Dlaczego pandka ruda jest zagrożona wyginięciem?

Pandka ruda jest jednym z tych zwierząt, które mimo że są znane i podziwiane przez większość ludzi, są zagrożone wyginięciem. Zagrożenia, przed jakimi stoi, są poważne, a jego populacja wciąż maleje.

Aby chronić te ssaki, trzeba je najpierw poznać. Jeśli jesteś ciekawy tych pandkowatych i wszystkiego, co czyni je wyjątkowymi, tutaj możesz dowiedzieć się o cechach i stanie ochrony pand czerwonych. Nie przegap tego.

Charakterystyka pandki rudej

W wyglądzie fizycznym pandki rudej występuje dymorfizm płciowy: samce ważą od 4,5 do 6 kilogramów, a samice nieco mniej, od 3 do 4,5 kilogramów. Jej wysokość wynosi 30-60 centymetrów w kłębie, a futro jest czerwonobrązowe z białymi obszarami na pysku i brzuchu.

Panda ruda jest wszystkożernym ssakiem. Jego głównym pożywieniem jest bambus, ale zawiera również korzenie, owoce, jaja, owady i inne małe zwierzęta. Są bardziej oportunistycznymi ssakami niż drapieżnicy, ale potrafią szukać zdobyczy, gdy brakuje pożywienia.

Są to również samotne zwierzęta, które szukają siebie nawzajem tylko po to, aby się połączyć. Samice rodzą od 1 do 4 młodych wiosną i latem i tylko samice sprawują opiekę rodzicielską. Ponadto, matki pozostają przez prawie 3 miesiące w legowisku, opiekując się młodymi, aż do czasu ich usamodzielnienia się.

Pandkowate są nadrzewne, ponieważ rzadko schodzą z drzew. Aby żyć na gałęziach, rozwinęły różne przystosowania, takie jak częściowo chowane pazury na końcach kończyn oraz przedłużenie kości promieniowej, zwanej również fałszywym kciukiem.

Ten fałszywy kciuk, obecny również u pand wielkich, pomaga tym ssakom chwytać się gałęzi i trzymać pożywienie.

Siedlisko pandki rudej

Ailurus fulgens żyje w lasach deszczowych położonych na dużych wysokościach w północnej Birmie, Nepalu, środkowych i południowych Chinach oraz północno-wschodnich Indiach. Chociaż przyrost ich populacji jest duży, to zagęszczenie nie jest już tak duże, gdyż z roku na rok ulega zmniejszeniu z powodu problemów, z jakimi ssaki te borykają się na co dzień.

Rodzina i podgatunek pandki rudej

Pandka ruda, znana również jako panda mała, panda ruda czy panda mniejsza, nie ma nic wspólnego z niedźwiedziowatymi lub szopami. Społeczność naukowa przez lata debatowała nad tym, czy gatunek ten można uznać za rodzinę Ursidae (niedźwiedziowate) lub Procyon (do której należą szopy pracze).

Ostatecznie wykazano, że zwierzęta te nie mają bezpośredniego związku z żadną z dwóch kategorii taksonomicznych i otrzymały własną rodzinę: Ailuridae. Rozpoznawane są dwa podgatunki tego zwierzęcia, Ailurus fulgens fulgens (pandka mniejsza) lub pandka ruda oraz Ailurus fulgens styani (pandka większa).

Ailurus fulgens fulgens lub pandka ruda – pandka mniejsza

Zachodnia pandka ruda (Ailurus fulgens fulgens) charakteryzuje się białawym pyszczkiem i bardziej rozmytymi oznaczeniami. Jest mniejsza niż jej bliski krewny i ma nocny tryb życia, więc łatwo jest ją zobaczyć, że szuka pożywienia od zmierzchu do ponownego wschodu słońca.

Ailurus fulgens styani – pandka większa

Innym znanym podgatunkiem pandki rudej jest tzw. styans (Ailurus fulgens styani), który żyje w północnym Myanmarze i południowych Chinach. Białe oznaczenia na pyszczku, brzuchu i ogonie są bardziej wyraźne niż w wariancie zachodnim. Ma również ciemniejsze umaszczenie i jest większa od pandy mniejszej.

Dlaczego pandka ruda jest zagrożona wyginięciem?

Teraz, gdy wiesz już co nieco o pandzie czerwonej, możesz lepiej zrozumieć zagrożenia, przed którymi stoi. To zwierzę jest zagrożone wyginięciem (EN) od lat 90-tych. Został uznany za narażony na zagrożenia (VU) w 2008 r. (kategoria mniej niepokojąca), ale w przeglądzie z 2015 roku został uznany za zagrożony.

Liczba pandek rudych żyjących na wolności wynosi około 2500 osobników i jest w fazie recesji.

W połowie lat 90. siedlisko tego gatunku w Chinachzmniejszyły się o duże hektary z powodu wylesiania. Z biegiem lat zniszczenia te objęły ponad 50% pierwotnego siedliska pandek rudych. Gatunek wyginął w prowincjach Gansu, Qingahi, Shaanxi i Guizhou.

Utrata siedlisk nie jest jedynym niebezpieczeństwem dla tych pandkowatych. Kłusownictwo okazów dla ich futra i łapanie ich na sprzedaż jednostkom i ogrodom zoologicznym to również praktyki, które je dziesiątkują. Nic dziwnego, że Nepalski Urząd Kontroli Przestępczości wobec Dzikiej Przyrody twierdzi, że 90% spraw dotyczących dzikich zwierząt w kraju nie jest zgłaszanych.

Niestety, brak zasobów rodzimych rodzin jest tym, co popycha ich do polowania na czerwoną pandę, aby się wyżywić. Dlatego projekty ochrony zazwyczaj obejmują pomoc finansową dla populacji żyjących z tym zwierzęciem.