Koprofagia w świecie zwierząt

3 min.

Napisane i zweryfikowane przez biologa Samuel Sanchez

Ostatnia aktualizacja: 22 grudnia, 2022

Koprofagia to termin odnoszący się do odżywiania się odchodami niektórych żywych stworzeń. Choć może się to wydawać nieprzyjemne, strategia ta przynosi wiele korzyści zarówno jednostkom, jak i ekosystemom.

Zwykle klasyfikujemy żywe organizmy na podstawie ich diety jako roślinożerne, wszystkożerne lub mięsożerne. Mimo to, pomiędzy trawą a mięsem istnieje szerokie spektrum: zwierzęta hematofagiczne, detrytoryjne lub koprofagiczne są zazwyczaj pomijane w najściślejszych grupach.

Czy wiesz co oznacza termin koprofagia?

To właśnie na tej ostatniej grupie skupimy się w tym artykule: o istotach żywiących się odchodami. Zachęcamy do czytania, bo mimo początkowego obrzydzenia, jakie może to wywołać za tą ewolucyjną strategią kryją się zaskakujące mechanizmy eksploatacji materii organicznej.

Czym jest koprofagia?

Ściśle koprofagiczne zwierzę to takie, które żywi się prawie wyłącznie odchodami innych zwierząt. Zwierzęta koprofagiczne nie mogą korzystać z żadnych innych źródeł składników odżywczych.

Prawdą jest, że u kilku dużych ssaków, gryzoni, a nawet psów mogą wystąpić epizody koprofagii, jak zobaczymy później.

Kluczem do tego określenia jest obowiązkowy charakter diety. Chociaż istnieje kilka zwierząt, które wykazują zachowania koprofagiczne, do tej grupy zaliczane są tylko te, które opierają swoją dietę i sposób życia na spożywaniu odchodów.

Dlatego można uogólnić i stwierdzić, że jest to unikalna strategia u owadów.

Jak przetwarzane są odchody?

Jak na ironię, to źródło pożywienia musi zostać w jakiś sposób przetworzone zanim owady, głównie chrząszcze i ich larwy, będą mogły je skonsumować. Zaobserwowano trzy różne zachowania:

Pierwsza grupa, składająca się z żuków gnojowych odrywa fragment odchodów, robi z niego kulkę i przenosi na pewną odległość, a następnie zakopuje. Dorosłe okazy żywią się tym zasobem, a także umieszczają jaja w odchodach, aby larwy miały dostęp do składników odżywczych do czasu, gdy będą w pełni rozwinięte.
W drugiej grupie, do której zalicza się wiele gatunków, w tym kilka gatunków z rodzaju Geotrupidae, chrząszcze również transportują odchody w bezpieczne miejsce. W przeciwieństwie do żuków gnojowych, nie formują kulek, lecz przenoszą segmenty na przednich kończynach i głowie. Wspomniany gatunek buduje bardzo skomplikowane tunele, w których przechowuje pokarm, które mogą mieć ponad dwa metry.
Trzecia grupa, obejmująca głównie rodzaj Coprinae, preferuje budowanie gniazd bezpośrednio pod odchodami, dzięki czemu ma łatwy dostęp do pokarmu.

Każdy gatunek koprofagów wykazuje upodobanie do odchodów określonego zwierzęcia, a także do określonego stanu wysuszenia odchodów.

Większość gatunków poszukuje odchodów zwierząt kopytnych, ponieważ u mięsożerców wykorzystanie składników pokarmowych jest znacznie większe, a odchody pozbawione są wartości odżywczych.

Koprofagia okolicznościowa

Gdy porzucimy ścisły termin odkryjemy, że u różnych ssaków zdarzają się epizody koprofagii:

Króliki i świnki morskie nie mają tak skomplikowanego układu pokarmowego jak przeżuwacze, które mają wielokomorowe żołądki. Z tego powodu nie mogą one czerpać wszystkich korzyści z trawy i po pierwszym wydaleniu niektórych granulek zwanych cekotrofami, połykają je ponownie w drugiej turze. Po uzyskaniu niezbędnych składników odżywczych, kał nie jest ponownie spożywany.
U niektórych dużych ssaków, takich jak słonie czy koala, potomstwo może sporadycznie spożywać odchody dorosłych. Dostarcza im to niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania jelit bakterii, których nie mają przy urodzeniu.
Psy mogą również praktykować koprofagię, ale nie stwierdzono dla nich żadnych korzyści, jak w przypadku innych wymienionych ssaków. Może to być oznaką braku uwagi, stresu, niepokoju lub niezdrowego środowiska.

Znaczenie recyklingu

Owady ściśle koprofagiczne są niezbędne w cyklach ekologicznych ekosystemów. Degradacja ekskrementów i wtapianie ich w glebę w celu wykorzystania przez mikroskopijne organizmy i rośliny jest procesem powolnym.

Chrząszcze, które rozkładają i transportują odchody znacznie przyspieszają ten proces, a także szybko użyźniają gleby.

Segregacja odchodów w krajobrazie zapobiega również gromadzeniu się patogenów, zanieczyszczeniu gleby lub nadmiernej ilości pasożytów z odchodów.

Jak widać, koprofagia jest całkowicie uzasadnioną strategią ewolucyjną, przynoszącą korzyści zarówno na poziomie indywidualnym, jak i ekosystemowym, choć może wydawać się nieprzyjemnym zajęciem.