Włośnica: problem zdrowia zwierząt czy zdrowia publicznego?

Napisane i zweryfikowane przez weterynarza Érica Terrón González

Ostatnia aktualizacja: 15 lutego, 2024

Włośnica jest chorobą pasożytniczą wywoływaną przez robaki z rodzaju Trichinella. Opisuje się ją jako problem w medycynie weterynaryjnej, szczególnie u świń.

Niestety, patogen ten wykorzystuje wielu żywicieli zwierzęcych, zarówno ssaki domowe, jak i dzikie, a nawet istnieją szczepy pasożytujące na gadach i ptakach. Potencjał zakaźny nie omija również ludzi.

Włośnica u ludzi jest chorobą podlegającą obowiązkowi zgłoszenia w kilku krajach, ponieważ przenosi się przez spożycie skażonej żywności. Dlatego nie należy lekceważyć jej kontroli i zwalczania u zwierząt.

Włośnica u świń

Włośnica jest pasożytem nicieni, co oznacza “glista”. Charakteryzuje się przeprowadzaniem wszystkich etapów cyklu życiowego – od larwy do osobnika dorosłego – w tym samym żywicielu i preferuje mięsień poprzecznie prążkowany.

W naturze choroba przenoszona jest przez drapieżniki, ale wśród świń – a nawet dzików – przenoszenie odbywa się najczęściej poprzez spożycie nieczystości, zwłaszcza poprzez spożycie resztek mięsa lub niedogotowanych produktów mięsnych. Odnotowano również przypadki zarażenia włośnicą świń w wyniku zjedzenia gryzoni.

Cykl życiowy

Przede wszystkim larwy włosienia znajdują się w mięśniach pasożytowanego zwierzęcia w postaci cyst larwalnych. Kiedy inne zwierzę spożywa jego mięso, larwy te są uwalniane do jego żołądka. Tam rozwijają się szybko, aż osiągną stadium dorosłe, które będzie znajdować się w jelicie nowego żywiciela.

Tym preferowanym miejscem, jak wspomniano powyżej, jest tkanka mięśni prążkowanych. W zależności od tego, gdzie znajduje się ten mięsień, larwy wywołują różne objawy u pacjenta.

Ciekawostki na temat włośnicy u zwierząt

Wbrew pozorom włosień jest bardzo specyficznym pasożytem. Na przykład, podobnie jak w przypadku każdego innego patogenu, zwierzę-gospodarz może rozwinąć przeciwko niemu odporność.

W takim przypadku dorosłe pasożyty wydalają się z jelita cienkiego wraz z kałem. Nie musi to jednak zapobiegać pozostawaniu cyst w komórkach mięśniowych, co ostatecznie reaktywuje cykl. Z drugiej strony, Trichinella jest bardzo płodna, a zarażone zwierzę może zawierać kilkaset larw na gram mięśnia.

W rzeczywistości nie ma znaczenia, czy tak duże obciążenie pasożytami zabija żywiciela, ponieważ larwy są w stanie przetrwać w rozkładających się zwłokach przez długi czas. Stąd przenoszenie poprzez konsumpcję odpadów.

Włośnica: problem zdrowia publicznego

Jak wspomnieliśmy na początku, włośnica nie jest zwykłą patologią. Jest to choroba odzwierzęca na tyle ważna, że w niektórych krajach uznaje się ją za podlegającą obowiązkowi zgłoszenia. Oznacza to, że musi zostać usunięta z mapy, aby nie stała się zagrożeniem dla zdrowia publicznego.

Epidemiologia włośnicy u ludzi

Do zarażenia dochodzi poprzez spożycie wieprzowiny zarażonej larwami pasożyta, które osadzają się w tkance mięśniowej. Jest jednak mało prawdopodobne, aby świnie domowe w krajach rozwiniętych były zaangażowane w transmisję.

W końcu warunki obsługi i produkcji są tak surowe pod względem higieny i zdrowia, że włośnica jest niedoceniana. W tych krajach zakażenie ludzi następuje w wyniku spożycia dziczyzny lub koniny.

Dane jednak nie kłamią: większość przypadków na całym świecie wciąż spowodowana jest spożyciem niedogotowanej wieprzowiny. W hodowli zwierząt jest jeszcze wiele do zrobienia, aby uznać tę chorobę za kontrolowaną.

Czy istnieje leczenie włośnicy i czy można ją kontrolować?

Eksperci nie opisują konkretnego sposobu leczenia tej choroby, gdy larwy zaatakują mięśnie, ani u zwierząt, ani u ludzi.

Prawdą jest, że niektóre leki przeciwpasożytnicze mogą działać na osobniki dorosłe lub larwy jelitowe, ale nie na cysty mięśniowe. Jedynym dostępnym leczeniem jest leczenie paliatywne i objawowe, przy użyciu środków przeciwbólowych w celu złagodzenia bólu mięśni.

Dlatego, ponieważ nie ma leczenia, jedynym narzędziem pozostaje zapobieganie. W przypadku świń zaleca się unikanie dostępu do resztek jedzenia lub odpadów, które mogą stanowić problem. Zasadniczo zwierzę, które karmi się wystarczającą i zbilansowaną paszą, nie powinno szukać pożywienia poza żłobem.

W dziedzinie zdrowia publicznego głównym zaleceniem jest niespożywanie produktów pochodzenia zwierzęcego, których nie  skontrolowano przez władze weterynaryjne. W każdym przypadku konieczne jest upewnienie się, że obróbka lub konserwacja mięsa – mrożenie lub gotowanie – są wystarczające.

Często prosty krok kulinarny może stanowić różnicę między zdrowiem a chorobą.

Podsumowując, włośnica to problem nie tylko zdrowia zwierząt, ale także zdrowia publicznego i jako taka musi zostać rozwiązana poprzez zastosowanie wszystkich niezbędnych środków.