Hiszpański chart: wytrzymała rasa o wyjątkowej historii
Hiszpański chart jest jedną z najstarszych ras na Półwyspie Iberyjskim. Jednak do niedawna była to stosunkowo mało znana rasa. Nadużycia i porzucenia sprawiły, że stały się jednymi z najczęściej adoptowanych psów. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o rasie, jaka jest hiszpański chart.
Historia hiszpańskiego charta
Hiszpański chart jest bardzo starą rasą psów. Uważa się, że podobnie jak psy gończe, pochodzą one od starożytnych egipskich psów. Istnieją zapisy z podobizną tego charta z II wieku naszej ery. Istnieje także rzymski traktat o polowaniu, który opisuje psy o identycznej sylwetce i zachowaniu.
W czasach Rekonkwisty były wykorzystywane do polowań na zające i króliki – była to epoka ich świetności. Wiele ziem wcześniej wykorzystywanych do celów hodowlanych stało się łowiskiem dla chartów. Były to ogromne połacie równin Hiszpanii na których żyło mnóstwo królików i zajęcy.
Hiszpański chart nadal jest używany do tej pracy. Wiele z nich zostaje porzuconych po zakończeniu sezonu łowieckiego, dlatego jest jedną z najczęstszych ras spotykanych w schroniskach. Jednocześnie są jednymi z najczęściej adoptowanych zwierzaków. To nie tylko psy myśliwskie, ale także wspaniałe zwierzęta domowe.
Cechy fizyczne
Cała anatomia hiszpańskiego charta jest przeznaczona do sprintu. Ich ciało jest lekkie, mocne, wysokie i szczupłe. Chart hiszpański mierzy od 50 do 70 cm wysokości i waży od 15 do 18 kilogramów. Każda inna rasa podobnej wielkości ważyłaby co najmniej trzy razy więcej.
Dzieje się tak dlatego, że charty mają długie i cienkie nogi. Ich klatka piersiowa jest stosunkowo szeroka, a brzuch i talia są niezwykle cienkie i gładkie. Mają też lekko wygięte plecy i długi cienki ogon, który staje się coraz cieńszy w kierunku końcówki.
Ich głowy są również cienkie i długie, z małymi trójkątnymi uszami, które opadają na boki lub są odchylone do tyłu. Jeśli spojrzysz na ich pyski, zauważysz, że mają małe, ale żywe i czujne oczy po bokach głowy.
Jeśli chodzi o ich futro, charty hiszpańskie mają krótką, twardą i grubą sierść, która występuje w wielu kolorach. Jednak zazwyczaj mają ciemne pręgi. Mogą jednak występować również w kolorach: miedzianym, cynamonowym, brązowym, żółtym, czarnym lub białym.
Istnieje również odmiana charta hiszpańskiego o dużej głowie, która ma brodę, wąsy i krzaczaste brwi. Są to jednak mniej powszechne odmiany niż te o krótkich włosach.
Hiszpański chart i jego zachowanie
Pomimo tego, co możesz pomyśleć, wiedząc, do jakich zadań są wykorzystywane, charty hiszpańskie są bardzo spokojne i serdeczne. Trzy spacery dziennie im wystarczą, ponieważ nie potrzebują tracić tyle energii. W rzeczywistości, ludzie, którzy adoptują charty hiszpańskie są często zaskoczeni tym, jak leniwe są, ponieważ spędzają większość dnia na spaniu.
Zabawy wymagające pogoni za rzeczami mogą uruchomić instynkt łowiecki. Dlatego rzucanie piłkami lub kijkami może być szkodliwe. Są bardzo wrażliwymi psami i mogą się nadmiernie stresować takimi grami. Co do ich osobowości, wydają się być dość nieśmiałe, ale mogą się bardzo przywiązać do bliskich im osób. Oznacza to, że tak naprawdę nie ufają obcym.
Wiele psów tej rasy to zwierzęta uratowane z jakiś opresji. Mogą mieć za sobą pewne traumatyczne doświadczenia – które w połączeniu z ich naturalną nieśmiałością – sprawiają, że będą bardzo wystraszone
Rodziny, które chcą adoptować charta hiszpańskiego, mogą przyspieszyć proces powrotu do zdrowia, odwiedzając trenera psów. Dzięki indywidualnej terapii silny i chudy chart jest w stanie pokonać wszelkie złe doświadczenia.
Opieka weterynaryjna
Hiszpański chart nie jest obciążony genetycznymi chorobami. Nie oznacza to jednak, że nie musisz zabierać ich do weterynarza na regularne kontrole i na bieżąco aktualizować szczepienia.
Charty z reguły nie cierpią na dysplazję stawu biodrowego. Dysplazja, czy to bioder czy ogona, jest dość powszechna u psów tej wielkości. Jednak rasa ta jest tak bardzo szczupła, że rzadko doświadczają tej choroby. Ale to nie znaczy, że powinieneś zapomnieć o innych chorobach na które narażone są duże psy.
Jeśli chodzi o psy myśliwskie, ważne jest, aby postępować zgodnie z instrukcjami weterynarza dotyczącymi usuwania robaków i pasożytów. Kleszcze i pchły mogą powodować poważne choroby. Powinieneś również regularnie sprawdzać ich łapy i uszy pod kątem odłamków, kamieni lub innych przedmiotów, które mogą tam utkwić.