Kraby z Morza Beringa: rodzaje i połowy

Napisane i zweryfikowane przez biologa Cesar Paul Gonzalez Gonzalez

Ostatnia aktualizacja: 10 lipca, 2023

Morze Beringa zawiera ogromną różnorodność gatunków. Znajduje się w północnej części Oceanu Spokojnego, oddzielając kontynent azjatycki od kontynentu amerykańskiego. Żyjące tam zwierzęta morskie podtrzymują życie wielu ludzi, dlatego jest uważane za ważny obszar dla rybołówstwa. Przede wszystkim miejsce to wyróżnia się jednym z najbardziej cenionych zasobów:  są nimi kraby królewskie z Morza Beringa.

Życie w tych zimnych i skomplikowanych wodach spowodowało, że ceny tych krabów są dość wysokie. Niektóre z nich uważane są za prawdziwe przysmaki, godne luksusowego menu. Dowiedz się więcej o nich w poniższym artykule.

Czerwony krab królewski (Paralithodes camtschaticus)

Krab ten jest jednym z głównych gatunków poławianych na Morzu Beringa. Jego dystrybucja jest dość szeroka, ponieważ występuje od Japonii, przez Kamczatkę w Rosji, aż po wybrzeża Ameryki Północnej. Należy do grupy krabów królewskich, które wyróżniają się dużymi rozmiarami i kolczastym kształtem.

Jak sama nazwa wskazuje, skorupiak ten ma czerwone ubarwienie i pancerz o szerokości do 17 centymetrów. Jest również dziesięcionogiem, więc ma 10 nóg, 2 szerokie, w kształcie szczypiec, 6 używanych do chodzenia i 2 ostatnie, które nie są zbyt widoczne, ale znajdują się blisko szczęk. Kształt jego ciała i kończyn o długości prawie 1,8 metra przyniosły mu przydomek “kraba olbrzyma”.

Organizm ten zwykle żyje w głębinach morskich i zakopuje się w piaszczystych ławicach, poruszając się tylko w celu żerowania. Jednak zimą i wczesną wiosną migruje na powierzchnię, aby się rozmnażać. Rybacy wykorzystują tę sytuację do ich połowu, przestrzegając zasad proponowanych przez lokalne rządy.

Złoty krab królewski (Lithodes aequispinus)

Ten dziesięcionóg występuje od Kolumbii Brytyjskiej, przez Wyspy Aleuckie, po regiony Morza Japońskiego. W porównaniu z czerwonym krabem olbrzymim jest mniejszy, ważąc średnio około 3 kilogramów.

Pomimo swojej nazwy, kolor tego skorupiaka waha się od matowożółtego do złotobrązowego, co czyni go bardzo odróżnialnym od innych gatunków. Mimo to nadal ma te same cechy fizyczne co wyżej wymienione gatunki: między innymi 5 par kończyn i migrację do płytkich wód w okresie zimowo-wiosennym.

Na początku połowy tego gatunku odbywały się przez pomyłkę, ponieważ celem było złowienie czerwonych gigantów. Został jednak wprowadzony na rynek jako alternatywa, ponieważ jego smak jest nieco słodszy i lżejszy niż innych gatunków.

Krab królewski szkarłatny (Lithodes couesi)

Jest to najmniejszy i najrzadszy rodzaj kraba królewskiego na Morzu Beringa i występuje w Zatoce Alaski, biegnąc na wschód od Pacyfiku aż do San Diego. Z tego powodu rybacy nie postrzegają go jako opłacalnego łowiska, chociaż jest uważany za przysmak ze względu na swój smak.

Rozmiar skorupy bezkręgowca wynosi zaledwie 11,5 centymetra szerokości, a szkarłatny kolor jest zgodny z jego nazwą. Gatunek ten jest zwykle spotykany na głębokości do 180 metrów, chociaż wiele jest jeszcze nieznanych na temat tego organizmu.

Krab(Paralithodes platypus)

Ten dziesięcionóg jest uważany za największego z krabów królewskich Morza Beringa, ponieważ jego populacja jest zwykle nieco większa niż czerwonego olbrzyma. Obecnie jądra hodowlane są rozmieszczone na Wyspie Świętego Mateusza i Wyspach Pribilof. Jednak poza Beringiem istnieją grupy tych skorupiaków, szczególnie w morzach Japonii i Ameryki Północnej.

