Wilkowór tasmański – charakterystyka gatunku

Napisane i zweryfikowane przez biologa Natalia Laguna

Napisany przez Natalia Laguna

Ostatnia aktualizacja: 22 lutego, 2023

Wilkowór tasmański, znany również pod różnymi nazwami, takimi jak wilk wilk workowaty czy wilk tasmański, był ssakiem z rodziny wilkoworowatych, który zamieszkiwał te tereny do XX wieku. Jednak spadek liczebności ich populacji rozpoczął się na długo przed przybyciem europejskich osadników do ich ojczyzny, co sprawiło, że istnieje niewiele informacji na ich temat.

To ciekawe zwierzę pochodziło z Australii, Tasmanii i Nowej Gwinei i było ostatnim żyjącym przedstawicielem rodzaju Thylacinus. Najwcześniejsze zapisy kopalne tego gatunku pochodzą z holocenu, podczas gdy jego krewniacy pojawili się we wcześniejszym okresie – miocenie. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tygrysie tasmańskim.

Dlaczego wyginął?

Wilkowór tasmański wyginął w Australii, ale udało mu się przetrwać w Tasmanii razem z diabłem tasmańskim, który jest jego najbliższym żyjącym krewnym. To wymarłe zwierzę było głównym drapieżnikiem, podobnie jak wilki szare, ale jako wilkoworowate nie było filogenetycznie spokrewnione ani z psowatymi, ani z kotowatymi.

Dzięki kilku zbieżnym procesom ewolucyjnym wilkowór tasmański miał wygląd i kilka przystosowań podobnych do wilków. Oznacza to, że cechy obu gatunków ewoluowały niezależnie, ale ponieważ prowadziły one podobny tryb życia i drapieżny styl życia, wykształciły bardzo podobne morfologiczne adaptacje.

Jednak rzadkość występowania tygrysa i jego osobliwe zachowanie zachęcały do polowań. Ponadto na populację tego gatunku wpłynęło liczne epidemie, obecność zdziczałej fauny i migracje spowodowane pojawieniem się ludzi w jego ekosystemie. Oto czynniki, które uważa się za odpowiedzialne za jego wyginięcie.

Charakterystyka wilkowora tasmańskiego

Mimo że wilkowór tasmański jest zwierzęciem wymarłym, stanowi jeden z niewielu przypadków, w których można dokonać morfologicznego zapisu “skamieliny”, gdyż był obecny we współczesnym społeczeństwie przed swoim zniknięciem. Jednak brak rygoru w starożytnych opisach doprowadził do pewnych nieścisłości w jego współczesnych przedstawieniach.

Morfologia

Chociaż istnieją pewne kontrowersje, poniżej wymieniono cechy charakterystyczne wilkowora tasmańskiego:

• Było to zwierzę o sztywnym ogonie podobnym do ogona kangura, z grzebieniem na czubku u młodych osobników.
• Dorosłe osobniki miały od 100 do 180 cm długości, 60 cm wysokości i ważyły od 20 do 30 kg.
• Ich futro było żółtobrązowe, krótkie, gęste i gładkie.
• Na grzbiecie, tułowiu i ogonie znajduje się od 13 do 21 pasków, które są bardziej widoczne u młodych osobników.
• Uszy były zaokrąglone i wyprostowane, mierzyły około 8 centymetrów.
• Występuje dymorfizm płciowy, samice mają marsupium (worek) z czterema piersiami. Dymorfizm płciowy zaobserwowano również w wielkości osobników.
• Ich szczęki były potężne i miały szeroki kąt rozwarcia, co wynikało z ich drapieżnej natury.
• Jego tylne kończyny miały cztery palce, a nie pięć jak kończyny przednie, a pazury były chowane.

Wilkowór tasmański jest czasem porównywany do hieny ze względu na swoją postawę i ogólne zachowanie.

Zachowanie

Na temat zachowania wilkowora tasmańskiego nie ma zbyt wielu danych, ponieważ obserwowano go tylko i wyłącznie w niewoli i w ciągu dnia, co jest ironią losu, gdyż jest to zwierzę nocne. Z tego powodu dane dotyczące zachowania na wolności są nieliczne i niepotwierdzone. Zawsze ekstrapolowano je na zachowanie diabła tasmańskiego.

W naturze zwierzę poruszało się w promieniu 40-80 kilometrów, ale nie było terytorialne. Podczas zmierzchu i w nocy poluje, a w ciągu dnia chowa się w małych jaskiniach lub małych pniach drzew w lasach lub na terenach pagórkowatych.

Wcześni obserwatorzy Diabła Tasmańskiego opisywali zachowanie tygrysa tasmańskiego:

• Opisywano go jako nieśmiałego w obecności ludzi, ale niektóre osobniki wykazywały większą bliskość. Australijscy Aborygeni twierdzą, że widzieli, jak jeden z nich czasami pływa.
• Odnotowano serię gardłowych szczeknięć podczas polowania, prawdopodobnie w celu komunikacji z innymi członkami grupy. Zauważyli również warczenie i gwizdanie, gdy zwierzę było zdenerwowane, a nawet zaobserwowali ziewanie, które uznali za zagrożenie.

Uważa się, że podczas polowania polegał na wzroku i słuchu, ponieważ naukowcy badając jego płaty węchowe stwierdzili, że są one słabo rozwinięte.

Sezon lęgowy trwał cały rok, a głównym okresem jest wiosna i lato. Młode przebywały w matczynych torbaczach przez okres do 3 miesięcy po urodzeniu. Po opuszczeniu marsupium, dopóki nie były wystarczająco duże, by pomóc, pozostawały w jaskini, podczas gdy matka polowała.

Kiedy w niewoli badano jego funkcje lokomotoryczne, stwierdzono, że wilkowór tasmański niezgrabnie chodzi, uważając, że nie jest zdolny do szybkiego biegu, ale jednocześnie zaobserwowano, że jego skok dwunożny jest podobny do skoku kangura.

Dieta

Wilkowór tasmański był wyłącznie mięsożerny. Jego brzuch miał dużą warstwę mięśniową, którą można było rozciągnąć. Być może było to dostosowanie do gromadzenia dużych ilości pożywienia przez długie okresy czasu, kiedy pożywienie było rzadkie. Ich ofiarami były kangury, kangury rdzawoszyje, wombatowate, ptaki i szczuroskoczki.

Były skazane na wyginięcie

Wilkowór tasmański wyginął około 80 lat temu, a ostatni żyjący w niewoli osobnik zmarł w 1936 roku. Polowania na to zwierzę na australijskich antypodach przyczyniły się do jego wyginięcia. Jednak ostatnie badania naukowe wykazały, że był skazany na wyginięcie, co potwierdzają jego dane DNA.

Może to być szokujące, ale odkryto, że różnorodność genetyczna populacji tygrysów tasmańskich wykazywała drastyczny wzór spadku jeszcze przed rozpoczęciem polowań. Ten długotrwały spadek zmienności genetycznej w świecie przyrody przekłada się na zwiększoną podatność na zmiany środowiskowe, co prowadzi do wyginięcia.

Wilkowór tasmański był niezwykle skutecznym drapieżnikiem o unikalnych, nieodkrytych dotąd cechach. Wydaje się jednak, że zagadki tego gatunku pozostaną nierozwiązane jeszcze przez długi czas.