rzeczywistości do kilku gatunków pająków należących do rodzaju Latrodectus.

Chociaż często łatwo jest rozpoznać czarną wdowę wśród innych rodzajów pająków, bardzo trudno jest odróżnić gatunki należące do tej grupy. Przeczytaj, aby dowiedzieć się więcej o tym niebezpiecznym stawonogu.

Siedlisko i rozmieszczenie czarnych wdów

Czarne wdowy można spotkać niemal na całym świecie, ale najczęściej występują w ciepłych, suchych siedliskach. Z tego powodu w Meksyku, Stanach Zjednoczonych, Afryce, Azji, Australii i Europie występuje największa różnorodność tych pajęczaków.

Ponadto uwielbiają ciemne, przyjemne przestrzenie, co znacznie ułatwia im wchodzenie do domów, gdzie może dojść do wypadków spowodowanych ich ukąszeniami.

Charakterystyka fizyczna gatunku

Ciało czarnej wdowy ma taki sam podział jak u innych pajęczaków– 8 kończyn ruchowych i dwie części ciała. Pierwszy z nich to prosoma, czyli obszar obejmujący głowę i nogi. Ma owalny kształt i nie wyróżnia się tak bardzo gołym okiem. Odpowiada ona jednak za produkcję jadu i to w niej znajdują się kły tego organizmu.

Druga część ciała czarnej wdowy nosi nazwę opistosoma. Jest ona największa, a w jej dolnej części znajdują się otwory, przez które wydostaje się jedwab charakterystyczny dla pająków. Jest rozpoznawany również dlatego, że w tym obszarze można zobaczyć typowy wzór ubarwienia lub klepsydrę, który jest kojarzony z tą grupą.

Wbrew powszechnemu przekonaniu, oprócz typowej błyszczącej czerni, czarna wdowa może mieć także brązowe ubarwienie.

Ponadto wzór plamek na opistosoma różni się w zależności od gatunku i osobnika, tak że “klepsydra” nie zawsze jest widoczna. Czasami widoczne są tylko czerwone, pomarańczowe lub białe plamki bez widocznego kształtu.

Długość ciała tego gatunku wynosi od 3 do 13 milimetrów, ale po uwzględnieniu długości odnóży może osiągnąć nawet 25 lub 40 milimetrów. Istnieje jednak wyraźny dymorfizm płciowy, gdyż samice są zawsze znacznie większe od samców.

Zachowanie

Powszechnie uważa się, że czarne wdowy to agresywne stawonogi, które gryzą przy najmniejszej prowokacji, ale jest zupełnie inaczej. Ta grupa ma tendencję do bycia dość płochliwą i będzie uciekać przy każdej oznace czujności. Z wyjątkiem okresu lęgowego, kiedy są bardziej agresywne i atakują wrogów, by bronić swoich młodych.

Niebezpieczny jad

Jad czarnych wdów składa się z latrotoksyny, silnej neurotoksyny, która powoduje masowe wydzielanie neuroprzekaźników. W rezultacie zablokowane zostaje przekazywanie sygnałów nerwowych, co prowadzi do paraliżu mięśni. Efekt ten nie jest natychmiastowy i rozwija się przez okres do 5 dni.

Zatrucie jadem czarnej wdowy u ludzi nazywane jest również latrodektyzmem, który obejmuje szereg typowych objawów klinicznych zatrucia. Do najczęstszych objawów podczas zatrucia należą:

• Intensywny, pulsujący ból
• Skurcze mięśni
• Ślinotok
• Łzawienie oczu
• Cieknący nos
• Mdłości
• Wymioty
• Agitacja
• Tachykardia

Śmiertelność tego jadu wynosi od 0 do 6%, ale w dużej mierze zależy od właściwej opieki medycznej i miejsca, w którym pacjent został ukąszony. Mimo to, natychmiastowy ból jest więcej niż wystarczającym powodem do strachu przed czarnymi wdowami.

Dieta tych pająków opiera się na szerokiej gamie owadów, takich jak muchy, komary, koniki polne, chrząszcze i gąsienice. Aby je złapać, zwykle buduje nieregularną sieć na średniej wysokości lub blisko ziemi, ale zawsze w ciemnych lub słabo oświetlonych miejscach.

Jego metoda polowania polega na czekaniu, aż nieświadomy owad wpadnie w jego sieć. Dzięki lepkim właściwościom pająk musi jedynie zbliżyć się do ofiary i owinąć ją w swoją sieć, aby uniemożliwić jej ucieczkę. Następnie wstrzykuje im mieszankę soków trawiennych, aby upłynnić całą ich zawartość wewnętrzną, i odstawia do czasu, aż zgłodnieje. Na koniec wysysa zawartość i pozostawia ciała swoich ofiar puste.

Rozmnażanie

Czarne wdowy są organizmami jajorodnymi, które przeprowadzają zapłodnienie wewnętrzne. W tym celu samiec oplątuje wiązkę spermy swoimi pajęczynami i umieszcza ją na jednej z nóg. Następnie poszukuje samicy i czeka na odpowiedni moment, aby ją zapłodnić.

Samce są tak małe, że samica rozpoznaje je jako ofiarę i prawdopodobnie je zjada. Z tego powodu cierpliwie czekają na odwrócenie jej uwagi i mogą podbiec do brzucha przyszłej matki, aby wprowadzić pakiet plemników. Kiedy już im się to uda, trudno jest im uniknąć schwytania, więc niemal natychmiast stają się pokarmem.

Takie zachowanie jest dość wyjątkowe i nie występuje u wielu gatunków. W rzeczywistości jest to strategia adaptacyjna czarnych wdów, ponieważ samiec poświęca się, aby zapewnić samicy niezbędne składniki odżywcze. Dzięki temu młode przychodzą na świat i mają zapewnioną opiekę matki.

W końcu, około 20 dni później, samica zaczyna składać jaja i zaplątuje je w swoje pajęczyny, aby umieścić je w swoim “bagażu”. Dzięki temu są one zawsze chronione i nie są zjadane przez inne drapieżniki.

Czarna wdowa – istotne ciekawostki

Ponieważ grupa czarnych wdów obejmuje kilka różnych gatunków, normalne jest, że istnieje wiele ciekawostek o tych pajęczakach. Niektóre z nich są wymienione poniżej:

• Nie wszystkie samce stają się pokarmem dla samic, czasem udaje im się uciec.
• Samce gatunku Latrodectus geometricus preferują krycie się ze starszymi samicami.
• Obecność czarnych wdów w środowisku naturalnym służy do kontrolowania gatunków komarów przenoszących choroby.
• Jad tych pajęczaków ma potencjalne zastosowanie jako środek owadobójczy.
• Szacuje się, że toksyny posiadane przez tę grupę są 15 razy bardziej toksyczne niż toksyny grzechotnika.
• Na czubkach tylnych nóg mają kilka włosków przypominających grzebień, dzięki którym mogą lepiej “tkać” jedwab, by otoczyć nim swoją ofiarę.

Jak zapewne zdajesz sobie sprawę, grupa czarnych wdów jest wyjątkowa i ma dość ciekawą historię życia. Oczywiście stanowią one potencjalne zagrożenie dla ludzkiego życia, ale dopóki czyścisz i wytrząsasz wszystkie ciemne kąty w swoim domu, nie powinieneś się martwić.