Wygląd tego bezkręgowca jest podobny do poprzednich, z tą różnicą, że ma niebieskawe zabarwienie na kończynach. Pomimo tego, jego skorupa jest zazwyczaj czerwono-brązowa. Chociaż ma wszystkie cechy charakterystyczne do komercjalizacji, ze względu na fakt, że jego populacja została zmniejszona, mógł być łowiony tylko przez miejscowych.

Dzięki okresowi zakazu handlu – który został nałożony w latach 1990-2000 – jego populacja wzrosła. Z tego powodu rząd Alaski zezwolił obecnie na handel tym gatunkiem.

Krab tanner i krab opilio (Chionoecetes bairdi i C. opilio)

Chociaż są to różne gatunki, skorupiaki te współistnieją w tych samych siedliskach i zostały nazwane “krabami śnieżnymi”. Oba zamieszkują Morze Beringa, ale są szeroko rozpowszechnione wzdłuż wybrzeża Alaski. W rzeczywistości wiadomo, że ze względu na pokrewieństwo gatunki te hybrydyzowały, generując populacje o cechach obu organizmów.

Te dziesięcionogi są znacznie mniejsze niż inne na liście, ponieważ ich pancerz ma zaledwie 7 centymetrów szerokości. Ponadto wyróżniają się rostralnym przodem – 2 wypukłościami na grzbiecie – w pobliżu pyska. Ich ciała są zwykle opalizujące, czerwono-brązowe z wystającymi granulkami na brzegach.

Kieszeniec magister (Metacarcinus magister)

Chociaż gatunek ten nie występuje na Morzu Beringa, można go złowić w pobliżu tych wód. Jego dystrybucja obejmuje wybrzeża Alaski, aż do Zatoki Magdaleny w Meksyku. Ten dziesięcionóg nie jest częścią krabów królewskich, jednak stanowi dla nich ekonomiczną alternatywę ze względu na dobry smak i dużą liczebność.

Ten skorupiak ma szaro-brązowe zabarwienie, z gładkim pancerzem o szerokości do 20 centymetrów. Bezkręgowce te zwykle zamieszkują głębokości do 230 metrów, na mulistym lub piaszczystym dnie, gdzie chronią się, zakopując się.

Jak łowi się kraby z Morza Beringa?

Sezon połowowy rozpoczyna się w miesiącach jesiennych, głównie na wodach wokół Wysp Aleuckich. Początkowo do połowu ryb i krabów z Morza Beringa używano włoków. Wkrótce jednak opracowano pułapki skrzynkowe do selektywnego połowu krabów.

Skrzynki te składają się ze stalowej ramy otoczonej nylonową siatką, która wraz z przynętą wabi skorupiaki w celu ich schwytania. Po uwolnieniu tej konstrukcji pozostawia się ją na dnie na kilka dni przed zebraniem, aby dać czas przynęcie na zadziałanie. Ponadto, w zależności od obszaru i głębokości, na której pułapka jest uwalniana, można złapać jeden lub więcej gatunków dziesięcionogów.

Zadanie może wydawać się proste, ale tak nie jest, ponieważ wyzwaniem jest przetrwanie zamarzającej wody i ekstremalnego zimna. W rzeczywistości rząd USA uważa, że jest to najbardziej niebezpieczny rodzaj połowów komercyjnych. Wynika to z liczby wypadków, które zakończyły się pewną śmiercią członków łodzi.

Obecnie personel straży przybrzeżnej wdrożył się i udało mu się zmniejszyć śmiertelność w tej działalności. Jednak liczba wypadków jest nadal wysoka i wciąż są ludzie zdolni do ryzykowania życia dla tego “czerwonego złota”. W 2005 roku wyemitowano serial dokumentalny Deadliest catch, który przedstawia niebezpieczeństwa związane z wyprawami na Morze Beringa.

Regulacje połowowe

Ponieważ wszystkie powyższe kraby z morza beringa są pożądanymi gatunkami, rybacy nadmiernie eksploatują te zasoby. Z tego powodu wprowadzono ograniczenia, aby kontrolować sytuację: łodzie mogą teraz przechowywać tylko samce krabów o szerokości większej niż 12,3 centymetra.

Pozostawienie wolnych samic hodowlanych pozwala na regenerację populacji tych organizmów, utrzymując równowagę między obiema stronami.

Dzięki wysiłkom lokalnego rządu na rzecz ich utrzymania, kraby z Morza Beringa przetrwały nadmierną eksploatację. Co dziwne, troska o te skorupiaki oznacza ochronę pracy rybaków i ich rodzin. W ten sposób stawką jest przyszłość obu stron: natura nie zapewnia nieograniczonych, ale odnawialnych zasobów.